Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Η αντίληψη του χωρισμού από την ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (η εγωϊκή αντίληψη) είναι αυταπάτη. Αλλά κι αν ακόμα θεωρήσουμε αυτή την αντίληψη πραγματική, η Συνείδηση (η κάθε συνείδηση) αναφέρεται στο ΟΛΟΝ, ολοκληρώνεται στο ΟΛΟΝ. Στην πραγματικότητα, επειδή είμαστε η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραμένουμε στην κατάσταση που είμαστε (της απορρόφησης) γιατί ήδη “κάνουμε” κάτι. Είμαστε απορροφημένοι, τροφοδοτούμε την προσκόλληση. Λόγω κεκτημένης ταχύτητας λοιπόν θα συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε την προσκόλληση στο “αντικείμενο”. Αυτό ακριβώς πρέπει να σταματήσει, όχι να κάνουμε κάτι, να “ψάξουμε”, να διαλογιστούμε, ή να κάνουμε κάτι άλλο.
Αυτή η “εγκατάλειψη” της δραστηριότητας είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ. Στην κατάσταση της “ησυχίας” είμαστε απλά θεατές. Όταν απορροφιόμαστε στο “αντικείμενο”, παίρνουμε προσωπική στάση, “συμμετέχουμε”, τότε μπαίνουμε στο ρεύμα. Ακόμα και τότε όμως, όταν είμαστε στο ρεύμα, αν πορευτούμε με το ρεύμα, (αφήνοντας τα “πράγματα” να συμβαίνουν), χωρίς να στεκόμαστε πουθενά, μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να “βγούμε” από το ρεύμα.
Συνήθως όμως η ζωή μας είναι μία σειρά από “σταματήματα”, πότε στο ένα, πότε στο άλλο. Η δραστηριότητά μας γίνεται ασυνεχής και συχνά είτε έχουμε εμμονές (στην σκέψη και στην δραστηριότητα) είτε πέφτουμε σε νοητικούς στροβίλους που μας απορροφούν τελείως.
Γενικά μπαίνουμε σε μία κατάσταση σύγχυσης. Όταν σταματήσουμε να παρασυρόμαστε από το ρεύμα, πότε εδώ, ποτέ εκεί, όταν βγούμε από το ρεύμα, όταν σταματήσει όλη η μάταιη δραστηριότητα (και δεν χρειάζεται πραγματικά να κάνουμε “κάτι”), επανερχόμαστε στην κατάσταση της ησυχίας, ξαναγινόμαστε θεατές.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όλα όσα εμφανίζονται υπάρχουν μέσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, δεν υπάρχουν “έξω” από την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν, ούτε έχουν νόημα. Όλα είναι αντιλήψεις, η δημιουργία είναι νοητικής υφής. Θεατής και αντικείμενο, συνιστούν την “πραγματικότητα”. Δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς τον θεατή. “Κοσμική αντικειμενικότητα” είναι ο βαθμός ελέγχου του αντικειμένου. Για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που τα ελέγχει όλα, όλα είναι αντιλήψεις της. Για την περιορισμένη συνείδηση κοσμικό αντικειμενικό είναι αυτό που δεν ελέγχει.