"Γνῶμεν
ὅτι τό μέν μηδένα ἁμαρτεῖν,
ὄντως ὑπέρ ἄνθρωπον
καί Θεοῦ μόνον· ... τό δέ ἀθεράπευτον πονηρᾶς
καί ἀντικειμένης ἐστί φύσεως καί τῶν
ὑπ' ἐκείνης
ἐνεργουμένων. Τό δέ ἁμαρτάνοντας ἐπιστρέφειν,
ἀνθρώπων μέν, ἀλλ' ἐπιεικῶν, καί τῆς
σωζομένης μερίδος.
Εἰ
γάρ καί ὁ χοῦς
ἐπισύρεταί τι τῆς κακίας, καί τό γεῶδες σκῆνος
βρίθει τόν νοῦν ἄνω
φερόμενον, ἤ ἄνω
φέρεσθαι δεδημιουργημένον, ἀλλ'
ἡ εἰκών
ἀνακαθαιρέτω τήν ἰλύν καί ἄνω
τιθέτω τήν ὁμόζυγον σάρκα" ( Γρηγορίου Θεολόγου: Λόγος ΙΣΤ΄, Εἰς τόν πατέρα σιωπῶντα...,
ΕΠΕ 5,352)
" Ἄς ἀναγνωρίσουμε ὅτι τό νά μήν ἁμαρτήσει
κανείς καθόλου, εἶναι πραγματικά πάνω ἀπό τίς ἀνθρώπινες
δυνάμεις καί γνώρισμα μόνο τοῦ Θεοῦ... Τό νά μένει ὅμως
κάποιος ἀθεράπευτος εἶναι γνώρισμα μόνο τῆς
πονηρῆς καί ἀντίθετης
πρός τό Θεό φύσης καί τῶν ἐνεργειῶν πού προέρχονται ἀπ'
αὐτήν. Τό νά ἐπιστρέφουν ἐκεῖνοι πού ἔχουν
ἁμαρτήσει εἶναι
γνώρισμα ἀνθρώπων, ἀλλά
ἀνθρώπων ἀγαθῶν, πού ἀνήκουν
στή μερίδα ἐκείνων πού σώζονται. Διότι καί ἄν ἀκόμη ἡ σάρκα προσελκύει κάτι ἀπό
τήν κακία, καί ἄν ἀκόμη
τό χωματένιο σῶμα παρασύρει τό νοῦ πρός τά κάτω, ἐνῶ προχωρεῖ
πρός τά πάνω, ὅμως ἡ
θεία εἰκόνα ἄς
ἀπομακρύνει πάλι τή λάσπη καί ἄς ἀναγκάσει τή σάρκα πού
εἶναι ὑποταγμένη
στόν ἴδιο ζυγό νά στραφεῖ πρός τά πάνω".
