Όταν όλα χαθούν
βορά στη σιωπή της νύχτας,
και η ελπίδα κατρακυλήσει στο χάος,
όταν την αγάπη
η λησμονιά τυλίξει στα γκρίζα της φτερά,
μην αφεθείς
στου χαμού τ’ αρπαχτικά τα χέρια,
μην αφεθείς
και η νοσταλγία θανατερό ιστό
τριγύρω σου υφάνει.
Ανασυντάξου,
βρες το κουράγιο
καινούργια ελπίδα ν’ αποθέσεις
στα λαμπερά φτερά της μέρας που αχνοξημερώνει.
