Ο σκοπός της πνευματικής πορείας είναι η Φώτιση, η Συνειδητότητα, η Εγρήγορση. Και πόσα είναι εκείνα που μας κρατούν σε ύπνο! Η φυσιολογία μας πραγματικά κοιμάται, και εμείς κάνουμε αγώνα να ρίξουμε λίγο φως, να ενεργοποιήσουμε σημεία του είναι μας σκοτεινά, δωμάτια του Ναού μας που δεν έχουν Φως και Ζωή. Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε πάνω σε αυτό, γιατί έχουμε ενσαρκωθεί σε ένα σώμα που είναι από την φύση του αργό και τείνει να αδρανεί και απλώς να επαναλαμβάνει μιμητικά αυτά που έχει διδαχθεί και ξέρει να κάνει.
Πόσα όμως έχουμε ακόμα να φωτίσουμε, και τι σπουδαίο ρόλο παίζει η Τέχνη της Προσευχής σε αυτό. Γιατί η Προσευχή είναι Τέχνη, είναι δημιουργία, και όχι απλή επανάληψη λέξεων ή εκφώνηση αιτήσεων επί ματαίω. Στην προσευχή το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσουμε τα κενά μας, να συνειδητοποιήσουμε τις ελλείψεις και τα λάθη μας. Το πού παραβαίνουμε τον Νόμο της Αγάπης. Αυτό το βήμα είναι το πιο σημαντικό και δύσκολο, καθώς οι άνθρωποι έχουν την τάση για ό,τι τους συμβαίνει να επιρρίπτουν στους άλλους την ευθύνη και να πετούν έτσι το βάροςαπό πάνω τους . Όμως αυτό συνεχίζει να υπάρχει στην συνείδηση, μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε και να του ρίξουμε Φως και Ζωή.
Σχεδόν πάντα τα κενά και τα προβλήματά μας, αν τα αναλύσουμε μέχρι τέλους, θα μας οδηγήσουν σε κάποιο φόβο. Ο φόβος δεν είναι παρά κενό στην συνειδητότητα, κενό ενέργειας, έλλειψη ενέργειας, σκοτάδι. Γι' αυτό το πιο σημαντικό και δύσκολο μέρος της προσευχής είναι να συνειδητοποιήσουμε τους φόβους μας, καθώς ο φόβος θα μας απωθεί από την συνειδητοποίησή του! Έτσι αν καταφέρει κανείς και εντοπίσει τον φόβο του, μπορεί πιο εύκολα πλέον να περάσει στο δεύτερο και τρίτο βήμα της προσευχής που είναι η αίτηση και η παραλαβή, η αποδοχή αυτού που αιτήσαμε.
Αφού λοιπόν εντοπίσουμε το σφάλμα μας, αιτούμε την ανάλογη θετική ποιότητα που θα καλύψει, θα φωτίσει, και θα ενεργοποιήσει το κενό μας. Βλέπουμε, ας πούμε, ότι εκδηλώνουμε σκληρότητα και έλλειψη ανεκτικότητας. Αιτούμε τότε για αγαθότητα, συμπόνια, ομορφιά, καλοσύνη, ευγένεια. Και περνάμε στο επόμενο βήμα της προσευχής που είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ και εγκόλπωση αυτού που αιτήσαμε, καθώς αυτό που αιτήσαμε αυτομάτως έρχεται βάσει του Νόμου της Αίτησης και περιμένει απλώς εμείς να το λειτουργήσουμε συνειδητά. Αυτός είναι ο κύκλος της Προσευχής και η Τέχνη της. Συνήθως οι άνθρωποι αιτούν διάφορα όπως "Θεέ μου δώσε μου δύναμη'' κ.λπ., και περιμένουν να τους έρθει η δύναμη ενώ οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς και από που! Η δύναμη είναι εκεί και περιμένει από το ίδιο το άτομο να την λειτουργήσει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να αναλάβει ο άνθρωπος την ευθύνη του εαυτού του. Και λίγοι μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία. Εκεί διακρίνεται ο πνευματικός άνθρωπος από τους άλλους. Ο πνευματικός άνθρωπος δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη πάνω του.
Εγώ έχω μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στην ζωή, η οποία αποδεικνύεται συνεχώς αλάνθαστη. Η στάση αυτή λέει ότι για όλα όσα συμβαίνουν σε μένα, φταίω πάντα εγώ. Όλες οι δοκιμασίες της καθημερινότητας μας δείχνουν τα κενά μας σε πνευματικό επίπεδο, με τι έχουμε να δουλέψουμε και να φωτίσουμε. Το πώς μας φέρθηκε κάποιος, το ότι κάναμε κάποιο λάθος, το ότι πάθαμε κάτι, όλα μα όλα είναι ενδείξεις για την εσωτερική μας πορεία. Οπότε με αυτές τις ενδείξεις διευκολύνεται το πρώτο και δυσκολότερο μέρος της προσευχής που είναι ο εντοπισμός των κενών και λαθών μας. Η καθημερινότητα είναι ο δάσκαλός μας.
Πόσα όμως έχουμε ακόμα να φωτίσουμε, και τι σπουδαίο ρόλο παίζει η Τέχνη της Προσευχής σε αυτό. Γιατί η Προσευχή είναι Τέχνη, είναι δημιουργία, και όχι απλή επανάληψη λέξεων ή εκφώνηση αιτήσεων επί ματαίω. Στην προσευχή το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσουμε τα κενά μας, να συνειδητοποιήσουμε τις ελλείψεις και τα λάθη μας. Το πού παραβαίνουμε τον Νόμο της Αγάπης. Αυτό το βήμα είναι το πιο σημαντικό και δύσκολο, καθώς οι άνθρωποι έχουν την τάση για ό,τι τους συμβαίνει να επιρρίπτουν στους άλλους την ευθύνη και να πετούν έτσι το βάροςαπό πάνω τους . Όμως αυτό συνεχίζει να υπάρχει στην συνείδηση, μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε και να του ρίξουμε Φως και Ζωή.
Σχεδόν πάντα τα κενά και τα προβλήματά μας, αν τα αναλύσουμε μέχρι τέλους, θα μας οδηγήσουν σε κάποιο φόβο. Ο φόβος δεν είναι παρά κενό στην συνειδητότητα, κενό ενέργειας, έλλειψη ενέργειας, σκοτάδι. Γι' αυτό το πιο σημαντικό και δύσκολο μέρος της προσευχής είναι να συνειδητοποιήσουμε τους φόβους μας, καθώς ο φόβος θα μας απωθεί από την συνειδητοποίησή του! Έτσι αν καταφέρει κανείς και εντοπίσει τον φόβο του, μπορεί πιο εύκολα πλέον να περάσει στο δεύτερο και τρίτο βήμα της προσευχής που είναι η αίτηση και η παραλαβή, η αποδοχή αυτού που αιτήσαμε.
Αφού λοιπόν εντοπίσουμε το σφάλμα μας, αιτούμε την ανάλογη θετική ποιότητα που θα καλύψει, θα φωτίσει, και θα ενεργοποιήσει το κενό μας. Βλέπουμε, ας πούμε, ότι εκδηλώνουμε σκληρότητα και έλλειψη ανεκτικότητας. Αιτούμε τότε για αγαθότητα, συμπόνια, ομορφιά, καλοσύνη, ευγένεια. Και περνάμε στο επόμενο βήμα της προσευχής που είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ και εγκόλπωση αυτού που αιτήσαμε, καθώς αυτό που αιτήσαμε αυτομάτως έρχεται βάσει του Νόμου της Αίτησης και περιμένει απλώς εμείς να το λειτουργήσουμε συνειδητά. Αυτός είναι ο κύκλος της Προσευχής και η Τέχνη της. Συνήθως οι άνθρωποι αιτούν διάφορα όπως "Θεέ μου δώσε μου δύναμη'' κ.λπ., και περιμένουν να τους έρθει η δύναμη ενώ οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς και από που! Η δύναμη είναι εκεί και περιμένει από το ίδιο το άτομο να την λειτουργήσει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει να αναλάβει ο άνθρωπος την ευθύνη του εαυτού του. Και λίγοι μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία. Εκεί διακρίνεται ο πνευματικός άνθρωπος από τους άλλους. Ο πνευματικός άνθρωπος δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη πάνω του.
Εγώ έχω μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στην ζωή, η οποία αποδεικνύεται συνεχώς αλάνθαστη. Η στάση αυτή λέει ότι για όλα όσα συμβαίνουν σε μένα, φταίω πάντα εγώ. Όλες οι δοκιμασίες της καθημερινότητας μας δείχνουν τα κενά μας σε πνευματικό επίπεδο, με τι έχουμε να δουλέψουμε και να φωτίσουμε. Το πώς μας φέρθηκε κάποιος, το ότι κάναμε κάποιο λάθος, το ότι πάθαμε κάτι, όλα μα όλα είναι ενδείξεις για την εσωτερική μας πορεία. Οπότε με αυτές τις ενδείξεις διευκολύνεται το πρώτο και δυσκολότερο μέρος της προσευχής που είναι ο εντοπισμός των κενών και λαθών μας. Η καθημερινότητα είναι ο δάσκαλός μας.
