Η αρχή του ανθρώπινου είδους ΝΕΟ ΑΣΤΡΟ

 

Αυτή η παρουσίαση έγινε αντικείμενο κοροϊδίας, ιδίως μεταξύ των άθεων. Είναι λυπηρό να βρίσκουμε την Δημιουργία του Θεού τόσο παραποιημένη και εκτεθειμένη στις κοροϊδίες των ανθρώπων. Και εδώ το κακό παραμόρφωσε την εικόνα της Αλήθειας μεταχειριζόμενο τους ανθρώπους ως όργανα, με σκοπό να γελοιοποιήσει την έννοια του Πάνσοφου και Παντοδύναμου Θεού. Διότι η γελοιοποίηση είναι το χειρότερο όπλο καταστροφής. Ο Θεός δεν εμπόδισε την παραμόρφωση της Αλήθειας, όπως γενικώς δεν επεμβαίνει όταν οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι κακό. Όσοι αναζητούν την Αλήθεια και όσοι πιστεύουν στον Θεό, είχαν πάντοτε τον τρόπο να ξεχωρίζουν την αλήθεια από το ψέμα μέσα στις Γραφές. Διότι είχαν την επικοινωνία με τον καλό Κόσμο των Πνευμάτων και μπορούσαν κάθε στιγμή να μάθουν την Αλήθεια. Ποια είναι η αληθινή διαδικασία στην δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού στην γη; Ο Αδάμ ήταν το πρώτο Πνεύμα που ωρίμασε προοδεύοντας στον ανώτερο ζωικό κόσμο ώστε να περάσει σε ανθρώπινη ενσάρκωση. Αλλά δεν συνέβη έτσι όπως την φαντάζεστε, σύμφωνα με την λανθασμένη περιγραφή της Βίβλου. Ο Θεός δεν έπλασε έναν άνδρα από χώμα φυσώντας στη συνέχεια την πνοή της ζωής στο πρόσωπό του. Η ενσάρκωση του πρώτου ανθρώπινου Πνεύματος έγινε με τον ίδιο τρόπο και με τους ίδιους νόμους που ακολουθούν και σήμερα οι υλοποιήσεις ή ενσωματώσεις των Πνευμάτων. Έχεις μάθει αρκετά για τις υλοποιήσεις των Πνευμάτων. Γνωρίζεις ότι είναι απαραίτητη και η ακτινοβολία των «διαμέσων υλοποίησης» με την οποία συμπυκνώνεται η μορφή του Πνεύματος σε ύλη. Τον ίδιο νόμο μεταχειρίστηκε ο Θεός για να υλοποιήσει, να ενσωματώσει το πρώτο ανθρώπινο Πνεύμα. Μόνο που δεν υπήρχε ακόμη τότε ένα διάμεσο υλοποίησης για να διαθέσει την ακτινοβολία του. Γι’ αυτό ο Θεός πήρε από την ακτινοβολία της γης, και μάλιστα τέτοιο μείγμα που να ανταποκρίνεται στην υφή του ανθρώπινου σώματος. Πρόκειται για το ίδιο μείγμα που μεταχειρίζονται ακόμη και σήμερα τα ανθρώπινα σώματα για να αναπτυχθούν. Ο Παύλος γράφει: «Ο δε Θεός αυτώ δίδωσι σώμα καθώς ηθέλησε. Και εκάστω των σπερμάτων το ίδιον σώμα. Ου πάσα σαρξ η αυτή σαρξ, αλλά άλλη μεν ανθρώπων, άλλη δε σαρξ κτηνών, άλλη δε ιχθύων, άλλη δε πετεινών» (Κορ. Α΄ 15,38-39). Το σώμα, λοιπόν, του πρώτου ανθρώπου που ονομάζετε Αδάμ είναι πράγματι παρμένο από την γη, αν και με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που νομίζετε. Δεν πλάστηκε ένας άνθρωπος από χώμα, αλλά τα πνευματικά μέλη ενός πνευματικού όντος περιβλήθηκαν με ύλη με την βοήθεια της συμπυκνωμένης ακτινοβολίας της γης. Και το σώμα του Αδάμ που δημιουργήθηκε έτσι, ξαναδιαλύθηκε αργότερα με τον θάνατό του πάλι σε ακτινοβολία της γης. Προερχόταν από την γη όσον αφορά την ακτινοβολία, και εκεί ξαναγύ-ρισε. Πρόκειται για έναν νόμο που ισχύει για όλα τα όντα που ζουν στην ύλη. Ο πρώτος άνθρωπος που δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο ήταν μοναδικός στο είδος του. Όπως το αναφέρει σωστά η Βίβλος, ήταν μονάχος. Γύρω του είχε μόνο τον φυτικό και τον ζωικό κόσμο. Περίμενε την ώρα που θα ωρίμαζε και το επόμενο Πνεύμα για ανθρώπινη υλοποίηση. Παρακολουθούσε τα ανώτερα ζώα γύρω του, μήπως πεθαίνοντας θεωρούσε ο Θεός το πνεύμα τους άξιο να γίνει επίσης άνθρωπος όπως ο ίδιος. Αυτό εννοεί η βιβλική ιστορία λέγοντας ότι ο Θεός του έδειξε τα ζώα για να βρει ανάμεσά τους βοηθό. Τέλος, ήρθε η μέρα κατά την οποία άλλο ένα πνεύμα έφτασε στο επίπεδο του ανθρώπου. Αυτή την φορά ήταν θηλυκό πνεύμα. Επρόκειτο για εκείνο το πνεύμα που ήταν σύντροφος του Αδάμ στο Βασίλειο του Θεού και στην συνέχεια στην σφαίρα του Παραδείσου, και που πρώτο παράκουσε παρασύροντας και τον Αδάμ στην ίδια ανυπακοή. Το πταίσμα αυτού του πνεύματος ήταν μεγαλύτερο και επομένως και η τιμωρία. Έτσι η άνοδος από τα βάθη κράτησε περισσότερο και δεν έφτασε συγχρόνως με το αρσενικό διπλό του πνεύμα στο επίπεδο της επίγειας ανθρώπινης ύπαρξης. Η περιγραφή της υλοποίησης αυτού του θηλυκού πνεύματος σε υλικό άνθρωπο, όπως την δίνει η Βίβλος που έχετε, αφήνει κάπως να φανεί η πραγματική διαδικασία όπως έγινε τότε. Η υλοποίηση της Εύας, όπως ονομάζει η Γένεση την πρώτη γυναίκα, έγινε με τον ίδιο τρόπο όπως όλες οι υλοποιήσεις των Πνευμάτων. Για την Εύα δεν χρειαζόταν πλέον ο Θεός να πάρει από την ακτινοβολία της γης, διότι διέθετε ήδη ένα διάμεσο υλοποίησης. Είχε τον Αδάμ. Το ότι είχε ασυνήθιστες διαμεσικές ικανότητες οφειλόταν στο γεγονός ότι το σώμα του είχε υλοποιηθεί από τον Κόσμο των Πνευμάτων, με τον οποίο και βρισκόταν σε συνεχή διαμεσική επικοινωνία. Όπως σήμερα μια υλοποίηση Πνεύματος είναι δυνατόν να γίνει μόνον όταν το διάμεσο υλοποίησης βρίσκεται σε έκσταση, έτσι και τότε: «Και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ και ύπνωσεν…» (Γέν. 2,21). Με τα λόγια αυτά αποδίδει η Βίβλος την κατάσταση της βαθιάς έκστασης του διαμέσου. Πρόκειται λοιπόν για τον διαμεσικό ύπνο, όπου το πνεύμα του διαμέσου απομακρύνεται από το σώμα του. Όπως στην σημερινή εποχή δεν φτάνει η ακτινοβολία του διαμέσου υλοποίησης για μια τέλεια υλοποίηση του Πνεύματος αλλά χρειάζεται να διαλυθεί και ύλη από το σώμα του διαμέσου σε ακτινοβολία, έτσι και τότε ο Κόσμος των Πνευμάτων διέλυσε σωματική ύλη του Αδάμ σε ακτινοβολία και την μεταχειρίστηκε για να πλάσει το σώμα της Εύας. Αυτό εννοεί το κείμενο της Γένεσης με την πλευρά του Αδάμ: «…και έλαβε μία των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής» (Γέν.2,21). Στις άλλες υλοποιήσεις Πνευμάτων η ενσωμάτωση διαρκεί μόνο ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Μετά ξαναδιαλύεται, και το διάμεσο ξαναπαίρνει ό,τι έδωσε σε ακτινοβολία και ύλη από το σώμα του. Η ενσωμάτωση όμως της Εύας έπρεπε να είναι διαρκής. Γι’ αυτό ο Αδάμ ως διάμεσο δεν μπορούσε να ξαναπάρει ό,τι είχε δώσει σε ακτινοβολία και σωματική ύλη. Ο Κόσμος των Πνευμάτων έπρεπε, λοιπόν, να του τις αντικαταστήσει. Τις προμηθεύτηκε από την ακτινοβολία της γης με τον ίδιο τρόπο όπως είχε προηγουμένως πλάσει το σώμα του Αδάμ. Αυτό εννοεί το κείμενο με τα λόγια ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής. Έτσι πλάστηκε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι. Από αυτό το ζευγάρι των πρωτόπλαστων επρόκειτο, μέσω της τεκνοποίησης, να γεννηθεί όλη η ανθρωπότητα.

 

Αδάμ και Εύα

Είναι σωστό πως ο Θεός δημιούργησε κάποτε στο παρελθόν κατ’ εικόνα και ομοίωση τα δυο πνεύματα, πριν από την πτώση τους, τα οποία ενσωματώθηκαν πρώτα ως άνθρωποι και έλαβαν τα ονόματα Αδάμ και Εύα. Είναι σωστό πως τα δημιούργησε ως αρσενικό και θηλυκό Πνεύμα και τα ευλόγησε ώστε να μπορούν να τεκνοποιούν. Αλλά αυτό δεν συνέβη μετά την δημιουργία της γης, των φυτών και των ζώων. Αναφέρεται στην δημιουργία τους ως Πνεύματα. Όταν ο Θεός δημιουργεί κάτι κατ’ εικόνα, πρόκειται πάντα μόνο για Πνεύμα. Διότι ο Θεός είναι Πνεύμα και μόνο Πνεύμα, όχι ύλη. Και ό,τι δημιουργεί κατ’ εικόνα είναι επίσης μόνο Πνεύμα, και όχι εν μέρει πνεύμα και εν μέρει ύλη, όπως οι άνθρωποι στην γη. Στην συνέχεια υπάρχουν ακόμη μεγαλύτερες αντιφάσεις στις λεπτομέρειες που αναφέρει η Βίβλος εξιστορώντας την δημιουργία των ανθρώπων. Διότι λίγο πιο κάτω αναφέρει ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, και μάλιστα μόνον έναν άνδρα, σε μια εποχή που δεν υπήρχε άλλο ζωντανό ον στην γη, ενώ προηγουμένως ανέφερε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε μετά από όλα τα άλλα ζώντα όντα. Δηλαδή σύμφωνα με την δεύτερη εξιστόρηση ο Θεός τοποθέτησε τον άνθρωπο στην ξερή, γυμνή γη. Μόνο αφού τον τοποθέτησε εκεί, έφτιαξε ο Θεός έναν κήπο, την Εδέμ, που εσείς ονομάζετε Παράδεισο, και φύτρωσαν όλα τα είδη των δέντρων με τα καλά φρούτα. Και παρήγγειλε, λέει, στον άνθρωπο εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν (Γέν. 2,15-19). Να φυλάει τον κήπο από ποιον; Αφού σύμφωνα με αυτή την εξιστόρηση της Δημιουργίας δεν υπήρχε τίποτα άλλο πάνω στην γη. Σε τόσες φράσεις, τόσες αντιφάσεις! Σύγκρινε, λοιπόν, τώρα αυτή την ακατανόητη εικόνα με την εικόνα της αλήθειας. Θα δεις ότι ο Παράδεισος είναι το πνευματικό επίπεδο, ή καλύτερα, η πνευματική σφαίρα που όρισε ο Θεός για τιμωρία -μετά την επανάσταση των Πνευμάτων-, σε όσους είχαν ακολουθήσει τυφλά και δεν είχαν έτσι υποπέσει σε τόσο βαρύ παράπτωμα. Εδώ βρισκόταν το πνευματικό Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού. Δεν επρόκειτο για τίποτα άλλο παρά για την Εντολή του Θεού που τους είχε δοθεί ως δοκιμασία σε εκείνη την σφαίρα, και  δεν αναγνώρισαν την σημασία της. Διότι στην υπακοή ή μη αυτής της Εντολής ή Απαγόρευσης, θα φαινόταν στην συνέχεια αν τα πνεύματα του Παραδείσου ήθελαν να ξαναβρεθούν με το μέρος του Θεού ή αν θα πήγαιναν τελικά με το μέρος του Εωσφόρου. Αν περνούσαν αυτές τις εξετάσεις υπακούοντας τον Θεό, η Εντολή θα γινόταν γι’ αυτούς  Δέντρο της  Ζωής προς δόξαν Θεού. Αν όμως παράκουαν, θα γινόταν Δέντρο του Θανάτου. Τότε θα έπεφταν και από αυτόν τον Παράδεισο στις σφαίρες του Εωσφόρου. Θα ήταν η ώρα του τελικού χωρισμού από τον Θεό. Θα ήταν η μέρα του πνευματικού τους θανάτου. «Η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. 2,17). Τώρα καταλαβαίνεις γιατί έπρεπε ο Αδάμ να φυλάσσει τον Παράδεισο, και από τι. Έπρεπε να φυλαχτεί ο ίδιος -και να φυλάξει τους άλλους-, από τον πειρασμό τού να υποκύψει στην αμαρτία της ανυπακοής προς τον Θεό. Τώρα καταλαβαίνεις την αναφορά που υπάρχει στην Βίβλο, που λέει ότι αφού διώχτηκαν τα άπιστα πνεύματα από τον Παράδεισο, η επιστροφή τους εμποδίζεται από Χερουβείμ με φλόγινες ρομφαίες. Διότι η απόφαση είχε πλέον ληφθεί. Είχαν υπακούσει τον Κυρίαρχο του βάθους. Η μοίρα τους τα οδηγούσε στις σφαίρες του σκότους. Δεν είχαν πλέον δικαίωμα στα πεδία του Παραδείσου, που παραμένουν απαγορευμένα μέχρι την ημέρα που τα εκπεσόντα πνεύματα, επιστρέφοντας προς τον Θεό, θα φτάσουν πάλι σε αυτή την πνευματική σφαίρα ευτυχίας, στα πρόθυρα της σφαίρας του Ουρανού. Τότε θα τους επιτραπεί πάλι να μπουν στον πνευματικό κήπο της Εδέμ, και από κει να ανέβουν στην δόξα από την οποία κάποτε διώχτηκαν από δικό τους λάθος. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ακριβώς το αντίθετο από ό,τι, σύμφωνα με την Βίβλο, είπε ειρωνικά ο Θεός. Διότι την ώρα που αμέτρητα πλήθη παιδιών Του έβρισκαν την ακατονόμαστη δυστυχία του τελικού τους αποχωρισμού από την Βασιλεία του Θεού, είναι δυνατόν να είπε ο Θεός, Ιδού Αδάμ γέγονεν ως είς εξ ημών, του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, και νυν μήποτε εκτείνη την χείρα και λάβη του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα; (Γεν. 3,22). Έτσι μιλάει ο διάβολος, όχι ο άπειρα καλός Θεός. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τα λόγια με τα οποία ο Σατανάς κορόιδευε τα παραπλανημένα πνεύματα. Η Θέληση του Θεού είναι να απλώσουν το χέρι τους προς το Ξύλο της Ζωής και μετά την πτώση τους, να υπακούσουν στον Θεό και να επιστρέψουν. Αλλά οι δυνάμεις της αβύσσου ζητούν να εμποδίσουν εκείνα τα πνεύματα που δέχτηκαν πρώτα την Ευσπλαχνία του Θεού με την δημιουργία των διαφόρων επιπέδων βελτίωσης, ώστε να μη μπορέσουν να απλώσουν το χέρι στο Δέντρο της Ζωής και να μην επιστρέψουν στον Θεό. Και μάλιστα να τα εμποδίσουν για πάντα. Αν όλα είχαν γίνει σύμφωνα με την θέληση του Εωσφόρου, τότε τα επίπεδα πνευματικής προόδου δεν θα είχαν δημιουργηθεί ποτέ, ούτε και ο υλικός κόσμος. Έτσι θα μπορούσε να εξασκεί απεριόριστα την βίαιη εξουσία του πάνω σε εκείνα τα πνεύματα, δίχως να φοβάται μήπως χάσει κανένα. Τώρα θα πάρω θέση για τον τρόπο που παρουσιάζει η Βίβλος την δημιουργία της πρώτης γυναίκας του ανθρώπου. Λέει, λοιπόν, ότι ο Θεός θέλησε να δώσει στον παντέρημο πρώτο άνδρα μια βοηθό: «Και έπλασεν ο Θεός έτι εκ της γης πάντα τα θηρία του αγρού και πάντα τα πετεινά του ουρανού και ήγαγεν αυτά προς τον Αδάμ… τω δε Αδάμ ουχ ευρέθη βοηθός όμοιος αυτώ. Και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδάμ, και ύπνωσεν και έλαβε μίαν των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής. Και ωκοδόμησεν Κύριος ο Θεός την πλευράν, ην έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα και ήγαγεν αυτήν προς τον Αδάμ» (Γεν. 2,19-22). Πριν ενσαρ-κωθεί για πρώτη φορά σε ανθρώπινο σώμα, το πνεύμα του ανθρώπου ήταν ενσαρκωμένο σε σώμα ζώου. Είναι, λοιπόν, το ίδιο πνεύμα που συνεχώς ανεβαίνει δια μέσου των διαφόρων βαθμίδων της φύσης, σε όλο και πιο τελειοποιημένη μορφή. Αυτές οι βαθμίδες της φύσης, αυτά τα επίπεδα, ουσιαστικά δεν αλλάζουν στην υλική τους μορφή. Σήμερα είναι όπως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια. Μόνο που με το χρόνο ορισμένα είδη διαφόρων επιπέδων έχουν σβήσει, διότι δεν ενσαρκώνονται πλέον πνεύματα σ’ αυτό το είδος. Ο Θεός δημιούργησε αντ’ αυτών άλλα, ανώτερα είδη, στα οποία ενσαρκώνονται εκείνα τα πνεύματα που άλλοτε προορίζονταν για τα σβησμένα πλέον είδη. Τα είδη που έχουν σβήσει αποτελούσαν ενδιάμεσους σταθμούς στην όλη εξέλιξη. Δεν υπάρχει επιστροφή του πνεύματος από ανώτερο επίπεδο βελτίωσης σε κατώτερο. Υπάρχει όμως αδράνεια, σταμάτημα σε ένα επίπεδο, όπου το πνεύμα είναι αναγκασμένο να ενσαρκωθεί και πάλι στο ίδιο επίπεδο ώσπου να ωριμάσει για το επόμενο, εφόσον βέβαια, με τον γήινο θάνατο δεν βρεθεί έτοιμο για άνοδο. (Σημ. Σε κάθε άνοδο επιπέδου γυρίζει την πλάτη του στον θάνατο. Όταν έχει ολοκληρώσει την πορεία του έχει υπερβεί την αιτία-γέννηση και το αποτέλεσμα-θάνατο. Η εξομοίωση αιτίας και αποτελέσματος είναι η υπέρβασή τους). Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους. Ένα πνεύμα που δεν έχει προοδεύσει στον δρόμο του προς τον Θεό, θα ξαναγεννηθεί ως άνθρωπος. Κάθε ζωή είναι μια δοκιμασία, και όποιος δεν κατορθώσει να θυμηθεί ποιος ήταν στο Βασίλειο του Θεού, θα την επαναλαμβάνει μέχρι να την περάσει επιτυ-χώς. Αυτοί οι Νόμοι ισχύουν εξίσου για όλη την Δημιουργία. Ο Θεός δεν επιτρέπει καμία αυθαιρεσία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος του χρονικού διαστήματος που πέρασε από την ώρα της πτώσης μέχρι το πρώτο από τα πεσμένα πνεύματα να βρεθεί ώριμο για να ενσαρκωθεί ως άνθρωπος: «Ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη» (Πέτρ.Β΄3,8). Ο σημερινός Χριστιανός δεν γνωρίζει τίποτε για όλες αυτές τις αλήθειες. Αλλά μήπως πρέπει να σου κρύψω την αλήθεια επειδή σου φαίνεται απίστευτη, και επειδή οι συνάνθρωποί σου πιθανόν να γελάσουν; Η αρχική Βίβλος εμπεριείχε τις αλήθειες αυτές. Στην κατοπινή διαμόρφωση της Αγίας Γραφής έδρασε η δύναμη του κακού αφαιρώντας από την ανθρώπινη γνώση την συνάρτηση του όλου θεϊκού Σχεδίου της σωτηρίας. Η ανθρωπότητα έπρεπε να παραμείνει δίχως την παρηγορητική αλήθεια ότι όλα ξαναγυρίζουν στον Θεό. «Τούτο γαρ καλόν και αποδεκτόν ενώπιον του σωτήρος ημών Θεού, ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Τιμ.Α΄2,3-4). Αυτός είναι ο σκοπός της υλικής Δημιουργίας, να οδηγηθούν ξανά όλα πάλι πίσω στον Θεό. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του σκότους εξυπηρετούνται πολύ καλύτερα με διδασκαλίες απελπισίας και αποθάρρυνσης όπως της αιώνιας κόλασης για την οποία γράφει ένας ποιητής σας τα τρομερά λόγια: «Εσείς που εισέρχεστε εκεί, αφήστε πια κάθε ελπίδα». Αυτά τα λόγια ηχούσαν πολύ πιο ευχάριστα στα αυτιά των κυρίαρχων της Κόλασης, από ότι η διδασκαλία του Ελεήμονος Θεού που συγχωρεί όλα Του τα παιδιά και τα προσκαλεί να επιστρέ-ψουν. Με το φόβητρο της αιώνιας κόλασης βεβηλώθηκε η αληθινή Έννοια του Θεού. Και έτσι δυσκολεύτηκε και το θεϊκό Σχέδιο της σωτηρίας στην εκτέλεσή του, το Σχέδιο του Θεού που προσκαλεί ακόμη και τα αμαρτωλά, μέσα στα πάθη παιδιά Του, με παρηγορητικά λόγια ελεήμονος αγάπης: «Μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; Ει δε και επιλάθοιτο ταύτα γυνή, αλλ’ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπεν Κύριος» (Ησ. 49,15). Σε πολλά κείμενα της Αγίας Γραφής συνέβη το ίδιο όπως στις τοιχογραφίες των μεγάλων ζωγράφων στους τοίχους των παλιών σας εκκλησιών. Αργότερα ήρθαν διάφοροι «εικονο-γράφοι» και ζωγράφισαν από πάνω συνηθισμένες μορφές. Όταν σήμερα αφαιρείτε με μεγάλη προσοχή τον ασβέστη που προστέθηκε υστερότερα, παρουσιάζονται ξανά οι παλιές τοιχογραφίες και θαυμάζετε την τέχνη του ζωγράφου. Έτσι είναι και η εικόνα της Αλήθειας που περιείχε η πρώτη Βίβλος και που αργότερα παραποιήθηκε. Πλανώμενοι άνθρωποι «διόρθωσαν» τα αρχικά κείμενα. Ό,τι δεν καταλάβαιναν, ή το παρέλειψαν, ή το εμπλούτισαν με λανθασμένες ερμηνείες. Οι επόμενοι τα ξαναδιόρθωσαν, έκαναν νέες προσθήκες, παραλείποννντας άλλα. Έτσι όχι μόνο περιόρισαν την αλήθεια, αλλά γλίστρησαν μέσα στα κείμενα ορισμένα πράγματα που τείνουν να γελοιοποιήσουν τον Λόγο του Θεού. Ένας ποιητής σας γράφει: «Τα βιβλία έχουν το ριζικό τους». Ναι, δυστυχώς και η Αγία Γραφή είχε την δική της μοίρα. Πολλά που έπρεπε να είναι γραμμένα μέσα έχουν χαθεί, ενώ άλλα δεν θα έπρεπε να είναι γραμμένα εκεί διότι αντιτίθενται στην Αλήθεια. Όταν ορισμένες «εκκλησίες» δεν παραδέχονται αυτό το γεγονός αλλά θεωρούν την σημερινή σας Βίβλο ανόθευτη, τότε δεν εξυπηρετούν το θέμα του Θεού, μόνο βλάπτουν. Διότι ακόμη και αν κάποιος με σχετικά μικρή μόρφωση, διαβάσει προσεκτικά τα Άγια Κείμενα, κυρίως δε την Δημιουργία στην Γένεση, μπορεί να συμπεράνει ότι κάποια πράγματα απ’ όσα γράφονται εκεί δεν μπορεί να είναι σωστά. Για τις παραποιήσεις της Παλαιάς Διαθήκης παραπονιέται ο Θεός μέσω του προφήτη Ιερεμία: «Πώς ερείτε ότι σοφοί εσμέν ημείς, και νόμος Κυρίου εστίν μεθ’ ημών; Εις μάτην εγεννήθη σχοίνος ψευδής γραμματεύσιν. Ησχύνθησαν σοφοί και επτοήθησαν και εάλωσαν, ότι τον λόγον Κυρίου απεδοκίμασαν, σοφία τίς εστιν εν αυτοίς;» (Ιερ. 8,8-9). Το ίδιο ισχύει για την δημιουργία των πρώτων ανθρώπων. Υπάρχει σύγχυση ως προς την Δημιουργία των Πνευμάτων και την ενσωμάτωση των πρώτων πνευμάτων στην ύλη. Στο πρώτο κεφάλαιο της Βίβλου αναφέρεται ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο τελευταίο. Η γη, τα φυτά και τα ζώα υπήρχαν ήδη. Στην συνέχεια γράφεται: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός λέγων, αυξάνεσθε και πληθύνεσθε…» (Γεν. 1,27-28).

 

Το Σχέδιο σωτηρίας του Θεού

«Μετά την πτώση ενός μεγάλου μέρους του Κόσμου των Πνευμάτων ο Θεός καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο σχεδίαζε να σώσει τα δυστυχισμένα όντα που είχαν πέσει στα βάθη, οδηγώντας τα πίσω στο Βασίλειό Του. Η Συμπόνια Του απευθυνόταν κατ’ αρχήν προς αυτούς που είχαν το μικρότερο φταίξιμο. Επρόκειτο για αμέτρητο πλήθος όντων που είχε αποτύχει στην νέα δοκιμασία στην σφαίρα του Παράδεισου,  από σφάλμα που τα έφερε στην τελική πτώση. Μόνο μετά την Σωτηρία αυτών των όντων θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο Πατρικό Σπίτι του Θεού και εκείνοι που τους παραπλάνησαν παρασύροντάς τους: ο Εωσφόρος και οι συνωμότες του. Ο Θεός είναι Δίκαιος. Οι παραπλανημένοι έφεραν το λάθος της αδυναμίας τους, ενώ οι παραπλανητές το λάθος της κακίας. Όπως διέφεραν ουσιαστικά οι αμαρτίες τους, έτσι διέφεραν και οι τιμωρίες και ο δρόμος της επιστροφής από τα βάθη. Το πρώτο βήμα για την Σωτηρία ήταν η δημιουργία επιπέδων καλυτέρευσης και μάλιστα βαθμηδόν, σύμφωνα με νόμους που σας είναι ακατανόητοι αφού μόνον η Σοφία του Θεού θα μπορούσε να επινοήσει. Σ’ αυτά τα επίπεδα που ανεβαίνουν σιγά-σιγά τα εκπεσόντα πνεύματα μέχρι τον Θεό, αναφέρεται ο Παύλος στην επιστολή του προς Εφεσίους (2,20-22), μιλώντας για τα επίπεδα που καθόρισε ο Θεός εκτελώντας την απόφασή Του να επανενώσει τα πάντα με τον Υιό Του. Το αρχικό κείμενο μεταχειρίζεται σ’ αυτό το σημείο την εικόνα μιας οικοδομής με πολλούς ορόφους. Ό,τι ονομάζετε κόλαση είναι το βαθύτερο επίπεδο όπου έφτασαν τα εκπεσόντα πνεύματα. Αλλά και η ίδια η κόλαση έχει έναν αριθμό επιπέδων που μπορεί ν’ ανέβει το πνεύμα προοδεύ-οντας στον τρόπο που σκέφτεται, μέχρι τις πρώτες επίγειες σφαίρες. Αυτές αρχίζουν με το επίπεδο των ανεξέλικτων ζώων και συνεχίζουν στα επίπεδα των λίθων, των ορυκτών, των φυτών, των βοτάνων, των λουλουδιών και των ανώτερων ζώων, και φτάνουν τελικά στο επίπεδο του ανθρώπου. Αυτά τα επίπεδα υπάρχουν και σε άλλα ουράνια σώματα. Παράλ-ληλα με τα υλικά, επίγεια επίπεδα, υπάρχουν και τα αντίστοιχα πνευματικά. Εκεί τα σώματα περιβάλλονται με ανάλογα σώματα ακτινοβολίας όπως τα υλικά τους σώματα που βλέπετε στην γη. Τα πνεύματα που με τον γήινο θάνατο αποχωρίζονται το υλικό τους σώμα, έρχονται σε αυτά τα παράλληλα πνευματικά επίπεδα, τα οποία αναλογούν στα επίπεδα ζωής της γης, και παραμένουν εκεί ώσπου να επανενσαρκωθούν σε νέα επίγεια γέννηση. Όταν το πνεύμα δεν προοδεύει, τότε επανενσαρκώνεται στο ίδιο επίπεδο όσες φορές χρειάζεται μέχρι να ωριμάσει για ανώτερο επίπεδο. Η επιστήμη σας ασχολείται με το θέμα της καταγωγής, κυρίως της καταγωγής του ανθρώπου από τους πιθήκους. Δεν υπάρχει σωματική καταγωγή ενός ανώτερου επιπέδου από ένα κατώτερο. Κάθε γένος ζώντων γεννά ίδιο γένος. Αλλά σε κάθε γένος υπάρχουν διάφορα είδη, διάφορες φυλές. Τα μέλη διαφόρων ειδών του ιδίου γένους μπορούν να τεκνοποιήσουν μεταξύ τους. Ο άνθρωπος ανήκει στο γένος των πιθήκων, αλλά είναι ξεχωριστό είδος. Είναι το ανώτατο είδος αυτού του γένους. Γι’ αυτό μπορεί κανείς να πει ότι ο πίθηκος είναι ο κατώτατος άνθρωπος, και ο άνθρωπος ο ανώτατος, ευγενέστερος πίθηκος. Ο άνθρωπος είναι, λοιπόν, το ανώτατο ζώο της γης. Το σώμα του όμως δεν κατάγεται από τον πίθηκο, παρόλο που ο πίθηκος είναι, όσον αφορά την γήινη εξέλιξη, το πιο συγγενές του είδος. Ο Θεός αγαπάει όλα Του τα παιδιά, ακόμη και εκείνα που εγκατέλειψαν θεληματικά το πατρικό Σπίτι από δικό τους λάθος. Και όπως τα δημιούργησε μέσω του Υιού Του και τα τοποθέτησε ως πνευματικά μέλη στο Σώμα του Χριστού, έτσι θέλησε να επανενώσει τα αποκομμένα μέλη με το Πνευματικό Σώμα του Υιού Του ώστε, εάν μη επιμείνωσι τη απιστία, εγκεντρισθήσονται, δυνατός γαρ ο Θεός εστι πάλιν εγκεντρίσαι αυτούς (Ρωμ.11,23). Αλλά το κέντρισμα (μπόλιασμα) των αποκομμένων κλάδων στο Δέντρο της Ζωής, η ενσωμά-τωση των αποχωρισμένων μελών στον Ζωοδότη Οργα-νισμό του Σώματος του Χριστού ήταν μπορετή μόνο με την ελεύθερη, θεληματική απόφαση των αποκομμένων πνευ-μάτων. Ο Θεός τους είχε εξ αρχής χαρίσει ελευθερία βούλησης. Με αυτή την ελευθερία συντάχθηκαν ως συνωμότες και τυφλοί οπαδοί στις γραμμές του επαναστάτη αρχηγού. Οι τυφλοί οπαδοί είχαν αποτύχει για δεύτερη φορά στην νέα δοκιμασία τους στον Παράδεισο και είχαν ξαναπέσει με την θέλησή τους. Ακριβώς με αυτή τους την ελεύθερη θέληση έπρεπε να ανορθωθούν ξανά και να επι-στρέψουν στο Πατρικό τους Σπίτι. Αυτό όμως έμοιαζε αδύνατο. Κατ’ αρχάς έμοιαζε εντελώς αδύνατη η επιστροφή του Εωσφόρου και των συνωμοτών του. Διότι η υπεροψία που δεν κατορθώνει να υπερισχύσει, μετατρέπεται σε πεισματική κακία. Προτιμά να παραμείνει δυστυχής, παρά να ταπεινώσει η ίδια τον εαυτό της. Τα πλήθη των πνευμάτων που είχαν παρασυρθεί ως τυφλοί οπαδοί, διέφεραν βασικά στον τρόπο που σκέφτονταν, ακόμη και τώρα, από τα αφεντικά τους. Αλλά δεν έβλεπαν πια καμιά ελπίδα σωτηρίας από τα βάθη όπου βρίσκονταν. Και όπου λείπει κάθε ελπίδα σωτηρίας, εκεί λείπει και η θέληση. Και όπου λείπει η θέληση λείπει κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σωτηρία. Ακόμα και αν είχαν την θέληση να επιστρέψουν, υπήρχε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στο δικαίωμα κυριαρχίας που είχε λάβει ο Εωσφόρος από τον Θεό ως προς τα πνεύματα αυτά. Ο Θεός δεν μπορούσε να το περιορίσει αφού το παραχώρησε μια φορά. Αλλά οι Δρόμοι του Θεού είναι θαυμάσιοι, και η Σοφία Του γνωρίζει τρόπους που οδηγούν στον Σκοπό: «Φείδει δε πάντων, ότι σά εστι δέσποτα φιλόψυχε. Το γαρ άφθαρτόν σου πνεύμά εστιν εν πάσι» (Σοφ.Σολ.11,26 και 12,1). Μετά την πτώση των πνευμάτων όρισε ο Θεός το Σχέδιο Σωτηρίας με το οποίο ήθελε να οδηγήσει τους πεπτωκότες πάλι πίσω. Το θείο Σχέδιο της σωτηρίας είναι το μεγάλο Μυστήριο που ανακοίνωσαν Πνεύματα σταλ-μένα από τον Χριστό στους Αποστόλους και τον Παύλο. Αλλά και οι Απόστολοι δεν τολμούσαν να αποκαλύψουν στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες όλη την Αλήθεια αυτού του Σχεδίου της σωτηρίας. Διότι πολλά τούς ήταν ακατάληπτα. Και για εκείνους ήταν ο ρόλος των Πνευμάτων του Θεού που μιλούσαν μέσω των διαμέσων στις χριστιανικές θείες Λειτουργίες ώστε να εισαγάγουν σιγά σιγά τους ανθρώπους σε όλη την Αλήθεια. Αυτό συνέβαινε με τον ίδιο τρόπο όπως σε διδάσκω κι εγώ τώρα για αυτές τις Αλήθειες. Και συ στην αρχή δεν θα το βρεις εύκολο να συλλάβεις όλη την Αλήθεια που αφορά το Σχέδιο της σωτηρίας του Θεού. Όπως γράφει ο Παύλος στους πρώτους Χριστιανούς, δεν μπορείτε ακόμη να χωνέψετε σκληρή τροφή. Πρέπει να σας προσφέρεται μόνο γάλα, όπως στα βρέφη. Η Αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο και σε όλη της την έκταση είναι σκληρή τροφή για το πνεύμα, και γίνεται δεκτή μόνον από όσους έχουν δυναμώσει πνευματικά ώστε να την αντέχουν. Το γάλα που προσφέρουμε στα βρέφη, της Πίστης και της Αλήθειας είναι μία εύκολα κατανοητή επιλογή από τμήματα της Αλήθειας». Έτσι λοιπόν ορίστηκαν σ’ εκείνη την σφαίρα όλοι όσοι είχαν ακολουθήσει τυφλά τους συνωμότες, οι συνεπαναστάτες της επανάστασης των Πνευμάτων. Δεν ήταν όμως μόνο τιμωρία αλλά και νέα δοκιμασία. Ήταν μια πράξη Δικαιοσύνης και Ευσπλαχνίας του Θεού που έδινε πάλι την ευκαιρία στα Πνεύματα να διορθώσουν το λάθος της αδυναμίας τους, περνώντας από νέες εξετάσεις. Είχαν ακολουθήσει τυφλά, το λάθος τους δεν πήγαζε από κακία. Είχαν ακολουθήσει εξωτερικά, φαινο-μενικά, την προδοσία εναντίον της Βασιλείας του Χριστού. Αλλά ο τρόπος που σκέφτονταν ήταν αμφίρροπος, κατά το ήμισυ με το μέρος του Χριστού και κατά το ήμισυ με το μέρος του Εωσφόρου, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα σε τόσους ανθρώπους. Κατά κάποιον τρόπο κούτσαιναν και προς τις δυο κατευθύνσεις. Η Δικαιοσύνη όμως του Θεού ζητούσε μια τελεσίδικη απόφαση από μέρους τους. Έτσι εξορίζοντάς τους στην σφαίρα του Παραδείσου, τους τοπο-θέτησε σε ουδέτερη ζώνη. Εκεί έπρεπε να αποφασίσουν. Η απόφαση δεν θα ήταν δύσκολη, αν είχαν ακόμη τις ίδιες πνευματικές ικανότητες όπως πρωτύτερα στο Βασίλειο του Θεού. Όμως η κατάσταση τώρα ήταν διαφορετική. Διότι κάθε αντίθεση ή εναντίωση ενός Πνεύματος προς τον Θεό, επι-φέρει αλλοίωση του πνευματικού σώματος ακτινοβολίας. Θολώνει, χάνει την αγνή του μορφή και συμπυκνώνεται. Έτσι όχι μόνο φθίνει σε γνώση, αλλά του αφαιρείται η μνήμη προΰπαρξης, δηλαδή το Πνεύμα ξεχνά ότι είχε ήδη υπάρξει σε άλλη, ανώτερη κατάσταση. Έτσι τα πνεύματα του Παραδεί-σου δεν θυμόντουσαν πλέον την μεγαλοπρέπεια και την λαμπρότητα που είχαν πριν από την Πτώση, στο Βασίλειο του Θεού. Αλλιώς θα ήταν αδύνατη μια δοκιμασία αυτών των πνευμάτων στον Παράδεισο. Διότι αν θυμόντουσαν την προηγούμενη κατάσταση ευτυχίας και την σύγκριναν με την τωρινή, δεν θα δίσταζαν ούτε στιγμή! Όμως δεν γνώριζαν πλέον μήτε τα χαμένα μεγαλεία, μήτε την μάχη των Πνευμάτων, μήτε την ίδια τους την πτώση. Γνώριζαν μόνο την τωρινή τους κατάσταση, όπως και εσείς οι άνθρωποι γνωρίζετε μόνο την τωρινή σας ζωή, και δεν θυμάστε κανένα από τα προηγούμενα επίπεδα της ύπαρξής σας, έτσι ώστε οι περισσότεροι να πιστεύετε ότι πρωτομπήκατε στην ζωή με την τελευταία σας ανθρώπινη γέννηση. Ούτε η προηγούμενη υπόστασή τους κοντά στον Θεό τούς είναι γνωστή, ούτε οι επίγειες ενσαρκώσεις του πνεύματός τους που ακολούθησαν. Μόνο ελάχιστοι διατηρούν ακόμη μια θολή ιδέα για το ότι κάποτε έζησαν στο παρελθόν. Η δοκιμασία που έπρεπε να περάσουν τα πνεύματα στον Παράδεισο, ήταν μια ακατανόητη γι’ αυτά απαγόρευση του Θεού. Η Βίβλος σας παρουσιάζει αυτή την Απαγόρευση με την εικόνα του απαγορευμένου καρπού. Η Απαγόρευση ίσχυε για όλους τους συνεπανα-στάτες που είχαν πέσει όπως ο Αδάμ, και που βρίσκονταν μαζί του στην ίδια σφαίρα, με το ίδιο σώμα ακτινοβολίας. Για τα Πνεύματα εκείνα κοπίαζαν εξίσου τα πλήθη των πιστών Πνευμάτων του Θεού όπως και οι σκοτεινές δυνάμεις του βάθους. Τα καλά Πνεύματα προσπαθούσαν να τα παρακι-νήσουν να παραμείνουν σταθερά σεβόμενα την θεία Απα-γόρευση. Τα άλλα δεν έχαναν την παραμικρή ευκαιρία προσπαθώντας με τα πιο γοητευτικά λόγια να προσελκύσουν τους κατοίκους του Παραδείσου στο να αψηφήσουν την θεία Εντολή, παρουσιάζοντας την παράβαση σαν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Πρόκειται για την ίδια μάχη που εκτυλίσσεται και σήμερα ακόμα γύρω από κάθε άνθρωπο. Από την μια μεριά η υποβολή του κακού που ωθεί στην παράβαση του θείου Νόμου παρουσιάζοντας την αμαρτία ως την καλύτερη λύση, και από την άλλη η εσωτερική φωνή του Καλού που νουθετεί και προειδοποιεί να μην υποχωρήσει στο κακό. Ο άνθρωπος όμως πρέπει ο ίδιος να αποφασίσει ποια φωνή θ’ ακολουθήσει. Όταν θέλετε στην επίγεια ζωή σας να κερδίσετε την μάζα του λαού για κάποιο σκοπό, προσπαθείτε πάντοτε να κερδίσετε πρωτίστως τα πρόσωπα που θαυμάζει ο λαός και που οι αποφάσεις τους και η γνώμη τους ισχύουν ως μέτρο των πολλών. Έτσι συνέβη και με το πλήθος των πνευμάτων στην σφαίρα του Παραδείσου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο Αδάμ, ο πρώην ανώτερος Άρχων του Ουρανού, με τις ξεχωριστές του πνευματικές ικανότητες. Γι’ αυτό και φυσικό ήταν η θέση που θα έπαιρνε ως προς την απαγόρευση του Θεού να έχει μεγάλη επιρροή, τελεσίδικη. Γι’ αυτό και το κακό ασχολήθηκε κυρίως μαζί του, ώστε να κατορθώσει να πετύχει μια νέα πτώση. Μεταχειρίστηκε το θηλυκό πνεύμα που είχε δοθεί στον Αδάμ ως διπλούν, το οποίο στην Βίβλο σας ονομάζεται Εύα. Η Εύα έπεσε θύμα της γοητείας του κακού παρασύροντας σε πτώση και τον Αδάμ. Το παράδειγμά τους ακολούθησε πλήθος  πνευμάτων που ζούσαν στην σφαίρα του Παραδείσου. Με αυτή την δεύτερη πτώση ο Αδάμ και οι τυφλοί οπαδοί του έγιναν υποχείριοι του κακού και βρέθηκαν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τον Εωσφόρο. Από την σφαίρα του Παραδείσου έπεσαν στα βάθη του σκότους. Ο Εωσφόρος έγινε στο εξής ο άρχων αυτών των πνευμάτων. Στο βασίλειό του ήταν απόλυτος κύριος. Βέβαια βρισκόταν ακόμα κάτω από την Εξουσία του Θεού, και γι’ αυτό δεν μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Αλλά ο Θεός δεν του περιόρισε τα δικαιώματα κυριαρχίας πάνω σε όσους είχαν διαλέξει από μόνοι τους να γίνουν υπήκοοί του με την ελεύθερη θέλησή τους. Ήταν ένα τρομερό επακόλουθο της Δικαιοσύνης του Θεού, ο Εωσφόρος να μπορεί να κρατήσει όλους όσους είχαν πάει με το μέρος του. Ήταν πλέον δικοί του. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε πια σωτηρία. Ακόμη και αν εκ των υστέρων μετάνιωναν για την πτώση τους στο κακό, δεν υπήρχε γι’ αυτούς δρόμος επιστροφής. Είχαν οι ίδιοι ταχθεί για πάντα κάτω από την κυριαρχία της Κόλασης. Αυτό ονομάζει ο Παύλος ένδικον μισθαποδοσίαν, και ήταν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για την σωτηρία των πεπτωκότων. Με την Πτώση αυτή των Πνευμάτων δημιουργείται δικαίως η ερώτηση: «Πώς ήταν δυνατόν να πέσουν ανώτερα και ευτυχισμένα Πνεύματα του Θεού;» Η αιτία είναι η ίδια με αυτή που ωθεί και εσάς σε σφάλματα: η ακατάσχετη, ακόρεστη λαχτάρα για παραπάνω, για περισσότερα. Όποιος έχει πολλά, θέλει ακόμα περισσότερα. Και όποιος έχει μεγάλη δύναμη, θέλει να την μεγαλώσει κι άλλο, ακόμη και με κίνδυνο να τα χάσει όλα. Δεν το συναντάτε αυτό εξίσου στα μεγάλα πρόσωπα της ιστορίας σας όπως και στην καθημερινή σας ζωή; Με συγκινητικά λόγια περιγράφει ο Ιεζεκιήλ σε ένα θρήνο του που αποτείνεται στον βασιλιά της Τύρου, κατόπιν Εντολής του Θεού, την αιτία της πτώσης του όταν ήταν ακόμη Πνεύμα, κατά την μεγάλη επανάσταση των Πνευμάτων με τον Εωσφόρο, όπου υπήρξε συνεπαναστάτης και γι’ αυτό γκρεμί-στηκε: «Και εγένετο λόγος Κυρίου προς με λέγων, υιέ ανθρώπου, λαβέ θρήνον επί τον άρχοντα Τύρου και ειπόν αυτώ. Τάδε λέγει Κύριος Κύριος, συ αποσφράγισμα ομοιώσεως και στέφανος κάλλους εν τη τρυφή του παραδεί-σου του Θεού εγεννήθης, παν λίθον χρηστόν ενδέδεσαι, σάρδιον και τοπάζιον και σμάραγδον και άνθρακα και σά-πφειρον και ίασπιν και αργύριον και χρυσίον και λιγύριον και αχάτην και αμέθυστον και χρυσόλιθον και βηρύλλιον και ονύχιον, και χρυσίου ενέπλησας τους θησαυρούς σου και τας αποθήκας σου εν σοί αφ’ ης ημέρας εκτίσθης συ. Μετά του Χερούβ έθηκά σε εν όρει αγίω Θεού, εγεννήθης εν μέσω λίθων πυρίνων. Εγεννήθης άμωμος συ εν ταις ημέραις σου, αφ’ ης ημέρας συ εκτίσθης έως ευρέθη τα αδικήματα εν σοι. Από πλήθους της εμπορίας σου έπλησας τα ταμεία σου ανομίας και ήμαρτες και ετραυματίσθης από όρους του Θεού, και ήγαγέ σε το Χερούβ εκ μέσου λίθων πυρίνων. Υψώθη η καρδία σου επί τω κάλλει σου, διεφθάρη η επιστήμη σου μετά του κάλλους σου δια πλήθος αμαρτιών σου επί την γην έρριψά σε, εναντίον βασιλέων έδωκά σε παραδειγματισθείναι. Δια το πλήθος των αμαρτιών σου και των αδικιών της εμπορίας σου εβεβήλωσα τα ιερά σου. και εξάξω πυρ εκ μέσου σου, τούτο καταφάγεταί σε. και δώσω σε εις σποδόν επί της γης σου εναντίον πάντων των ορώντων σε. Και πάντες οι επιστάμενοί σε εν τοις έθνεσιν στυγνάσουσιν επί σε. απώλεια εγένου και ουχ υπάρξεις έτι εις τον αιώνα» (Ιεζ. 28,11-19). «Υψώθη η καρδία σου επί τω κάλλει σου». Με αυτά τα λόγια δίνεται σωστά η αιτία της Πτώσης του Κόσμου των Πνευμάτων. «Εγώ δεν θέλω να υπηρετήσω, θέλω να κυριαρχήσω». Αυτό επέφερε την Πτώση.

Και τι απέγινε με τον μεγάλο αριθμό των συνεπαναστατών; Το φταίξιμό τους δεν ήταν τόσο μεγάλο όπως των συνω-μοτών. Ο Θεός τιμωρεί ανάλογα με το μέγεθος της αμαρτίας. Γι’ αυτό θα ήταν άδικο αν ο Θεός τους έριχνε μαζί με τον Εωσφόρο, στα ίδια σκοτεινά βάθη. Ο Θεός φέρθηκε με μεγάλη επιείκεια. Τους τιμώρησε σχετικά ελαφρά. Ναι μεν τους απέκλεισε από την ως τότε λαμπρότητα, τους όρισε όμως μια σφαίρα, που αν μπορούσατε εσείς να την δείτε, θα την ονομάζατε παράδεισο. Δεν συγκρινόταν βέβαια με το πρότερο μεγαλείο που είχαν οι συνεπαναστάτες στο Βασίλειο του Θεού, αλλά ήταν πράγματι έτσι που εσείς να το συσχετίσετε με Παράδεισο. Διότι αυτή η σφαίρα που τους δόθηκε, είναι ο παράδεισος της Αγίας Γραφής. Δεν ήταν λοιπόν η Γη σας, όπως το εξηγείτε εσείς. Διότι τότε δεν υπήρχε ακόμη υλικός Κόσμος. Η βιβλική περιγραφή του Παραδείσου -ένας ωραίος κήπος με ποτάμια, νερά, δέντρα, λουλούδια και καρπούς- σας παρακίνησε να τον τοποθετήσετε στην Γη. Διότι δεν γνωρί-ζετε ότι στις διάφορες σφαίρες του Υπερπέραν υπάρχουν τα πάντα σε πνευματική μορφή: ό,τι έχετε και βλέπετε στην Γη σε υλική μορφή. Κι εκεί υπάρχουν μορφές, κατοικίες, ποτά-μια, θάμνοι, φρούτα, τροφή, μουσική, τραγούδι, ευωδιές, χρώματα και ήχοι. Σε πολλά σημεία της Αγίας Γραφής θα δεις να επιβεβαιώνονται τα λόγια μου. Εκεί σας περιγράφεται η Πόλη του Θεού, η Ουράνια Ιερουσαλήμ, με τα τείχη και τις πόρτες της, με νερά που τρέχουν και λουλούδια που ανθίζουν, μαζί με όλα τα πολύτιμα πράγματα που ευφραίνουν την καρδιά. Νομίζετε πως όλα αυτά είναι εικονικά; Δεν είναι απλές εικόνες, είναι η αλήθεια, είναι πραγματικότητα. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Εν τη οικία του Πατρός μου μοναί πολλαί εισιν. ει δε μη, είπον αν υμίν. Πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν. και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε» (Ιω. 14,2-3). Και αλλού λέει: «Αμήν λέγω υμίν ότι ουκέτι ου μη πίω εκ του γεννήματος της αμπέλου έως της ημέρας εκείνης όταν αυτό πίνω καινόν εν τη βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. 14,25). Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη είπε ο Ραφαήλ στον Τωβία: «Πάσας τας ημέρας ωπτανόμην υμίν, και ουκ έφαγον ουδέ έπιον, αλλά όρασιν υμείς εθεωρείτε» (Τωβ. 12,19). (Εννοεί ότι δεχόταν μιαν αόρατη για τους ανθρώπους τροφή). Και ο Ιεζεκιήλ περιγράφει -στο παραπάνω εδάφιο που ήδη ανέφερα-  πώς ήταν ντυμένο το Πνεύμα πριν από την πτώση του με τους πολύτιμους λίθους και τα χρυσά στολίδια (Ιεζ.28,13). Διδάσκοντάς σε για την ακτινοβολία, σου ανέφερα ότι κάθε Πνεύμα έχει ένα αστρικό σώμα ακτινοβολίας, ένα πνευματικό σώμα, και ότι τα γήινα σώματα δεν είναι παρά συμπύκνωση του αστρικού σώματος. Ο πιο λαμπρός πολύτιμος λίθος δεν είναι ο υλικός, αλλά ο πνευματικός. Το πιο ακριβό χρυσάφι δεν είναι υλικό, αλλά πνευματικό. Διότι το χρυσάφι και οι πολύτιμοι λίθοι είναι τόσο στην υλική όσο και στην πνευματική τους μορφή μια θαυμάσια παρασκευασμένη ακτινοβολία, που την μια φορά είναι συμπυκνωμένη σε ύλη και την άλλη σε μη συμπυκνωμένη κατάσταση. Αυτό είναι δύσκολα κατανοητό, διότι με τους όρους που χρησιμοποιείτε είστε συνηθισμένοι να εκφράζεστε μόνο για την ύλη. Οι οραματιστές όμως που μπορούν με τα πνευματικά τους μάτια να δουν τα πνευματικά, καταλαβαίνουν. Κατανοούν και την περιγραφή του Παρα-δείσου ως πνευματική σφαίρα.

 

Η επανάσταση των Πνευμάτων

Αυτό που περιγράφει ο Παύλος ως Πνευματικό Σώμα του Χριστού ήταν πραγματικότητα. Όλα τα Πνεύματα που δημι-ουργήθηκαν ήταν μέλη του μεγάλου Πνευματικού Οργανι-σμού με τον Χριστό επικεφαλής. Δεν υπήρχε κανείς εξανα-γκασμός, είχαν απόλυτη ελευθερία. Η ελευθερία βούλησης, το ανώτατο αυτό δώρο του Δημιουργού στα Πνεύματα, τους έδινε βεβαίως και την δυνατότητα να εναντιωθούν στις οδηγίες και τις εντολές του Χριστού. Δυστυχώς επήλθε ο αποχωρισμός ενός μεγάλου τμήματος του Κόσμου των Πνευμάτων από την Βασιλεία του Θεού, επειδή αντιτά-χθηκαν στην Βασιλεία του Χριστού. Δεν ήταν, όπως διδά-σκετε εσείς, μία άμεση άρνηση του ίδιου του Θεού, αλλά  του Χριστού.

Πρόκειται για την πρώτη επανάσταση η οποία έμοιαζε με μια γήινη. Όλες οι επαναστάσεις προετοιμάζονται πολύ καιρό πριν, δεν δημιουργούνται μεμιάς. Ξεκινούν από έναν αρχι- συνωμότη που ψάχνει να πάρει με το μέρος του όσο μπορεί περισσότερους ομόφρονες. Τους μυεί στα σχέδιά του και τους υπόσχεται, σε περίπτωση επιτυχίας, υψηλές θέσεις και τί-τλους. Οι μυημένοι κινούνται στην αρχή προσεκτικά, προσπα-θώντας να επηρεάσουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού, χωρίς τον οποίο δεν είναι δυνατή μια επανάσταση. Αυτό το μέρος του λαού, οι συνεπαναστάτες, αυτές οι μάζες που στις επίγειες επαναστάσεις φωνάζουν και ουρλιάζουν στους δρόμους, συνήθως δεν γνωρίζουν καν περί τίνος πρόκειται. Πάνε μαζί απλώς γιατί πάνε και οι άλλοι. Φωνάζουν γιατί και οι άλλοι φωνάζουν. Γι’ αυτό και το φταίξιμό τους δεν είναι τόσο μεγάλο όσο των συνωμοτών, οι οποίοι μελέτησαν στα σχέδιά τους κάθε λεπτομέρεια. Αυτοί γνωρίζουν επακριβώς τι θέλουν. Γι’ αυτό και με τους ανθρώπινους νόμους σας τιμωρούνται οι συνωμότες πολύ πιο αυστηρά, ενώ η μάζα των συνεπαναστατών τιμωρείται επιεικέστερα. Ο αρχισυνωμότης της επανάστασης ενάντια στο Βασίλειο του Θεού ήταν ο Εωσφόρος, ο δεύτερος Υιός του Υψίστου, ο φέρων το Φως, ανώτατο και ωραιότατο Πνεύμα -μετά τον Χριστό- στην Δημιουργία του Θεού. Και τι ζητούσε;  Ήθελε ν’ ανέβει πιο ψηλά. Ήθελε να βασιλεύσει ως πρώτος και όχι ως δεύτερος υπό την καθοδήγηση του Πρώτου. Ζητούσε την θέση του Χριστού και να βασιλεύσει αντ’ Αυτού. Ήθελε να ανατρέψει τον Αδελφό του. Αυτή η ιδέα δεν του ήρθε μονομιάς. Ωρίμασε σιγά-σιγά, μέχρι που του έγινε πεποίθηση λεκιάζοντας έτσι ως ολοκληρωμένη αμαρτία αυτό το υψηλό Πνεύμα.

Ο Θεός δεν επενέβη, δεν έπνιξε την άρνηση μόλις πρωτο-φύτρωσε, δεν την εμπόδισε βίαια όπως θα μπορούσε να το κάνει. Διότι αφήνει την ελεύθερη θέληση των δημιουρ-γημάτων Του να εξελιχθεί. Έτσι δεν επεμβαίνει ούτε στα δικά σας, ανθρώπινα σχέδια, όταν προετοιμάζετε εγκλήματα. Άφη-σε, λοιπόν, τον Εωσφόρο και τους συνωμότες του να συνεχίσουν ήσυχοι δίχως να τους εμποδίσει, παρασύροντας και μυώντας στις μηχανορραφίες τους ανώτερα πνεύματα αρχηγών καθώς και μάζες συνεπαναστατών με ανάλογες υποσχέσεις. Αυτή ήταν η μεγάλη δοκιμασία, οι εξετάσεις, που επέτρεψε ο Θεός να περάσει όλη η Δημιουργία των Πνευμάτων. Έπρεπε να αποφασίσουν με την ελεύθερη θέλησή τους αν ήθελαν να παραμείνουν με το μέρος του Χριστού, του επιτετραμμένου Του Βασιλιά, ή προτιμούσαν να περάσουν στο στρατόπεδο του Εωσφόρου. Στους συνεπαναστάτες που υπήρχαν σε μεγάλο αριθμό σε όλα τα επίπεδα των Πνευμάτων, ανήκε και ένας  Άρχων, ο οποίος στην Βίβλο σας φέρει το όνομα Αδάμ. Υπήρχαν άπειροι τέτοιοι Άρχοντες στο Βασίλειο του Θεού. Μεγάλα πλήθη Πνευμάτων ήταν υπήκοοι των Αρχόντων. Έτσι και ο Αδάμ είχε μεγάλα πλήθη που τον υπάκουαν. Πολλοί από αυτούς τους άρχοντες βοήθησαν τον Εωσφόρο ως συνωμότες, προετοιμάζοντας την επανάσταση. Άλλοι, όπως και ο Αδάμ, ανήκαν στους συνεπαναστάτες, σ’ αυτούς που ακολουθούν τυφλά, μαζί με μεγαλύτερες ή μικρότερες μάζες υπηκόων τους. Κάποτε ήρθε η ώρα που ο Εωσφόρος και οι οπαδοί του πίστεψαν ότι είναι πια αρκετά δυνατοί για να πάρουν την Δύναμη στο Βασίλειο των Πνευμάτων, ιδίως εκείνων που είχαν με το μέρος τους και ένα μεγάλο τμήμα των Λεγεώνων του Μιχαήλ.

(Σημ. Ο Εωσφόρος ήταν πάνω από τον Μιχαήλ. Τις Λεγεώνες αυτές του Μιχαήλ τις διεκδίκησε αλλά δεν τις πήρε).

Όταν άρχισε πια ο αγώνας και τα Πνεύματα είχαν αποφασίσει αν ήταν με το μέρος του Χριστού ή όχι, τότε επενέβη ο Θεός. Η δοκιμασία είχε τελειώσει. Τόσο η εσωτερική όσο και η εξωτερική -η εμφανής- πτώση, είχε ολοκληρωθεί. Τώρα ερχόταν η τιμωρία. Ο Άρχων Μιχαήλ έλαβε εντολή με τις Λεγεώνες που είχαν παραμείνει πιστές να ανατρέψει τους επαναστάτες. Οπλισμένος με την Δύναμη του Θεού εκτέλεσε την εντολή. Ήταν τρομερή η τιμωρία που ακολούθησε για τον πρώην φορέα του Φωτός και τους συνωμότες του. Εξορί-στηκαν στις πιο βαθιές σφαίρες της Δημιουργίας, σε σφαίρες σκότους και φρίκης που δεν μπορείτε να πλησιάσετε μήτε με την φαντασία σας. Η πείρα σάς διδάσκει ότι σκοτάδι υπάρχει εκεί που το φως εκλείπει τελείως. Και όσο περισσότερο εκλείπει το φως τόσο πιο μεγάλο το σκότος. Άρα το σκοτάδι δημιουργείται από την έλλειψη του φωτός. Αλλά από τι αποτελείται ουσιαστικά, σας λείπουν οι όροι για να το αντιληφθείτε. Γνωρίζετε επίσης ότι όλα τα χρώματα μαζί κάνουν το λευκό και ότι στις ακτίνες του φωτός περιέχονται όλα τα χρώματα. Επίσης ότι το μαύρο δεν είναι τίποτα άλλο, παρά έλλειψη κάθε χρώματος. Μεταβίβασε τώρα τις ανθρώπινές σου εμπειρίες στο θέμα της πτώσης των Πνευμάτων, στον αποκλεισμό τους από οποιαδήποτε περιοχή φωτός και χρώματος και θα νιώσεις πόσο πηχτό, πόσο αδιαπέραστο είναι το σκοτάδι, κι ας μη γνωρίζεις την ουσία του. Τα Άγια Κείμενα αναφέρουν πολλές φορές αυτόν τον Αγώνα των Πνευμάτων και την Πτώση του Κακού. Ο ίδιος ο Χριστός λέει: «…Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ.10,18). Και ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής είδε σε όραμα την μάχη μεταξύ του Μιχαήλ και των Λεγεώνων του, και του Εωσφόρου: «Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ. ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού, του πολεμήσαι μετά του δράκοντος. και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ» (Αποκ.12,7-8). Και ο Πέτρος γράφει: «…Ει γαρ ο Θεός αγγέλων αμαρτησάντων ουκ εφήσατο, αλλά σειραίς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εις κρίσιν τηρούμενους…» (Πέτρ. Β΄ 2,4). Η περιγραφή της Δημιουργίας των Πνευμάτων καθώς και η Πτώση ενός μέρους της, έτσι όπως σας την δίνω εδώ, βρισκόταν στην αρχική Βίβλο σας και μάλιστα ως πρώτο κείμενο. Αργότερα όμως το απομάκρυναν.

 

Η Δημιουργία του Θεού και η Ιστορία της

Ο Θεός είναι Πνεύμα και όλα όσα δημιουργεί είναι πνεύμα. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δημιούργησε πνευματικά όντα σε τέτοιο αμέτρητο πλήθος, που δεν έχετε στην γη αριθμούς με τους οποίους να μπορείτε καν να το πλησιάσετε. Με ποιον τρόπο δημιούργησε ο άπειρα μεγάλος και παντοδύναμος Θεός τον Πνευματικό Κόσμο, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό μια και είσαι άνθρωπος. Επίσης δεν είναι απαραίτητη αυτή η γνώση για τον άνθρωπο, ούτε παίζει κανένα ρόλο για την σωτηρία της ψυχής του. Αρκεί να γνωρίσετε την συσχέτιση του ανθρώπου με την Δημιουργία του Θεού. Έτσι θα μπορέσετε να καταλάβετε γιατί βρίσκεστε στην γη και ποια καθήκοντα θα πρέπει να εκπληρώσετε. Ο Θεός δεν δημιούρ-γησε μεμιάς τον Κόσμο των Πνευμάτων. Είναι ο Μεγάλος Γλύπτης που φτιάχνει, σύμφωνα με αιώνιους σοφούς Νόμους, από το μικρό το μεγάλο, από το ένα την ποικιλία, από το σπόρο το μεγάλο δέντρο, με δισεκατομμύρια σπόρους για φύτρα νέων δέντρων. Δεν χτίζει την οικογένεια δημιουργώ-ντας συγχρόνως γονείς και παιδιά, αλλά πλάθει το ζευγάρι δίνοντάς του δυνατότητα τεκνοποιίας ώστε σιγά-σιγά να μεγαλώνει η οικογένεια. Και από την μια οικογένεια να δημιουργούνται στη συνέχεια νέες οικογένειες στο διηνεκές. Με τον τρόπο αυτό δημιούργησε ο Θεός την Πνευματική Δημιουργία. Και όπως στη γήινη Δημιουργία έφτιαξε ο Θεός άρσεν και θήλυ, το ίδιο και στην Πνευματική έφτιαξε αρσενικά και θηλυκά Πνεύματα. Διότι η ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από διαφορετική κατάσταση του πνεύματος σε πιο συμπυκνωμένη μορφή, η οποία δεν αναιρεί τους πνευματικούς νόμους. Σε κάθε αρσενικό Πνεύμα όρισε ο Θεός και ένα θηλυκό. Τα δύο ταιριάζουν απόλυτα και βρίσκουν την μέγιστη προσωπική τους ευτυχία ολοκληρώ-νοντας το ένα το άλλο και συνεργαζόμενα πιστά στην εκτέλεση της αποστολής που τους όρισε ο Θεός. Αυτά τα ζευγάρια Πνευμάτων που είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο ονομάζονται Διπλά Πνεύματα. Αυτό σημαίνει κάτι σαν δυο που ανήκουν μαζί. Στη Σοφία Σειράχ διαβάζετε: «Και ούτως έμβλεψον εις πάντα τα έργα του Υψίστου, δύο δύο, εν κατέναντι του ενός» (Σοφ. Σειρ. 33,15). Για όλα τα δημι-ουργημένα Πνεύματα ισχύει ο λόγος της Βίβλου: «Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» και «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (Γεν. 1,27-28). Ο Χριστός είναι το ανώτατο Πνεύμα που μπορούσε να δημιουργήσει ο Θεός με την παντοδυναμία Του. Είναι καθ’ όλα η τελειότερη εικόνα του ίδιου του Θεού, όσο μπορεί ποτέ ένα δημιουργημένο Πνεύμα να έχει την Τελειότητα του Δημιουργού. Γι’ αυτό έχει δίκιο ο Παύλος όταν τον ονομάζει εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης Κτίσεως (Κολοσ. 1,15). Ο Χριστός, λοιπόν, δεν είναι ο Θεός, όπως πολλοί διδάσκουν σήμερα, αλλά ο πρωτότοκος Υιός του Θεού, το Ανώτατο και Τελειότερό Του Δημιούρ-γημα. Μετά τον Χριστό δημιουργήθηκαν άλλα έξι Πνεύ-ματα, που ονομάζονται επίσης Υιοί του Θεού, οι οποίοι όμως οφείλουν την Ύπαρξή τους, όσον αφορά το ουράνιο σώμα τους, στον πρωτότοκο Υιό του Θεού, του οποίου δεν φτάνουν το μεγαλείο, την δύναμη και την δόξα. Ο δεύτερος Υιός του Θεού ήταν αυτός που εσείς ονομάζετε Εωσφόρο, «αυτός που φέρνει το φως», το ανώτατο από τα δημιουρ-γημένα Πνεύματα μετά τον Χριστό, που αργότερα έπεσε γυρίζοντας την πλάτη του στον Θεό. Ένας άλλος από τους επτά Υιούς του Θεού αναφέρεται στην ιστορία του Τωβία. Εκεί παρουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του, ενσωματωμένος ως κοινός άνθρωπος, με τα λόγια: «Εγώ ειμί Ραφαήλ, εις εκ των επτά αγίων αγγέλων» (Τωβ. 12,15).

Εκτός από τον πρωτότοκο Υιό του Θεού, όλη η υπόλοιπη Πνευματική Δημιουργία δεν είναι άμεση Δημιουργία του Θεού, όπως ο Πρώτος Του Υιός, αλλά μέσω Αυτού. Μέσω πνευματικής τεκνοποιίας από τον Πρωτότοκο. Γι’ αυτό γράφει ο Παύλος στην επιστολή του: «Ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκεν» (Κολοσ. 1,16-17). Όπως όλη η ανθρωπότητα προέρχεται, όσον αφορά το σώμα, από τον πρώτο άνθρωπο, έτσι και όλος ο Πνευματικός Κόσμος, όσον αφορά πάντα το σώμα, προέρχεται από τον Χριστό. Όπως οι άνθρωποι επί γενεές παίρνουν από τον πρώτο προπάτορα μόνο το υλικό τους σώμα, ενώ κάθε φορά το πνεύμα τους ενώνεται με το σώμα χωρίς να συντελεί σ’ αυτό ο τεκνοποιών, έτσι και τα ουράνια Όντα χρωστούν το ουράνιο σώμα τους στον Πρώτο Υιό του Θεού, ενώ το Πνεύμα τους, προερχόμενο από τον Θεό, ενώνεται κάθε φορά μέσω του Θεού με το ουράνιο σώμα τους. Όπως στην γη υπάρχουν όλων των ειδών ζωντανά, ανώτερα και κατώτερα είδη, όμως κάθε είδος είναι από μόνο του τέλειο, έτσι ήταν και τα Πνεύματα που δημιούργησε ο Θεός ως άτομα με τα ουράνιά τους σώματα, ποικίλων ειδών. Εσείς οι ίδιοι τα διαχωρίζετε σύμφωνα με την Βίβλο σε Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνους, Κυριότητες, Αρχές και Εξουσίες.

Ο Πνευματικός Κόσμος που είχε δημιουργηθεί μέσω του Χριστού και αποτελούσε μαζί Του μια Κοινότητα, ήταν ως ένας ζωντανός οργανισμός ενωμένος σε ένα Σύνολο, όπου όλα τα μέλη ήταν μέλη του ίδιου πνευματικού Συνόλου, διαφορετικά όμως στο είδος τους και στην τελειότητά τους. Το κάθε Πνεύμα είχε τα δικά του καθήκοντα, ανώτερα ή κατώτερα, αλλά μαζί με τα άλλα συντελούσε στην θαυ-μάσια Αποστολή που είχε να εκπληρώσει η Δημιουργία του Θεού. Προορισμός της ήταν να λάβει μέρος στο Έργο του Θεού και επομένως σε όλη την ευτυχία και την ομορφιά Εκείνου στον οποίο χρωστούσε την Ύπαρξή της: στην Δόξα του Θεού και του Χριστού, του από τον Θεό προκαθορισμένου Βασιλέα.

Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος αναφέρει στις επιστολές του πάλι και πάλι το μυστήριο του Σώματος του Χριστού. «Καθά-περ γαρ εν ενί σώματι μέλη πολλά έχομεν, τα δε μέλη πάντα ου την αυτήν έχει πράξιν, ούτως οι πολλοί εν σώμα εσμεν εν Χριστώ, ο δε καθ’ είς αλλήλων μέλη. Έχοντες δε χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφη-τείαν…» (Ρωμ.12,4-6). «Αληθεύοντες δε εν αγάπη αυξήσομεν εις αυτόν τα πάντα, ος εστιν η κεφαλή, ο Χριστός, εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συμβιβαζόμενον δια πάσης αφής της επιχορηγίας κατ’ ενέργειαν εν μέτρω ενός εκάστου μέρους την αύξησιν του σώματος ποιείται εις οικοδομήν εαυτού εν αγάπη» (Εφεσ. 4,15-16). Αυτή την μεγάλη Κοινό-τητα των Πνευμάτων ο Παύλος την ονομάζει εκκλησία: «Και αυτός εστίν η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας» (Κολοσ. 1,18). «Και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και αυτόν έδωκε κεφαλήν υπέρ πάντα τη εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφεσ. 1,22-23). Ό,τι αναφέρει τόσο συχνά η Αγία Γραφή για τον Θεό δεν είναι μόνο παρομοίωση και εικόνα, αλλά η αλήθεια, με την μόνη διαφορά ότι όσα εσείς καταλαβαίνετε ως υλικά, υπάρχουν σε πνευματική κατάστα-ση. Υπάρχει ένας Θρόνος του Θεού και μία Κατοικία του Θεού. Ο Θεός μπορεί να επισκεφθεί ο ίδιος προσωπικά τα διάφορα τμήματα της Δημιουργίας. Δεν μπορώ καν να σου προσδιορίσω το πόσο θαυμάσια είναι οργανωμένη η Βασιλεία του Θεού. Υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια της σκέψης σου. Δεν μπορείτε να συλλάβετε ότι δίπλα σε όλα τα όντα στέκονται φύλακες Πνεύματα του Θεού που δίνουν αναφορά για όλα όσα συμβαίνουν. Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί δίχως να το γνωρίζει ο Θεός. Γι’ αυτό ονομάζετε τον Θεό Παντογνώστη. Και έχετε δίκιο. Μόνο σε ένα σημείο υπερβαίνετε τα όρια από φόβο μήπως και αφαιρέσετε κάτι από το Μεγαλείο Του. Διότι διδάσκετε ότι ο Θεός γνωρίζει εκ των προτέρων και τις ελεύθερες αποφάσεις του ανθρώπου που ανήκουν στο μέλλον. Εδώ όμως κάνετε λάθος. Ο Θεός γνωρίζει όλα τα γεγονότα. Γνωρίζει το παρελθόν και το παρόν. Γνωρίζει κάθε σκέψη. Από τα μέλλοντα γνωρίζει την μοίρα που όρισε ο ίδιος στα δημιουργήματά Του. Από τα μέλλοντα όμως δεν γνωρίζει εκείνο που εξαρτάται από την ελεύθερη βούληση των δημιουργημάτων Του. Δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα αποφασίσει σε τούτη ή εκείνη την περίπτωση το δημιούργημα με την ελεύθερή του θέληση. Γι’ αυτό και εξετάζει τα δημιουργήματά Του. Οι εξετάσεις θα ήταν περιττές και άσκοπες, αν ήξερε ο Θεός πριν από τις εξετάσεις το αποτέλεσμα. Ο Θεός όμως δεν κάνει τίποτε άσκοπο. Επίσης μία εκ των προτέρων γνώση του Θεού σχετικά με τις μέλλουσες ελεύθερες αποφάσεις των όντων, θα ήταν δυνατή μόνο βάσει νόμων που θα όριζαν ως απαραίτητες τις αποφάσεις αυτές, αναιρώντας όμως έτσι την ελευθερία της βούλησης. Πρόκειται για αντίφαση όταν κάτι συγχρόνως υπόκειται στην ελεύθερη βούληση και όμως πρέπει να συμβεί απαραίτητα. Θα έπρεπε να συμβεί απαραίτητα, αν ο Θεός το είχε ορίσει εκ των προτέρων ως γεγονός. Μια γνώση λοιπόν, όπως και μία πρόγνωση που να μη στηρίζεται πουθενά, δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν μπορεί να υπάρξει ούτε για τον Θεό. Διότι και για την γνώση του Θεού ισχύει το τίποτε δίχως αιτία. Αν υπήρχε απόλυτη πρόγνωση του Θεού για τις μέλλουσες αποφάσεις των όντων, τότε θα έπρεπε να υπάρχει και  αιτία γι’ αυτή την γνώση. Και αυτή η αιτία δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη, παρά το ότι ο Θεός καθοδηγεί ο ίδιος τις μέλλουσες ελεύθερες αποφάσεις των όντων, κάνοντάς τες κατά τέτοιον τρόπο αναγκαίες ώστε να μη μπορούν να παρθούν αλλιώς. Αλλά τότε δεν θα υπήρχε η ελευθερία βούλησης των όντων. Το ότι ο Θεός δεν γνωρίζει τις μέλλουσες ελεύθερες αποφάσεις των όντων δεν αποτελεί έλλειψη τελειότητας. Πρόκειται για το απαραίτητο επακό-λουθο της ελεύθερης θέλησης, του μεγαλύτερου δώρου που μπορούσε να δώσει ο Θεός στα δημιουργήματά Του. Ο Θεός δεν μπορεί να κάνει πράγματα που αποτελούν αντίφαση. Δεν μπορεί να φτιάξει ένα ον με το χάρισμα της ελευθερίας, του οποίου όμως οι ελεύθερες αποφάσεις να είναι απόλυτα γνωστές εκ των προτέρων στον Θεό, με άλλα λόγια να πρέπει να συμβούν απαραίτητα, ό,τι και αν λέγει η βούληση του όντος. Διότι η ελευθερία και η αναγκαιότητα μιας απόφασης αντιφάσκουν κατ’ ουσίαν. Το ότι κάτι πρέπει να συμβεί απαραίτητα, είναι πάντοτε συνδεδεμένο με μιαν απόλυτη αναγκαιότητα του συμβάντος. Αυτή την αλήθεια δεν μπορούν να την αναιρέσουν οι θρησκείες σας, όσα βιβλία και να γραφούν πάνω σ’ αυτό το θέμα, διδάσκοντας το αντίθετο. Πρόκειται για σοφίσματα που παραπλανούν τους ανθρώπους. Είναι παραλογισμός όταν λένε ότι για τον Θεό όλα είναι παρόν, ότι γι’ Αυτόν δεν υπάρχει μέλλον, και πως όλα τα μέλλοντα, ακόμη και οι πράξεις των όντων που θα επιτελεστούν λόγω της ελεύθερης τους θέλησης, Του είναι ήδη τώρα γνωστές σαν να είχαν ήδη συμβεί. Όπως για σας ένα σπίτι που δεν έχει ακόμη χτιστεί, δεν στέκεται ακόμη μπροστά σας, έτσι και για τον Θεό τα μελλούμενα δεν είναι ακόμη γεγονότα. Στην έννοια της ελεύθερης απόφασης εννοείται επιπλέον ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο το κατά πόσο θα συμβούν τα της απόφασης, όπως και το πώς θα συμβούν.

 

Η Προσωπικότητα του Θεού

Δεν μπορώ όμως να σου κάνω κατανοητή την Ουσία του Θεού, ούτε να σου δώσω την Αιτία της θείας Ύπαρξης. Και να ήθελα να το δοκιμάσω, θα ήταν σαν να εξηγούσες σε παιδί τεσσάρων ετών τον μαθηματικό τρόπο με τον οποίο υπολογίζεται η τροχιά ενός αστέρα. Στο μικρό παιδί λείπουν οι μαθηματικές και αστρονομικές γνώσεις, τα θεωρήματα, οι εξισώσεις, καθώς και η αντίληψη για όλα αυτά. Αν δοκίμαζες να εξηγήσεις όλα αυτά σε έναν ανίδεο άνθρωπο που δεν γνωρίζει από επιστήμες, θα τον τρέλαινες. Έτσι κι εσύ θα τρελαινόσουν αν δοκίμαζα να σου γεμίσω το κεφάλι με έννοιες που σου είναι πέρα για πέρα ακατανόητες, και που δεν μπορείς να αφομοιώσεις. Και συ θα έλεγες ότι εθαυμαστώθη η γνώσις σου εξ εμού, εκραταιώθη, ου μη δύνωμαι προς αυτήν (Ψαλμ. 139,6). Άρα εκτός από αυτά που ήδη γνωρίζεις για τον Θεό, δεν μπορώ να σου πω άλλα. Η δική σου προσωπική σκέψη, σου δείχνει τον Θεό ως ανώτατο, θεληματικό, δημιουργικό και καθ’ όλα σοφά ενεργούν Πνεύμα. Δείχνει την Παντοδυναμία Του, την Σοφία και την Μεγαλοσύνη Του, όσο είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτό στην ανθρώπινη νόηση. Στα Άγια Κείμενα μαθαίνεις περισσότερα για την Βασιλεία Του, για τα θαυμαστά Του Έργα, για την Αγάπη Του και για την Συμπόνια Του προς τα πλάσματα. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σου εξηγήσω τις Αλήθειες που βρίσκονται στα Άγια Κείμενα δείχνοντάς σου τις λανθασμένες αντιλήψεις για τον Θεό που έχουν γλιστρήσει μέσα στις διδασκαλίες των θρησκειών σας. Οι θρησκείες σας συμφωνούν ότι ο Θεός είναι Πνεύμα, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού: Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν (Ιω. 4,24). Δεν συμφωνούν όμως μεταξύ τους ότι ο Θεός έχει μία Μορφή. Πολλοί πιστεύουν ότι η μορφή ανήκει μόνον στην ύλη και όχι στο Πνεύμα. Αυτό είναι λάθος. Τα υλικά είναι αντίγραφα των Πνευματικών. Και όπως όλα τα υλικά έχουν μορφή και σχήμα, έτσι και όλα τα Πνευματικά, άρα και ο Θεός. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άμορφο, μήτε στον υλικό μήτε στον πνευματικό Κόσμο. Η ομορφιά (εύ-μορφή) είναι η τελειοποίηση της μορφής και στο Βασίλειο του Πνεύματος. Ο Θεός είναι η πιο τέλεια Ομορφιά και γι’ αυτό η πιο Τέλεια Μορφή. Ο Θεός ως αυτοτελές, σκεπτόμενο και θεληματικό Ον, είναι μια Προσωπικότητα, ένα Πρόσωπο, ένα Άτομο. Αλλά και σε όλο το Σύμπαν δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο, κανένα «εγώ» δίχως μορφή και σχήμα. Ο Θεός, ως Ανώτατο Πνεύμα, διαφέρει από όλα τα δημιουργημένα Πνεύματα. Όμως η διαφορά είναι δυνατή μόνον όπου υπάρχουν χαρα-κτηριστικά, ιδιώματα. Και αυτά υπάρχουν μόνον όπου υπάρχει μορφή και σχήμα. Επειδή ο Θεός έχει Μορφή, γι’ αυτό είναι ορατός για τα Πνεύματα. Όλοι όσοι φτάσουν σ’ Αυτόν θα Τον δουν όπως είναι, Πρόσωπο με Πρόσωπο. Γι’ αυτό παρακάλεσε ο Μωυσής τον Θεό να κάνει ο ίδιος τον δρόμο προσωπικά μαζί τους, μαζί με τον λαό. Και ο Θεός του απάντησε: «Αυτός προσπορεύσομαί σου». Και λέει ο Μωυσής: «Ει μη αυτός συ συμπορεύση, μη με αναγάγης εντεύθεν». Και απαντά ο Θεός: «Και τούτον σοι τον λόγον, ον είρηκας, ποιήσω». Και τότε του ζητά ο Μωυσής: «Εμφάνισόν μοι σεαυτόν». Ο Θεός όμως του απαντά: «Ου δυνήση ιδείν το πρόσωπόν μου, ου γαρ μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται» (Έξοδ. 33,13-20). Λοιπόν, ο Θεός έχει Μορφή και Πρόσωπο, και αν δεν μπορούν να Τον δουν οι άνθρωποι, τα Πνεύματα μπορούν. Επειδή ο Θεός είναι ένα Πρόσωπο και έχει Μορφή, γι’ αυτό δεν είναι παντού παρών με τον τρόπο που τον εννοείτε εσείς. Όλα τα πράγματα και όλα τα συμβάντα Τού είναι παρόντα μέσω της Ενέργειας που πηγάζει από Αυτόν. Διότι όλα, ό,τι υπάρχει, χρωστά την ύπαρξή του, την διατήρησή του και την δράση του μοναδικά στην Ενέργεια Ζωής που πηγάζει από τον Θεό. Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν (Πράξ. 17,28). Με αυτή την Ενέργειά Του ο Θεός συνδέεται με ό,τι υπάρχει. Τίποτα δεν μπορεί να βρεθεί έξω από την Επιρροή Του. Αλλά ως Πνευματική Προσωπικότητα δεν είναι πανταχού παρών. Γι’ αυτό και προσεύχεστε λέγοντας: Πάτερ υμών, ο εν τοις ουρανοίς. «Εξ ουρανού επέβλεψεν ο Κύριος, είδεν πάντας τους υιούς των ανθρώπων. εξ ετοίμου κατοικητηρίου αυτού επέβλεψεν επί πάντας τους κατοικούντας την γην, ο πλάσας κατά μόνας τας καρδίας αυτών, ο συνιείς εις πάντα τα έργα αυτών» (Ψαλμ. 33,13-15). «Ο Θεός εκ του ουρανού διέκυψεν επί τους υιούς των ανθρώπων του ιδείν ει έστιν συνίων ή εκζητών τον Θεόν» (Ψαλμ. 53,2). Και για την Κατοικία του Θεού γράφει: «Του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι την πόλιν του Θεού, ηγίασε το σκήνωμα αυτού ο Ύψιστος, ο Θεός εν μέσω αυτής και ου σαλευθήσεται». Ο ίδιος ο Χριστός φωνάζει: «Ιδού, ίσταμαι επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ. 3,20).

 Δεν χρειάζεται λοιπόν να Τον αναζητά κανείς εδώ κι εκεί. Δεν είναι μακρύτερα από την θύρα της καρδιάς του. Εκεί στέκεται και περιμένει, και περιμένει, και περιμένει. Έχει άπειρη υπομονή. Μέχρι να σε βρει έτοιμο να ανοίξεις και να Τον αφήσεις να εισέλθει. Το άνοιγμα και η είσοδός Του γίνονται την ίδια στιγμή. Όμως δεν το πιστεύουν οι άνθρωποι αυτό. Ό,τι δηλαδή είναι τόσο εύκολο, τόσο απλό.

 

Εξήγηση της Α' προς Κορινθίους επιστολής

Σε ένα σημείο εδώ συμβαίνει πάντοτε ένα λάθος ερμηνείας. Εν Πνεύματι Αγίω δεν σημαίνει με το Άγιο Πνεύμα, αλλά με ένα (κάποιο) Άγιο Πνεύμα. Ειδάλλως το κείμενο θα έλεγε εν τω Πνεύματι τω Αγίω ή εν τω Αγίω Πνεύματι. Θα είχε χρησι-μοποιηθεί δηλαδή το οριστικό άρθρο τω. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει οριστικό άρθρο. Επομένως καταλα-βαίνουμε πως δεν είναι ο ίδιος ο Θεός που δρα άμεσα, αλλά τα Πνεύματα που Τον υπηρετούν και εκτελούν με την Δύναμή Του ό,τι είναι σύμφωνο με την Θέλησή Του.

Με το να ερμηνεύουν ως το Άγιο Πνεύμα εκεί που έπρεπε να ερμηνεύουν ένα Άγιο Πνεύμα οδήγησε όχι μόνο σε αλλοίωση του εκάστοτε σημείου του κειμένου, αλλά δημιουργήθηκε τέτοια σύγχυση με τον όρο Άγιο Πνεύμα που στο τέλος έγινε δεκτή η λανθασμένη θεωρία ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κάποιο θείο Πρόσωπο. Για να σου προσδιορίσω την έννοια Πνεύμα και Πνεύματα και να σε βοηθήσω έτσι να καταλάβεις τα δυο κεφάλαια της πρώτης επιστολής προς τους Κορινθίους, θα διαλέξω ένα παράδειγμα από την γήινη ζωή σας. Την εποχή που οι βασιλιάδες σας είχαν ακόμη απεριόριστη εξουσία, ίσχυε παντού, σε όλη την περιοχή που ήταν κάποιος βασιλιάς, η θέλησή του. Όλοι οι νόμοι και οι διατάξεις προέρχονταν από αυτόν. Στο βασίλειό του ίσχυε μόνο μία θέληση, μόνο ένα πνεύμα. Το πνεύμα, δηλαδή ο τρόπος του σκέπτεσθαι, και η θέληση του βασιλιά. Οι υπηρέτες του και οι άνθρωποί του έκαναν όλες τους τις υπηρεσίες εξαρτώμενοι από αυτόν και μόνο, σύμφωνα με την θέλησή του και το πνεύμα του. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να ζητούν άδεια για κάθε λεπτομέρεια από τον βασιλιά. Διότι είχαν τους νόμους του και τους κανόνες του και γνώριζαν μόνοι τους τι να κάνουν σε κάθε περίπτωση. Υπήρχαν, λοιπόν, στο βασίλειο πολλές αρχές αλλά μόνον ένας άρχων, ο βασιλιάς. Έτσι είναι και στο Βασίλειο του Θεού. Υπάρχει μόνον ένας απεριόριστος άρχων, του οποίου η Θέληση είναι ο Κανόνας για ό,τι συμβαίνει. Είναι ο Θεός, ή όπως το εκφράζει καμιά φορά η Αγία Γραφή, το Πνεύμα του Θεού, ή το Άγιο Πνεύμα. Τα άλλα Πνεύματα που ονομάζονται επίσης Πνεύματα του Θεού ή Άγια Πνεύματα, είναι μόνον εκτελεστές της Θέλησής Του, οι υπηρέτες Του, οι υπάλληλοί Του. Και αυτοί έχουν για την δράση τους νόμους και κανόνες σύμφωνα με τους οποίους ενεργούν. Και αυτοί δεν χρειάζονται για κάθε τους ενέργεια ιδιαίτερη Εντολή του Θεού. Όλοι εργάζονται με το ίδιο πνεύμα και τον ίδιο τρόπο σκέψης που ανταποκρίνεται στην Θέληση και στο Πνεύμα του Θεού. Καταρτίζουν με κάποιον τρόπο ένα μεγάλο Οργανισμό με πολλά μέλη τα οποία είναι μεν ανεξάρτητα και αυτοτελή, καθοδηγούνται όμως από το Πνεύμα που δημιούργησε τον Κόσμο των Πνευμάτων που τους δανείζει την Ισχύ και την Δύναμή Του. Όπως ένας κυβερνητικός οργανισμός. Αυτό εννοεί και ο Παύλος λέγο-ντας: «Διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό Πνεύμα και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός Κύριος και διαιρέσεις ενεργημάτων εισιν, ο δε αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν» (Κορ. Α΄ 12,4-5). Όταν λοιπόν στις συγκεντρώσεις των χριστιανών της Κορίνθου ένα Πνεύμα εκφραζόταν σε ξένη γλώσσα μέσω ενός διαμέσου, άλλο Πνεύμα μέσω άλλου διαμέσου στην μητρική του γλώσσα, άλλο πάλι Πνεύμα βοηθούσε άλλο διάμεσο να γίνει θεραπευτής, ενώ άλλα Πνεύματα ενεργούσαν αλλιώς, δεν τα έκαναν όλα αυτά όπως τους κάπνιζε, ούτε με την δική τους δύναμη, αλλά σύμφωνα με την Θέληση και  την Δύναμη του ενός Θεού, του Ανώ-τατου και Παντοδύναμου Πνεύματος. Αυτό που εντυπωσίαζε ιδιαίτερα τους Κορίνθιους και τους προκαλούσε μεγάλο θαυμασμό ήταν όταν ένα πνεύμα μιλούσε μέσω ενός διαμέσου σε ξένη γλώσσα. Γι’ αυτό και επιθυμούσαν, και μάλιστα προσεύχονταν γι’ αυτό, να εκφραστούν όσο γινόταν πιο πολλά τέτοια Πνεύματα. Επειδή όμως αυτή τους η επιθυμία πήγαζε από καθαρή ανθρώπινη περιέργεια και δίψα για το ασυνή-θιστο, ο Παύλος τους μάλωνε. Τους επαναλάμβανε ότι κάθε ενέργεια από μέρους των Πνευμάτων αποσκοπούσε αποκλει-στικά στο θεμελίωμα και την εσωτερική εξέλιξη της χριστιανικής Κοινότητας, και όχι στην εκπλήρωση των προσωπικών τους επιθυμιών. Τι όφελος πνευματικό θα είχαν αν τα Πνεύματα που τους επισκέπτονταν τους μιλούσαν σε ξένες γλώσσες; Ούτε το ίδιο το πνεύμα του διαμέσου ωφελούνταν, αφού δεν καταλάβαινε την ξένη γλώσσα, ούτε και οι υπόλοιποι. Διότι ούτε εκείνοι καταλάβαιναν τα λόγια του Πνεύματος. Γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα να προσεύχονταν για να έρθουν Πνεύματα και να τους διδάξουν στην μητρική τους γλώσσα. Και όταν ένα Πνεύμα τους μιλούσε σε άγνωστή τους γλώσσα, να το παρακαλέσουν να τους μεταφράσει τα ειπωμένα στην γλώσσα τους, πράγμα που μπορούσε να γίνει είτε από το ίδιο Πνεύμα, είτε από άλλο. Ίσως σας φανεί παράξενο ότι τα Πνεύματα μπορούν να μιλούν σε γλώσσα άγνωστη για τους παρισταμένους. Κι αυτό όμως είχε ένα μεγάλο σκοπό. Διότι ήταν μια απόδειξη για την γνησιότητα της επικοινωνίας με τα Πνεύματα, ή όπως το ονομάζει σωστά ο Παύλος, ώστε αι γλώσσαι εις σημείον εισιν ου τοις πιστεύουσιν, αλλά τοις απίστοις (Κορ. Α΄ 14,22). Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω ότι το κείμενο μεταχειρίζεται την έκφραση γλώσσες για ξένες γλώσσες, και την έκφραση προφητείες για μηνύματα και διδασκαλίες των Πνευμάτων στην μητρική γλώσσα των παρόντων. Ο Παύλος εκτιμά πολύ ότι οι Κορίνθιοι προσπαθούσαν με ζήλο να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο των Πνευμάτων. Διότι λέει, ούτω και υμείς ζηλωταί εστε πνευμάτων, προς την οικοδομήν της εκκλησίας ζητείτε ίνα περισσεύητε (Κορ.Α΄14,12). Τελειώνοντας ο Παύλος υπενθυμίζει στους Κορίνθιους να κρατούν απόλυτη τάξη στην επικοινωνία τους με τα Πνεύματα. Διότι ο Θεός δεν είναι Θεός αταξίας, αλλά Θεός τάξης: Ου γαρ εστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλά ειρήνης… πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω (Κορ. Α΄ 14,33-40). Στο όρος Κάρμηλον ο προφήτης Ηλίας στάθηκε προφήτης του Κυρίου μονώτατος απέναντι στους τετρακόσιους πενήντα προφήτες του Βάαλ και τους τετρακόσιους προφήτες του άλσους (Βασιλ. Α΄ 18,20-22). Δεν πρέπει να πιστεύετε ότι οι άνθρωποι τότε δέχονταν όλα τα φαινόμενα που παρουσιάζονταν με τα διάμεσα ασυζη-τητί. Ήταν και τότε εξίσου καχύποπτοι, όπως και εσείς σή-μερα. Φοβούνταν μήπως γίνουν θύματα απάτης. Αλυσόδεναν τα διάμεσα για να είναι σίγουροι ότι δεν επρόκειτο για ταχυδακτυλουργίες. Και όταν παρουσιάζονταν φαινόμενα που εντυπωσίαζαν τους παρόντες, αλλά δεν ήσαν καλά Πνεύματα που υπηρετούσαν αυτά τα διάμεσα, όσοι παρευρίσκονταν σε τέτοιες συγκεντρώσεις υπόκυπταν σιγά-σιγά στο κακό. Οι διδασκαλίες που τους έκαναν τα κακά πνευματικά όντα τους απεμάκρυναν από τον αληθινό Θεό. Ο τρόπος που εκπαι-δεύονταν τα διάμεσα δεν αναφέρεται στα βιβλικά κείμενα. Την εποχή του Ηλία και του Ελισαίου υπήρχαν σχολές για διάμεσα σε κάθε μεγάλη πόλη της εποχής. Στην Ραμά, στη Γαλγάλ, στη Βαιθήλ, στην Ιεριχώ και αλλού. Στην Καινή Διαθήκη οι χριστιανοί δεν είχαν δικές τους σχολές για διάμεσα. Δεν χρειάζονταν, διότι οι Λειτουργικές Συναντήσεις γίνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να αντικαθιστούν τελείως τις άλλοτε διαμεσικές σχολές. Έδιναν τα χέρια τους όταν προσεύχονταν για να εκφράσουν ότι όλοι ήταν μια καρδιά και μια ψυχή, ότι η αγάπη τούς ένωνε σε μια ενότητα, ενωμένοι στο Θεό: όλοι μαζί ως μέλη ενός πνευματικού σώματος, εμψυχωμένοι από ένα πνεύμα, καλεσμένοι σε μια ελπίδα, συνδεδεμένοι από την ίδια πίστη, παρακαλώντας τον ένα Θεό.

Αυτό το δόσιμο των χεριών είχε μεγάλη σημασία για τα μέλη που είχαν διαμεσικές ικανότητες. Διότι έτσι ενωνόταν η ενεργειακή ακτινοβολία των παρόντων σε ένα ρεύμα ακτινοβολίας. Αυτό το ρεύμα μπορούσαν να το μεταχει-ριστούν τα Πνεύματα του Θεού τόσο για να εκφραστούν μέσω των ήδη εκπαιδευμένων διαμέσων, όπως και για να προω-θήσουν τα εκπαιδευόμενα διάμεσα. Η όλη διαδικασία ήταν γνωστή στους πρώτους χριστιανούς από την προηγούμενή τους ειδωλολατρική εποχή. Έτσι ήξεραν περί τίνος επρόκειτο. Ήξεραν ότι η ειδωλολατρία δεν ήταν τίποτε άλλο από επαφή με τους δαίμονες, που ακολουθούσε τους ίδιους φυσικούς νόμους όπως η επικοινωνία με τα καλά Πνεύματα. Γι’ αυτό ο Παύλος δεν χρειάστηκε πρώτα να διδάξει τους Κορίνθιους σχετικά με τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους ήταν δυνατή η επικοινωνία με τα Πνεύματα γενικώς, παρά μόνο για τα αποτελέσματα της δράσης των καλών Πνευματικών Όντων, σε αντίθεση με των κακών. Τα κεφάλαια 12 και 14 της Πρώτης Επιστολής προς τους Κορίνθιους περιέχουν όλα όσα πρέπει να ξέρει, για την επικοινωνία με τον καλό Κόσμο των Πνευμάτων, ένας πιστός άνθρωπος που αναζητά τον Θεό. Μόνο που δυστυχώς σήμερα δεν καταλαβαίνετε πια τις διδασκαλίες που έδωσε ο Απόστολος στους Κορίνθιους σε αυτά τα κεφάλαια. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι έχετε πλήρη άγνοια για την επικοινωνία με τα Πνεύματα γενικώς. Επειδή το θέμα έχει μεγάλη σημασία θα ήθελα να διαβάσουμε μαζί το κεφάλαιο 12 και το κεφάλαιο 14 της Α΄ Επιστολής και να σου το ερμηνεύσω σωστά. Περί δε των πνευματικών, αδελφοί, ου θέλω υμάς αγνοείν. Η ερμηνεία ως πνευματικών δώρων είναι παραπλανητική διότι νομίζει κανείς εύκολα ότι πρόκειται για δώρα που αφορούν το πνεύμα του ανθρώπου, ενώ ο Παύλος εννοεί την επικοινωνία με τα Πνεύματα. Σήμερα θα λέγατε: Δεν θέλω να σας αφήσω σε άγνοια σε ό,τι αφορά τον πνευματισμό. «Οίδατε ότι, ότε έθνη ήτε, προς τα είδωλα τα άφωνα…» (Κορ. Α΄ 12,2). Αρχικά το κείμενο δεν έγραφε άφωνα είδωλα αλλά νεκροί θεοί. Με την έκφραση νεκροί θεοί εννοούσαν τους δαίμονες, τα πνεύματα που αποχωρίστηκαν από τον Θεό και που παντού στην Αγία Γραφή ονομάζονται νεκρά. Η σωστή ερμηνεία θα ήταν λοιπόν: «Δεν θέλω να σας αφήσω σε άγνοια πάνω σε ό,τι αφορά τον πνευματισμό. Τον γνωρίζετε ήδη από την εποχή που ήσασταν ειδωλολάτρες, και όπου σας τραβούσαν ακαταμάχητα τα εκπεσόντα πνεύματα». Στην συνέχεια λείπουν από το ελληνικό κείμενο που έχετε σήμερα δύο φράσεις: «Κοινωνοί εγένεσθε δαιμόνων, οι Ιησούν ουκ έγνων ως Κύριον. Νυν δη τω Ιησού υμείς εστέ και τη εξουσία αυτού εν κοινωνία Πνεύματος Αγίου». Μετά ακολουθούσε η φράση: «Διο γνωρίζω υμίν ότι ουδείς εν Πνεύματι Θεού λαλών λέγει ανάθεμα Ιησούν, και ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Κορ. Α΄ 12, 3). Γενικώς η θεία Λειτουργία ήταν η πιο σημαντική πράξη στην Εκκλησία των Προφητών. Οι μαθητές των προφητών -τα μέλλοντα διάμεσα- έπρεπε να έρθουν σε όσο ήταν δυνατό στενότερη εσωτερική επαφή με τον Θεό μέσα από τον τρόπο που σκέφτονταν. Αδιάσειστη πίστη και βαθιά εμπιστοσύνη στον Θεό ήταν η βάση όπου εξελίσσονταν οι διαμεσικές ικανότητες των μαθητών. Έτσι αποκτούσαν την ικανότητα να βοηθούν τους συνανθρώπους τους ως άξια εργαλεία του Θεού και του Πνευματικού Του Κόσμου. Διότι οι κίνδυνοι που απειλούσαν τότε τα διάμεσα ήταν οι ίδιοι όπως και σήμερα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν τότε, όπως και σε όλες τις εποχές, η φιλοδοξία και η φιλοχρηματία. Τα διάμεσα θαυμάζονταν πολύ και έστεκαν ψηλά στην κοινωνία. Όχι μόνον οι κυβερνήτες προσπαθούσαν να τα έχουν γύρω τους σε μεγάλο αριθμό, αλλά και οι διάφορες εύπορες οικογένειες είχαν από ένα διάμεσο για να ρωτούν το Υπερπέραν και το ονόμαζαν ιερέα. Δέχονταν πλούσια δώρα, και από την άσκηση των διαμεσικών τους ικανοτήτων προσπορίζονταν τα αναγκαία για να ζήσουν. Ήταν διάμεσα πλακιδίου. Μεταχειρίζονταν το Λογείον των Κρίσεων, αντίγραφο εκείνου που ήταν στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Ό,τι σου είπα θα το δεις να επιβεβαιώνεται στο Βιβλίο των Κριτών. Εκεί αναφέρεται πως ένας άνθρωπος με το όνομα Μιχαίας επέστρεψε τα χρήματα στην μητέρα του και αυτή με ένα μέρος των χρημάτων παρήγγειλε να της φτιάξουν ένα γλυπτόν και χωνευτόν το οποίο τοποθέτησε στο σπίτι. Το κείμενο το ονομάζει και εφώδ και θεραφίν. Μετά έβαλε έναν από τους γιους του αντί για ιερέα. Αργότερα πήρε κι έναν Λευίτη από τη Βηθλεέμ λέγοντάς του: «…Κάθου μετ’ εμού και γίνου μοι εις πατέρα και εις ιερέα, και εγώ δώσω σοι δέκα αργυρίου εις ημέραν και στολήν ιματίων και τα προς το ζην σου» (Κριτ. 17,10). Το γλυπτόν και χωνευτόν είναι τα δυο μέρη του πλακιδίου (πλανσέτ). Είναι ανθρώπινα κατανοητό ότι τα διάμεσα ζητούσαν την εύνοια των αρχόντων όπου κατοικούσαν. Αλλά ακριβώς εκεί ήταν και ο κίνδυνος. Στην προσπάθειά τους να ανακοινώνουν μόνο ευχάριστα πράγματα, συχνά έκρυβαν με ψέματα την δυσάρεστη αλήθεια. Έτσι γίνονταν ψευδοπροφήτες. Μ’ αυτό τον τρόπο αποχωρούσαν από την επικοινωνία με τον καλό Πνευματικό Κόσμο και γίνονταν όργανα του κακού, αν και συνέχιζαν φαινομενικά να έχουν το Όνομα του Θεού στα χείλη τους για την διαμεσική τους δράση. Ιδίως τα διάμεσα που υπηρετούσαν τους κυβερνήτες, γίνονταν εύκολα θύματα αυτού του πειρασμού, όπως αναφέρει η ιστορία του βασιλιά Αχαάβ (Βασιλ. Α΄22). Εκεί συμφώνησαν τετρακόσια διάμεσα να ανακοινώνουν στον βασιλιά μόνο καλά πράγματα. Αυτή η συμφωνία πήγαζε από τον κακό τρόπο σκέψης τους. Έτσι όμως απέκλεισαν τους εαυτούς τους από την επικοινωνία με τα Πνεύματα της Αλήθειας, και εν γνώσει τους έγιναν όργανα του κακού. Γι’ αυτό και φοβούνταν μήπως αποκαλυφθούν ως ψευδοπροφήτες αν έφερνε ο βασιλιάς ένα διάμεσο του Καλού. Όταν λοιπόν ο βασιλιάς κάλεσε τον προφήτη Μιχαία, διάμεσο του καλού Πνευματικού Κόσμου, προσπάθησαν με έναν απεσταλμένο να του μηνύσουν να πει επίσης στον βασιλιά μόνο καλά μαντάτα. Αυτός όμως του ανακοίνωσε το τέλος του, όπως του το αποκάλυψε το Πνεύμα του Θεού. Ένας από τους παρόντες ψευδοπροφήτες τον χαστούκισε τότε, λέγοντας: «Ποίον πνεύμα Κυρίου το λαλήσαν εν σοι;» (Βασιλ. Α΄ 22, 24). Ό,τι ονομαζόταν στην βιβλική εποχή προφήτης, εσείς το λέτε σήμερα διάμεσο (μέντιουμ). Δεν έχει σημασία όμως ο γλωσσικός ορισμός, αλλά το ίδιο το θέμα. Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης ήταν τέτοια μεγάλα διάμεσα. Αν και δεν αναφέρονται στην Αγία Γραφή πάντοτε λεπτομερώς οι διαμεσικές τους καταστάσεις, μέσω των οποίων διέθεταν ενεργειακή ακτινοβολία στον κόσμο των Πνευμάτων, υπάρχει συχνά κάποιος υπαινιγμός που το αναφέρει. Ο Αβραάμ ήταν διάμεσο. Σε ένα σημείο αναφέρεται σαφώς η κατάσταση έκστασης στην οποία εισερχόταν ο Αβραάμ με σκοπό να διαθέτει την απαραίτητη ενεργειακή ακτινοβολία για την επικοινωνία του με το Υπερπέραν: «…Περί δε ηλίου δυσμάς έκστασις επέπεσεν τω Αβραάμ, και ιδού φόβος σκοτεινός μέγας επιπίπτει αυτώ… επεί δε ο ήλιος εγένετο προς δυσμάς, φλοξ εγένετο, και ιδού κλίβανος καπνιζόμενος και λαμπάδες πυρός, αι διήλθον αναμέσον των διχοτομημάτων τούτων» (Γεν. 15,12-17). Πρόκειται για έκσταση και όχι για φυσικό ύπνο. Είναι αυτό που σήμερα ονομάζεται διαμεσικός ύπνος, κατά τον οποίο ελευθερώνεται η ακτινοβολία του διαμέσου για να την μεταχειριστεί ο Πνευματικός Κόσμος για τα μηνύματά του. Ο φόβος και το σκοτάδι που αναφέρονται εδώ και που συχνά καταλαμβάνουν τα διάμεσα που υπηρετούν το Καλό, είναι  επίδραση του Κακού πνευματικού κόσμου που προσπαθεί έτσι να εμποδίσει την επικοινωνία του Καλού. Διότι το συναίσθημα του φόβου εμποδίζει σε κάθε διάμεσο την μετάδοση της ακτινοβολίας αποκλείοντας έτσι την επικοινωνία. Και προηγουμένως είχε προσπαθήσει το κακό να μεσολαβήσει εμποδίζοντας την επικοινωνία. Διότι ο Αβραάμ είχε θυσιάσει ζώα κατ’ εντολήν του Κυρίου και τα είχε κομματιάσει. Τότε κατέβηκαν όρνεα αλλά ο Αβραάμ τα έδιωξε. Η θυσία των ζώων είχε σκοπό να δημιουργήσει άλλη μια πηγή ακτινοβολίας εκτός από αυτήν του Αβραάμ. Τα όρνεα που αναφέρονται εδώ δεν είναι αρπακτικά πουλιά. Πρόκειται για κακά πνευματικά όντα υλοποιημένα σε όρνεα. Μόνο με την υλοποίηση μπορούσαν να απομακρύνουν τα κομμάτια της θυσίας. Τώρα θα κατάλαβες τι ζητούσαν τα κακά πνεύματα. Πρώτα θέλησαν να απομακρύνουν τα κομμάτια της θυσίας, την επιπλέον πηγή ακτινοβολίας, την θυσία, και μετά προσπάθησαν με το συναίσθημα του φόβου να αχρηστέψουν την ανθρώπινη πηγή ακτινοβολίας, που ήταν ο ίδιος ο Αβραάμ ως διάμεσο. Η επιλεγμένη ώρα για τα διαμεσικά συμβάντα ήταν το σούρουπο, διότι σύμφωνα με τους γνωστούς πλέον νόμους, το φως και η ζέστη εμποδίζουν την απαραίτητη συμπύκνωση της ακτινοβο-λίας. Ό,τι εδώ ονομάζεται λαμπάδες πυρός, φλοξ, κλίβανος καπνιζόμενος, είναι, όπως ήδη γνωρίζεις, η ακτινοβολία. Επίσης ο Μωυσής ήταν διάμεσο. Αυτός διέθετε την ακτινοβολία που έφεγγε ως φλόγα στην καιόμενη βάτο. Η ακτινοβολία δυνάμωνε με την ακτινοβολία του κοπαδιού των ζώων που έβοσκε ο Μωυσής. Και τούτη την φορά ήταν νύχτα. Η συμπύκνωση της ακτι-οβολίας έγινε στην βάτο, διότι με τα κλαδιά της συγκρατούσε την ακτινοβολία ανάλογα με το παραπέτασμα της Σκηνής του Μαρτυρίου (το καμαράκι στις σημερινές πνευματιστικές συγκεντρώσεις). Η βάτος διέθετε κι αυτή ακτινοβολία, η οποία ενώθηκε με τις υπόλοιπες (των ζώων και του Μωυσή). Τα διάμεσα τα ονόμαζαν τον παλαιό καιρό βλέποντες, διότι εκτός από τις άλλες διαμεσικές τους ικανότητες είχαν συνήθως και το χάρισμα του οραματισμού. Αργότερα ήρθε ο όρος  προφήτης. Παντού υπήρχαν τέτοιοι βλέποντες ή προφήτες. Όταν ο Σαούλ με τον υπηρέτη του έψαχναν τις γαϊδουρίτσες του πατέρα του Σαούλ, ο υπηρέτης του είπε: «Ιδού δη άνθρωπος του Θεού εν τη πόλει ταύτη, και ο άνθρωπος ένδοξος, παν ο εάν λαλήσει, παραγινόμενον παρέσται. και νυν πορευθώμεν, όπως απαγγείλη ημίν την οδόν ημών…» (Σαμ. Α΄ 9,6). Και σ’ αυτό το σημείο προσθέτει το κείμενο επεξήγηση: «Δεύρο πορευθώμεν προς τον βλέποντα, ότι τον προφήτην εκάλει ο λαός έμπροσθεν ο βλέπων» (Σαμ. Α΄ 9,9). Ο Σαμουήλ δεν ήταν απλώς ο ίδιος διάμεσο, αλλά διηύθυνε και την σχολή των διαμέσων στη Ραμά. Αυτές τις σχολές τις ονόμαζαν τότε Εκκλησίες Προφητών. Όταν ο Σαούλ επέστρεφε στην Γαβαά, συνάντησε μια ομάδα προφη-τών (χορό προφητών αναφέρει το κείμενο) σε έκσταση, δια μέσου των οποίων Πνεύματα δόξαζαν τον Θεό. Τότε μπήκε και ο Σαούλ σε κατάσταση έκστασης και ένα Πνεύμα εκφράστηκε δια μέσου αυτού. Η Βίβλος γράφει: «Και ήλατο επ’ αυτόν πνεύμα Θεού, και επροφήτευσεν εν μέσω αυτών» (Σαμ. Α΄ 10,10). Οι ερμηνευτές σας δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό. Δεν είναι το πνεύμα του Σαούλ και των προφητών που προφήτευαν, αλλά τα καλά Πνευματικά Όντα του Υπερπέραν που είχαν καταλάβει το σώμα τους. Τα διάμεσα δεν χρειάζονταν να βρεθούν γι’ αυτό σε βαθιά έκσταση, τους αρκούσε μόνο μερική έκσταση. Στην συνέχεια αναφέρει η Βίβλος ότι ο Δαυίδ κατέφυγε στον Σαμουήλ στην Ραμά, όπου και οι δυο κατοικούσαν στην Εκκλησία των Προφητών, δηλαδή στην σχολή των διαμέσων. Όταν έστειλε ο Σαούλ να συλλάβουν τον Δαυίδ, ο Σαμουήλ είχε μια συγκέντρωση με τα διάμεσα. Όταν μπήκαν μέσα οι απεσταλμένοι του Σαούλ, τα διάμεσα ήταν σε έκσταση. Η μετάφρασή σας της Βίβλου γράφει: «Και απέστειλε Σαούλ αγγέλους λαβείν τον Δαυίδ, και είδαν την εκκλησίαν των προφητών, και Σαμουήλ ειστήκει καθεστηκώς επ’ αυτών, και εγεννήθη επί τους αγγέλους του Σαούλ πνεύμα Θεού και προφητεύουσιν. Και απηγγέλθη τω Σαούλ, και απέστειλεν αγγέλους ετέρους, και επροφήτευσαν και αυτοί. Και προσέθετο Σαούλ αποστείλαι αγγέλους τρίτους, και επροφήτευσαν και αυτοί. Και εθυμώθη οργή Σαούλ και επορεύθη και αυτός εις Αρμαθαΐμ και έρχεται έως του φρέατος του άλω του εν τω Σεφι και ηρώτησε και είπεν, πού Σαμουήλ και Δαυίδ; Και είπαν ιδού εν Ναυάθ εν Ραμά. Και επορεύθη εκείθεν εις Ναυάθ εν Ραμά, και εγεννήθη και επ’ αυτώ πνεύμα Θεού, και επορεύετο προφητεύων έως του ελθείν αυτόν εις Ναυάθ Ραμά. Και εξεδύσατο τα ιμάτια αυτού και επροφήτευσεν ενώπιον αυτών και έπεσεν γυμνός όλην την ημέραν εκείνην και όλην την νύκτα, δια τούτο έλεγον. Ει και Σαούλ εν προφήταις;» (Σαμ. Α΄ 19,20-24). «Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι θα έπρεπε να αναλογιστείτε αυτά που λέει η Βίβλος, για το πώς δηλαδή μίλαγε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα, στον Κάιν και στον Άβελ, στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Μωυσή. Ψέματα τα γράφει αυτά; Παραμυθάκια για μικρά παιδιά είναι; Ασφαλώς όχι! Κι εκείνοι με τους οποίους μιλούσαν τότε οι άγγελοι του Θεού, ήσαν άνθρωποι σαν και σας. Και ο Θεός και ο Πνευματικός Κόσμος είναι επίσης ίδιος όπως και τότε. Και αν υπήρχε επικοινωνία ανάμεσα στον λαό του Ισραήλ και το βασίλειο των Πνευ-μάτων και μπορούσε ο καθένας να ρωτήσει τον Θεό και να πάρει απάντηση, γιατί η σημερινή ανθρωπότητα να μη μπορεί να έχει την ίδια επαφή; Νομίζετε, συμπεραίνετε, ότι αυτή η επικοινωνία διεκόπη για πάντα, ή ότι μόνο ο κακός πνευ-ματικός κόσμος μπορεί να επικοινωνεί μαζί σας. Αυτό είναι πολύ λυπηρό λάθος. Ο καλός Πνευματικός Κόσμος επιθυμεί και σήμερα να σας επισκεφθεί, όμως πρέπει να βοηθήσετε κι εσείς οι ίδιοι για να χτιστεί η γέφυρα. Όταν διαβάζετε τις περιγραφές των γεγονότων στην Βίβλο σήμερα, νομίζετε ότι όλα τα φαινόμενα που αναφέρονται είναι μόνο στολίδια και δεν έχουν να κάνουν τίποτα με την καθεαυτό επικοινωνία των Πνευμάτων. Πιστεύετε αλήθεια ότι πρόκειται μόνο για παιχνίδι, για περιττή διακόσμηση, όταν ο άγγελος του Κυρίου μιλούσε στον Μωυσή από την καιόμενη βάτο και στους Ισραηλίτες από τον στύλο της νεφέλης, και ότι θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει κατανοητά χωρίς αυτή την φλόγα ακτινοβολίας και την νεφέλη ακτινοβολίας; Πιστεύετε ότι ο Θεός αστειευόταν όταν έλεγε στον Μωυσή: «…Ιδού εγώ παραγίνομαι προς σε εν στύλω νεφέλης, ίνα ακούση ο λαός λαλούντος μου προς σε και σοι πιστεύσωσιν εις τον αιώνα» (Έξοδ. 19,9). Ή ίσως να νομίζετε ότι το πελώριο νέφος που τύλιξε το όρος Σινά όσο ηχούσαν οι σάλπιγγες και ακούγονταν οι βροντές και οι φωνές, ήταν έκρηξη ηφαιστείου και ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να ακουστούν και χωρίς το νέφος; Και όταν ο Δαυίδ ζήτησε από τον ιερέα Αβιάθαρ το εφούδ διότι ήθελε να ρωτήσει τον Θεό και ο Θεός του απάντησε, μήπως κι εκείνα τα λόγια ήταν στολίδια της αφήγησης; «…Και είπεν Δαυίδ προς Αβιάθαρ τον ιερέα, προσάγαγε το εφούδ Κυρίου. Και είπε Δαυίδ, Κύριε ο Θεός Ισραήλ…» (Σαμ. Α΄ 23,9). Μήπως όλα αυτά είναι οι απαραίτητοι αγωγοί ενέργειας που καθιστούν δυνατή την επικοινωνία ανάμεσα στον κόσμο σας και το Υπερπέραν; Πράγματι αυτά τα πράγματα έφτιαχναν την γέφυρα που μεταχειρίζονταν τα Πνεύματα του Θεού για να πλησιάσουν εκείνους τους ανθρώπους. Δίχως αυτή την γέφυρα δεν θα ήταν δυνατή η επικοινωνία. Πηγή της ενεργειακής ακτινοβολίας για την επικοινωνία των πνευμάτων ήταν τότε στην Βίβλο, ακριβώς όπως και τώρα, τα διάμεσα. Στα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης διαβάζετε τόσα για τους προφήτες και τις Εκκλησίες των Προφητών: «…Και είδαν την εκκλησίαν των προφητών και Σαμουήλ ειστήκει καθεστηκώς επ’ αυτών…» (Σαμ.Α΄19,20). Τι καταλαβαίνετε όταν το διαβάζετε αυτό; Πιστεύετε ότι θα μπορούσε κανείς να μαθητεύσει, να μάθει να είναι προφήτης; Στην σημερινή σας γλώσσα με την λέξη προφήτης εννοείτε κάποιον που μπορεί να προλέγει το μέλλον. Θα έπρεπε λοιπόν να συμπεράνετε ότι στην Εκκλησία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσε κανείς να αποκτήσει την ικανότητα να προλέγει το μέλλον. Αυτή όμως θα ήταν μια εσφαλμένη ερμηνεία των όρων προφήτης και Εκκλησία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Προφήτης είναι ο άνθρωπος από τον οποίο δεν μιλάει το δικό του πνεύμα, αλλά ξένο Πνευματικό Ον. Με αυτή την ίδια έννοια μεταχειρίζεται και ο Παύλος την έκφραση πνεύματα προφητών (Κορ. Α΄ 14,32). Όταν εκδηλώνονται Πνεύματα της Αληθείας μέσω των προφητών, τότε ονομάζονται Άγια Πνεύματα, ή Πνεύματα της Αληθείας. Όταν όμως πρόκειται για πνεύματα του ψεύδους που εκδηλώνονται, δηλαδή κακά πνεύματα, τότε η Βίβλος τα αποκαλεί ψευδοπροφήτες. Η εκπαίδευση ενός διαμέσου μπορεί να γίνει και κατά μόνας. Καθένας μπορεί μόνος του, είτε κάθε μέρα, είτε μερικές φορές την εβδομάδα, να ορίσει μία ώρα εσωτερικής συγκέντρωσης, που να διαρκεί μισή ώρα ή και λιγότερο. Θα ακολουθήσει τις ίδιες οδηγίες που σου έδωσα για τις από κοινού Συγκε-ντρώσεις. Θα αρχίσει με μια σύντομη προσευχή, θα διαβάσει κάτι από την Αγία Γραφή, θα αναλογιστεί αυτό που διάβασε. Στη συνέχεια θα πάρει στο χέρι ένα μολύβι και θα το ακουμπήσει πάνω σ’ ένα φύλλο χαρτί και θα περιμένει χωρίς καμιά απολύτως πνευματική υπερένταση. Αν νιώσει την τάση να γράψει σκέψεις που θα του εμπνευστούν οπωσδήποτε, να τις γράψει. Και αν το χέρι του αρχίσει να κινείται σπρωγμένο από μια ξένη δύναμη, τότε να υποχωρήσει και να το αφήσει να γράψει.

Όταν περάσει η ώρα που όρισε για την ιδιωτική του συγκέντρωση, τότε να τελειώσει προσευχόμενος. Να είναι σίγουρος ότι ο καλός Κόσμος των Πνευμάτων αρχίζει να εργάζεται μαζί του και δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες για την επικοινωνία από την πρώτη στιγμή που εκείνος την  αναζητεί. Αυτή η εργασία αρχίζει μάλιστα ήδη μόλις ένας άνθρωπος απασχοληθεί σοβαρά με το θέμα αυτό και προβληματιστεί. Συχνά άνθρωποι με διαμεσικές ικανότητες έχουν ένα ανεξήγητο συναίσθημα μόλις παρευρεθούν σε μια σοβαρή συζήτηση με θέμα τον Κόσμο των Πνευμάτων και την επικοινωνία του με τους ανθρώπους. Αυτό το συναίσθημα δημιουργείται επειδή τα Πνεύματα του Υπερπέραν, μερικά από τα οποία βρίσκονται συνεχώς γύρω σας, αρχίζουν κιόλας να τους επηρεάζουν, καθώς με τις διαμεσικές τους ικανότητες είναι πολύ δεκτικοί σε κάθε επίδραση του Κόσμου των Πνευμάτων στην ακτινοβολία τους. Πριν να γνωρίσει όμως κάποιος οτιδήποτε για την δυνατότητα μιας τέτοιας επαφής με τον Κόσμο των Πνευμάτων, είναι εντελώς περιττό για τα πνευματικά όντα που τον περιβάλλουν να αρχίσουν τις προπαρασκευαστικές εργασίες. Όχι μόνο είναι περιττό, αλλά και θα είχε πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα στην γη. Διότι ούτε ο ίδιος, ούτε οι συγγενείς του θα μπορούσαν να καταλάβουν την όλη διαδικασία της ανάπτυξης των διαμε-σικών του ικανοτήτων και ίσως να τον θεωρήσουν τρελό, να ζητήσουν ιατρική θεραπεία ή να τον παραδώσουν σε φρενοκομείο. Γι’ αυτό ο Κόσμος των καλών Πνευμάτων αρχίζει την εργασία του μόνον όταν έχει πιθανότητες επιτυχίας. Σχετικά με την ερώτηση αν είναι επιβλαβής ο πνευματισμός για την υγεία του διαμέσου και για τους υπόλοιπους επισκέπτες των πνευματιστικών συγκεντρώσεων θα σου απαντήσω και ναι και όχι. Όταν κάνετε την Συγκέντρωση επικοινωνίας με τα Πνεύματα του Θεού, όταν σε ό,τι κάνετε επικαλείσθε το Όνομά Του, όταν ζητάτε την προστασία Του, Τον αγαπάτε και προσπαθείτε πάντοτε να κάνετε το Καλό, τότε ποτέ δεν θα σας βλάψει αυτή η επαφή σας με τον Κόσμο των Πνευμάτων. Αντίθετα, θα δυναμώσετε σωματικά και ψυχικά. Όλα αυτά όμως μόνον όσο υπηρετείτε το Καλό και αποδιώχνετε τα κακά πνεύματα. Όταν εμείς, τα Καλά Πνεύματα, εργαζόμαστε μαζί με τα διάμεσα, αντικα-θιστούμε την ενεργειακή ακτινοβολία που παίρνουμε από αυτά και τους παρευρισκόμενους, με νέα καθαρή ακτινοβολία. Ο πνευματισμός όμως βλάπτει όταν παραμερίζετε τον Θεό και έρχεστε σε επαφή με το κακό ή ψυχαγωγείστε με το κακό και ξεχνάτε την προσευχή. Έτσι υποκύπτετε σιγά-σιγά στο κακό. Αυτό δεν είναι μονάχα βλαβερό, επειδή τα κακά πνεύματα σας προσελκύουν μακριά από τον δρόμο της αλήθειας και της γνώσης, αλλά επειδή σας καταστρέφει την υγεία, σας βλάπτει σωματικά. Διότι τα πνεύματα αυτά δεν αντικαθιστούν την ενεργειακή ακτινοβολία που σας αφαιρούν. Έτσι εξασθενίζει η υγεία, κυρίως των διαμέσων αλλά και των υπολοίπων μελών, και σιγά-σιγά καταστρέφεται τελείως. Έτσι υπάρχει κάποιος κόκκος αλήθειας στην δοξασία του λαού που λέει όποιος κάνει συμφωνία με το διάβολο, το πληρώνει με την ζωή του. Διότι η ενεργειακή του ακτινοβολία καταναλώνεται σιγά-σιγά από το κακό, και το γήινο σώμα του δεν έχει πια τη δύναμη να ζήσει. Πολλά διάμεσα που υπηρετούν τον χαμηλό πνευματικό κόσμο, παθαίνουν κατάπτωση, κάποια  τελειώ-νουν την ζωή τους σε φρενοκομείο, άλλα πάλι αυτοκτονούν.

Κίνδυνοι και βλάβες λοιπόν υπάρχουν στον πνευματισμό, μόνον όταν δεν εξυπηρετεί το Σκοπό της γνώσης της θείας Αλήθειας και την εσωτερική καλυτέρευση και πρόοδο, αντιθέτως κοιτάζει να ικανοποιήσει την ανθρώπινη περιέρ-γεια, το πάθος για υπερφυσικά βιώματα και φαινόμενα, τις πληροφορίες για υλικούς πόρους ή και καθαρά επιστημονικές γνώσεις. Προειδοποίησε τους συνανθρώπους σου να μην παίρνουν μέρος σε επικοινωνία με πνεύματα αν δεν εξυ-πηρετεί ανώτερους Σκοπούς. Δίδαξέ τους για τον Καλό και θεοθέλητο Πνευματισμό. Διότι αυτόν πρέπει να αναζητάει ο κάθε άνθρωπος. Είναι ο μόνος δρόμος για την Αλήθεια και ο συντομότερος δρόμος προς τον Θεό. Ακόμη και όποιος δεν έχει αποκτήσει πίστη στον Θεό, πρέπει να λάβει μέρος στον καλό Πνευματισμό, εφόσον έχει την  θέληση να δεχτεί την Αλήθεια, μόλις πεισθεί. Αυτοί που ζητούν έτσι την Αλήθεια θα την βρουν, καθώς και την ελευθερία που έχουν τα Παιδιά του Θεού. Θα αναγνωρίσουν ποια είναι η αληθινή Θρησκεία. Γι’ αυτούς ισχύει ο λόγος του Χριστού: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. 7,7). Αυτοί που δεν πιστεύουν ακό-μη στον Θεό, ας προσευχηθούν και ας είναι υπό όρους. Ας προσαρμόσουν την προσευχή τους στην προς στιγμήν κατά-στασή τους. Κάθε άπιστος μπορεί να προσευχηθεί, αρκεί να είναι καλοπροαίρετος και έτοιμος να δεχτεί την Αλήθεια: «Θεέ μου, αν είναι αλήθεια ότι υπάρχεις, σε παρακαλώ με όλη μου την καρδιά, δίδαξέ με ώστε να σε γνωρίσω. Δείξε μου την Αλήθεια και οδήγησέ με στο σωστό δρόμο. Αμήν». Σίγουρα θα εισακουστεί. Διότι ο Θεός λυπάται κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο. Τέλος, δεν έχει καμιά σημασία για την επικοινωνία με τον καλό Κόσμο των Πνευμάτων σε ποια θρησκευτική κοινότητα ανήκει κανείς. Αν ένα μέλος δεν έχει (ή δεν έχει πλέον) καλή θέληση, και αν οι επαναλαμβανόμενες νουθεσίες παραμένουν άκαρπες, τότε θα αποκλειστεί αυτό το μέλος από τις Συγκεντρώσεις, μετά από ανάλογη εντολή του καθοδη-γούντος πνεύματος, του Οδηγού. Αυτό είναι απαραίτητο, αφού ούτε ο ίδιος προοδεύει αλλά και γίνεται εμπόδιο στους άλλους. Διότι προσκολλούνται πάνω του κακά πνευματικά όντα τα οποία τον ακολουθούν στις πνευματιστικές Συγκεντρώσεις και εξασκούν έτσι ποικιλότροπα την κακή τους επιρροή και στα υπόλοιπα μέλη. Η ενεργειακή ακτινοβολία επηρεάζεται επίσης αρνητικά από την έλλειψη αρμονίας που φέρνει με την εσωτερική του ψυχική στάση στη Συγκέντρωση. Κάθε Συγκέντρωση που δεν καθοδηγείται από ένα Πνεύμα του Θεού, δεν ανήκει στις θεοθέλητες. Και ας μοιάζει εξωτερικά με αγαθή συγκέντρωση, αυτή η επικοινωνία δεν οδηγεί στον Θεό. Όπου απουσιάζει ο Έλεγχος του Θεού, εκεί δεν έχουν θέση και τα Πνεύματά Του, τα οποία είναι προορισμένα να υπηρετούν όλους όσοι αναμένουν την Σωτηρία. Ο μοναδικός σκοπός των πνευματιστικών Συγκε-ντρώσεων είναι η Σωτηρία της ψυχής των παρευρι-σκομένων. Γι’ αυτό, παρόλο που σε τόσες πνευματιστικές εκκλησίες της σημερινής εποχής η συγκέντρωση πλαισιώνεται με προσευχές και θρησκευτικούς ύμνους, εντούτοις ό,τι συμβαίνει εκεί είναι πολύ μακριά από το Θείον. Αυτοί που διευθύνουν ή συνεργάζονται με τέτοιες Συνάξεις είναι συνήθως άνθρωποι που έχουν τα χαρίσματα του οραματισμού, του ακροαματισμού και της διαίσθησης. Έτσι μπορούν να έρθουν σε επαφή με τα πνεύματα που συνοδεύουν τους επισκέπτες της συγκέντρωσης. Σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις όλο το ενδιαφέρον περιορίζεται στη διαβίβαση πνευματικών μηνυμάτων με σχεδόν αποκλειστικό περιεχόμενο την ανθρώπινη μοίρα, τις καθημερινές ανθρώπινες έννοιες και την υλική ευημερία. Αυτός είναι για τους περισσότερους και ο μοναδικός λόγος επίσκεψης. Διότι θεωρούν αυτές τις συγκεντρώσεις σαν γραφεία πληροφοριών, όπου πληρώνοντας ορισμένη είσοδο, μπορείς να πληροφορηθείς από τα πνεύματα νεκρών φίλων και συγγενών, μέσω των οραματιστών διακό-νων, κάτι για την επίγεια μοίρα σου. Έτσι φροντίζουν και οι επικεφαλής κανένας επισκέπτης να μην φύγει παραπονεμένος, και να λάβει ένα τέτοιο μήνυμα.

Επειδή σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις τα Πνεύματα του Θεού απουσιάζουν και φυσικά δεν τις ελέγχουν, γι’ αυτό τα χαμηλά πνεύματα μπορούν να κινούνται ελεύθερα κάνοντας ό,τι θέλουν. Αν και δεν είναι, απαραιτήτως, κακά τα πνεύματα που πηγαινοέρχονται, πάντως δεν ωφελεί ιδιαίτερα την ψυχή των ανθρώπων η επικοινωνία αυτού του είδους. Αν τώρα συμβεί σε μια τέτοια συγκέντρωση να εμφανιστούν οραματιστές που είναι και διάμεσα μερικής έκστασης, τότε αυτά τα διάμεσα μοιάζουν με ανοιχτό παράθυρο, όπου ο χαμηλός πνευματικός κόσμος μπορεί να μπαινοβγαίνει ελεύθερα. Διότι δεν υπάρχει πνευματικός Οδηγός που να τους το απαγορεύει και που να φροντίζει την τάξη. Αυτό είναι σε βάρος της καλής και θεοθέλητης Επικοινωνίας με τον Κόσμο των Πνευμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά την κρίση των αδαών και άπειρων ανθρώπων. Διότι λόγω του θρησκευτικού πλαισίου αυτών των εκκλησιαστικών συγκεντρώσεων, δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτός είναι ο θεοθέλητος Πνευματισμός. Οι επικεφαλής αυτών των εκκλησιών φέρουν βαριά την ευθύνη μπροστά στον Θεό για ό,τι συμβαίνει στις συγκεντρώσεις τους. Καθήκον τους είναι να τοποθετήσουν τα χαρίσματά τους στην υπηρεσία του Θεού χωρίς προσωπικά οφέλη. Πρέπει να προσευχηθούν και να ζητήσουν έναν πνευματικό Οδηγό, που θα τους δοθεί ευχαρίστως. Αλλά μετά θα πρέπει και να τον υπακούουν σε όλα. Εάν το κάνουν αυτό, τότε οι συγκεντρώσεις τους θα μεταβληθούν σε πραγματικές Λειτουργίες που βοηθούν την ψυχική οικοδόμηση και πρόοδο των παρευρισκόμενων. Διότι τότε ενεργεί ο Ανώτερος Πνευματικός Κόσμος του Θεού και τα χαμηλά πνεύματα δεν μπορούν πια να πλησιάσουν. Όταν οι Συγκεντρώσεις διεξάγονται όπως σου εξήγησα μόλις τώρα, τότε θα σας φέρουν ευλογία, χαρά και αληθινή ειρήνη στις ψυχές σας.

*Κάθε Συγκέντρωση πρέπει να τελειώνει με σύντομη προσευχή ευχαριστίας που θα προσφωνεί ο επικεφαλής και, αν είναι δυνατόν, με έναν ύμνο.

Την ίδια αρνητική επίδραση όμως έχουν και τα αισθήματα φόβου, αμφιβολίας, δυσπιστίας και κάθε είδους εσωτερικής αντίφασης. Όποιος λοιπόν παίρνει μέρος σε αυτές τις Συγκεντρώσεις με αυτά τα συναισθήματα, όχι μόνον δεν δίνει ο ίδιος καθόλου ενεργειακή ακτινοβολία, αλλά εμποδίζει ή και διακόπτει το ρεύμα ακτινοβολίας των άλλων. Γι’ αυτό και τα διάμεσα νιώθουν αμέσως αν ανάμεσα στους παρευρισκόμε-νους υπάρχει κάποιος που επιδρά ανασταλτικά διακόπτοντας το ρεύμα, ως ξένο σώμα. Και έχουν δίκιο όταν ζητούν να απομακρυνθεί ο επισκέπτης, μέχρις ότου αλλάξει ριζικά τον τρόπο που σκέπτεται. Όταν σε μια πνευματιστική Συγκέ-ντρωση λείψει η αρμονία των συναισθημάτων και του τρόπου σκέψης, δεν μπορεί πλέον να δημιουργηθεί ομοιόμορφο ρεύμα ακτινοβολίας και η επιτυχία αναστέλλεται μερικά ή και εντελώς. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά αποτυγχάνουν οι επιστημονικές επιτροπές, όταν πειραματίζονται με διάμεσα. Τα διάμεσα νιώθουν ότι σε κάθε βήμα οι άλλοι τα θεωρούν ικανά για απάτη και δεν πιστεύουν στο όλο θέμα. Αναγκα-στικά αυτά τα συναισθήματα λιγοστεύουν σημαντικά την δοτικότητα ακτινοβολίας, και συχνά την σταματούν εντελώς.

Πρόκειται για φυσικό νόμο και μάλιστα είναι ο ίδιος που κάνει το αίμα εκείνου που φοβάται να φεύγει από τα μάγουλα και να τραβιέται προς τα μέσα, ώστε ο φοβισμένος να χλωμιάζει. Διότι το αίμα τραβιέται προς την καρδιά ακολουθώντας την ακτινοβολία που συγκεντρώνεται εκεί. Το αίμα ακολουθεί την ενέργεια της ακτινοβολίας, όντας ο αγωγός της στο σώμα. Πόσο λανθασμένα εξηγούν οι επιστήμονές σας την αποτυχία των διαμέσων! Θα έπρεπε να μελετήσουν μια φορά ριζικά τους λόγους παρεμπόδισης που τόσο συχνά συναντούν τα διάμεσα, εμπόδια που προέρχονται ακριβώς από τους ίδιους τους επιστήμονες. Και θα έπρεπε να παραμερίσουν επιτέλους αυτά τα εμπόδια. Μόνο τότε θα γίνονται ικανοποιητικά και οι αγγελίες των πνευματικών όντων. Στην πραγματικότητα ο καλός Κόσμος των Πνευμά-των παίρνει σπανιότατα μέρος σε συγκεντρώσεις που δεν εξυπηρετούν αποκλειστικά το Καλό, παρά έχουν μόνο επιστημονικούς σκοπούς ή ανταποκρίνονται στην περιέργεια των ανθρώπων. Σ’ αυτόν τον τομέα ασχολείται με ζήλο μόνον ο χαμηλός πνευματικός κόσμος, δημιουργώντας δυστυχώς πολύ συχνά αρκετό κακό. Πάλι και πάλι πρέπει να συνιστάται στους παρευρισκόμενους να αποβάλουν όποια αμφιβολία ή δυσπιστία έχουν στην καρδιά τους και να περιμένουν με υπομονή, χαλαρωμένοι, ό,τι πρόκειται να έρθει. Όταν ένα μέλος της Συγκέντρωσης νιώσει κάτι μέσα του να το πιέζει να γράψει ή να εκφράσει μία σκέψη που του εμπνέεται, τότε να το κάνει. Σιγά-σιγά θα μάθει να ξεχωρίζει τις ξένες εμπνεύσεις από τις δικές του προσωπικές σκέψεις. Οι εμπνεύσεις που προέρχονται από τον Κόσμο των Πνευμάτων επανέρχονται πιεστικά όλο και καθαρότερες, αρκεί να προσπαθείτε να αποβάλετε τις δικές σας σκέψεις. Και αν αποδιώξετε τις εμπνεύσεις του καλού Κόσμου των Πνευμάτων, αυτές επανέρχονται ξανά και ξανά. Αν πάλι κάποιος από τους παρόντες νιώσει ζάλη στο κεφάλι, ή ένα παράξενο βάρος στα μέλη του σώματος του, αν  μετακινείται το κεφάλι του πέρα-δώθε, ή κινείται το κορμί του ανεξήγητα, αυτό σημαίνει ότι ο Πνευματικός Κόσμος εργάζεται πάνω του. Συνήθως πάσχει έτσι κυρίως το σώμα εκείνων που πρόκειται να γίνουν διάμεσα βαθιάς έκστασης. Οι κινήσεις πέρα-δώθε και το τραβολόγημα του κορμιού έχουν να κάνουν με το λύσιμο του πνεύματος του εκπαιδευόμενου διαμέσου από το σώμα του και την σωματική του ακτινοβολία. Δεν υπάρχει απολύτως κανείς λόγος να φοβάστε. Όλα συμβαίνουν κάτω από προκαθορισμένους νόμους. Το πιο δύσκολο διάστημα στην εκπαίδευση του διαμέσου βαθιάς έκστασης είναι το διάστημα της λεγόμενης μερικής έκστασης. Πριν ακόμη μπορέσει το πνεύμα του διαμέσου να λυθεί εντελώς από το σώμα του και να απομακρυνθεί, ένα ξένο πνευματικό ον μεταχειρίζεται το σώμα του για να εκφραστεί. Το πνεύμα του διαμέσου που ακόμη παρίσταται, ακούει τα λόγια του ξένου πνεύματος να εκφράζονται από το στόμα του. Έτσι συμπεραίνει αμέσως ότι πρόκειται για δικά του λόγια και σκέψεις. Υπάρχει ο κίνδυνος να μπερδευτεί και να θεωρήσει τα μηνύματα του Κόσμου των Πνευμάτων αυταπάτη. Σ’ αυτό το διάστημα της εκπαίδευσης το πνεύμα του διαμέσου ανακατεύεται πολύ εύκολα με τις ανακοινώσεις του ξένου Πνεύματος, δημιουργώντας έτσι αμφιβολίες στα υπόλοιπα μέλη της Συγκέντρωσης. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι θα ήταν καλύτερα το ξένο Πνεύμα να περιμένει να τελειώσει το διάμεσο την εκπαίδευσή του και να μιλήσει αργότερα, αποφεύγοντας έτσι κάθε παρεξήγηση. Όμως οι λόγοι που παρακινούν το ξένο πνευματικό ον να εκφραστεί από το διάμεσο μερικής έκστασης είναι τόσο σημαντικοί που προτιμά αυτού του είδους τα προβλήματα, παρά να αναβάλει τις ανακοινώσεις του μέχρι να τελειώσει η εκπαίδευση του διαμέσου. Διότι ακριβώς σ’ αυτό το πρώτο διάστημα, όπου τα μέλη της Συγκέντρωσης δεν έχουν ακόμη ένα εκπαιδευμένο διάμεσο, υπάρχουν τόσα πράγματα που πρέπει να διδαχτούν και να τους εξηγηθούν που δεν αναβάλλονται γι’ αργότερα. Το πέρασμα από το στάδιο της μερικής έκστασης στο στάδιο της βαθιάς έκστασης συνήθως δεν διαρκεί πολύ, αρκεί το διάμεσο να προσπαθεί να καλυτερέψει εσωτερικά και να αποβάλει τα ανθρώπινα ελαττώματά του. Μόλις εμφανιστεί η πλήρης έκσταση το διάμεσο δεν γνωρίζει πια τίποτα απ’ όσα λέει ή κάνει το ξένο πνευματικό ον. Από την Καινή Διαθήκη θα σου αναφέρω μόνο την ικανότητα οραματισμού του Αποστόλου Παύλου. «…Και όραμα δια της νυκτός ώφθη τω Παύλω, ανήρ τις ην Μακεδών εστώς, παρακαλών αυτόν και λέγων, διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν» (Πραξ. 16,9). Και παρακάτω: «Τη δε επιούση νυκτί επιστάς αυτώ ο Κύριος είπε, θάρσει Παύλε, ως γαρ διεμαρτύρω τα περί εμού εις Ιερουσαλήμ, ούτως σε δει και εις Ρώμην μαρτυρήσαι» (Πραξ. 23,11). Πλέοντας προς την Ιταλία ο Παύλος είπε στους ναύτες: «…Άνδρες, θεωρώ ότι μετά ύβρεως και πολλής ζημίας ου μόνον του φορτίου και του πλοίου, αλλά και των ψυχών ημών μέλλειν έσεσθαι τον πλουν» (Πράξ. 27,10). Σου έχω ήδη αναφέρει ότι η όραση και η πρόγνωση των μεγάλων γεγονότων του μέλλοντος είναι δυνατή μόνον όταν ο Κόσμος των Πνευμάτων τα δείχνει στον οραματιστή με εικόνες. Αυτή η περίπτωση μας το επιβεβαιώνει. Διότι όταν οι ναύτες δεν άκουσαν την προειδοποίηση του Παύλου και προτίμησαν να συνεχίσουν το ταξίδι, βρέθηκαν σε φουρτούνα και αναγκά-στηκαν να θυσιάσουν ένα μέρος του φορτίου καθώς και μέρος της κατασκευής του πλοίου και έχασαν όλοι κάθε ελπίδα. Τότε ο Παύλος στάθηκε ανάμεσά τους και τους είπε: «Έδει μεν, ω άνδρες, πειθαρχήσαντάς μοι μη ανάγεσθαι από της Κρήτης κερδήσαί τε την ύβριν ταύτην και την ζημίαν. Και τα νυν παραινώ υμάς ευθυμείν, αποβολή γαρ ψυχής ουδεμία έσται εξ υμών πλην του πλοίου. Πάρεστι γαρ μοι τη νυκτί ταύτη άγγελος Θεού ου ειμί ω και λατρεύω, λέγων, μη φοβού Παύλε, Καίσαρί σε δει παραστήναι, και ιδού κεχάρισταί σοι ο Θεός πάντας τους πλέοντας μετά σου. Διο ευθυμείτε, άνδρες, πιστεύω γαρ τω Θεώ ότι ούτως έσται καθ’ ον τρόπον λελάτηταί μοι. Εις νήσον δε τινα δει ημάς εκπεσείν» (Πράξ. 27,21-26). Στους Κορινθίους γράφει ο Παύλος τα εξής: «Εγώ μεν γαρ ως απών τω σώματι, παρών δε τω πνεύματι, ήδη κέκρικα ως παρών τον ούτω τούτο κατεργασάμενον» (Κορ.Α΄ 5,3). Παρομοίως γράφει και στους Κολοσσαείς: «…Ει γαρ και τη σαρκί άπειμι, αλλά τω πνεύματι συν υμίν ειμί, χαίρων και βλέπων υμών την τάξιν και το στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως υμών» (2,5). Από τα δυο τελευταία χωρία προκύπτει ότι το πνεύμα του Παύλου λυνόταν από το σώμα του και παρευρισκόταν σε γεγονότα που συνέβαιναν πολύ μακριά. Ο Παύλος, όταν χρησιμοποιούσε τις λέξεις θεωρώ και βλέπω, στα ανωτέρω αποσπάσματα, μιλούσε κυριολεκτικά και όχι αλληγορικά, όπως φαντάζεσθε.

 

Εξηγήσεις και παραδείγματα

Οι μεταφραστές σας μεταχειρίζονται συχνά την σωστή λέξη για τους όρους αιών και αιώνιος, σε πολλά σημεία όπου η έννοια της αιωνιότητας θα ήταν παράλογη. Αλλά εκεί που γίνεται λόγος για τιμωρία στο Υπερπέραν, εκεί μεταχει-ρίζονται την έννοια του για πάντα. Το βλέπει κανείς καθαρά ότι είναι επηρεασμένοι από την διδασκαλία των χριστιανικών δογμάτων της ατέλειωτης, ατέρμονης τιμωρίας.

Θα σου δείξω με παραδείγματα από την Βίβλο πως η λέξη αιών σημαίνει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Έτσι αναγρά-φεται ότι κάθε αμαρτία θα συγχωρεθεί αλλά η κατά του Πνεύματος του Αγίου, ου αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι (Ματθ. 12,32). Δεν θα συγχωρεθεί λοιπόν ούτε σε τούτον τον αιώνα ούτε στον επόμενο, δηλαδή ούτε σε τούτη την ζωή ούτε στην επόμενη. Θα ήταν παράλογο να πεις ότι δεν θα συγχωρεθεί μήτε σε τούτη την αιωνιότητα μήτε στη μέλλουσα. «Ος δ’ αν βλασφημήση εις το Πνεύμα το Άγιον, ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλ’ ένοχός εστιν αιωνίου κρίσεως»  (Μάρκ. 3,29). Στην παραβολή του σπορέα ο Ιησούς λέει ότι πολλοί σπόροι πνίγονται από την μέριμνα του αιώνος τούτου (Ματθ.13,22-Μάρκ.4,19). Εδώ είναι φανερό ότι ο αιώνας είναι πρόσκαιρος. Στην παραβολή με τα ζιζάνια μέσα στο στάρι λέει ο Χριστός ότι ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 13,39), δηλαδή το τέλος τούτης της εποχής ή το τέλος του κόσμου τούτου. Θα σου δώσω και άλλα παραδείγματα από τις επιστολές του Παύλου: Και μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω (Ρωμ. 12,2), …αλλά λαλού-μεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την αποκεκρυμμένην ην προώ-ρισεν ο Θεός προ των αιώνων… (Κορ. Α΄ 2,7). Από όλα αυτά τα σημεία, καθώς και από πολλά άλλα που θα μπορούσα να παραθέσω, βλέπεις ότι η λέξη αιώνας δεν σημαίνει αιωνι-ότητα αλλά μόνο ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτές οι ίδιες οι λέξεις αιών και αιώνιος βρίσκονται όπου γίνεται λόγος για τιμωρία στο Υπερπέραν. Ποιος σας δίνει όμως το δικαίωμα αυτή την λέξη που την μεταφράζετε παντού ως χρονικό διάστημα, να την εξηγείτε δια παντός μόλις πρόκειται για τιμωρίες της κόλασης; Θα έλεγε κανείς ότι χαίρεστε ιδιαίτερα για την ύπαρξη μιας ατέρμονης κόλασης.

Ο Χριστός λέει στο κείμενό σας: «Καλόν σοι εστιν εισελθείν εις την ζωήν χωλόν ή κυλλόν, ή δύο χείρας ή δύο πόδας έχοντα, βληθήναι εις το πυρ το αιώνιον» (Ματθ. 18,8). Εδώ δεν πρόκειται για αιώνια φωτιά, αλλά για μια φωτιά που διαρκεί έναν αιώνα. Περιέργως δε σ’ αυτό το σημείο, το αρχικό κείμενο δεν είχε καν την λέξη αιώνιον που του προστέθηκε αργότερα. Αρχικά έγραφε εις την γέεναν του πυρός, που αναλογεί με αυτό που ονομάζετε φωτιά της κόλασης. Και σε άλλα σημεία έγιναν παρόμοιες αλλαγές στο κείμενο. Έτσι εκεί που γράφει πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού (Ματθ. 25,41) στο σωστό κείμενο έγραφε: πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το σκότος το εξώτερον. Νομίζω ότι μπόρεσα να σε πείσω με αυτά τα παραδείγματα ότι δεν έχετε βάσιμες αποδείξεις για την απάνθρωπη και ψευδή σας διδασκαλία περί ατέρμονης κόλασης στην Βίβλο. Το πόσο διαρκεί η τιμωρία για κάθε πνεύμα, εξαρτάται κυρίως από το ίδιο το πνεύμα. Όσο αρπάζεται, όσο κρατιέται στην πτώση του, τόσο διαρκεί ο αποχωρισμός από τον Θεό και η τιμωρία του αποχωρισμού. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν ξέρει πότε θα επιστρέψει κάθε πνεύμα, εφόσον η επιστροφή εξαρτάται από την ελεύθερη θέληση του. Και σου το έχω αναφέρει ήδη, ότι οι μέλλουσες ελεύθερες αποφάσεις των πνευμάτων είναι άγνωστες ακόμη και για τον Θεό. Όταν τώρα αναφέρεται στην Βίβλο γέενα του πυρός, αυτό συμβολίζει το μέγεθος του πόνου εκείνων που έχουν να περάσουν τις δοκιμασίες της κόλασης. Κι εσείς λέτε μου ’καψε την καρδιά  δίχως να εννοείτε μια πραγματική φωτιά. Οι δοκιμασίες της κόλασης είναι τόσο μεγάλες που δεν μπορείτε οι άνθρωποι να τις φανταστείτε. Ο Χριστός λέει: «Πας γαρ πυρί αλισθήσεται» (Μάρκ. 9,49). Όπως το αλάτι διαπερνάει όλη την τροφή έτσι και ο πόνος διαπερνάει τα πνεύματα. Και συμπληρώνει ο Χριστός: «Καλόν το άλας» (Μάρκ. 9,50). Έτσι και οι δοκιμασίες των πνευμάτων ως προς την σωτηρία τους είναι πράγματι καλές γι’ αυτά, και ας σας μοιάζουν απάνθρωπες. Όταν μια μητέρα φέρνει το παιδί της στο νυστέρι του γιατρού για να το θεραπεύσει εγχειρίζοντάς το από θανάσιμη πληγή, είναι η αγάπη της που την παροτρύνει. Πρέπει να διαλέξει τον δρόμο του πόνου, διότι είναι η μόνη δυνατότητα θεραπείας. Έτσι και ο τρόπος που σκέφτονται τα πνεύματα του βάθους, καθαρίζει μόνο με τον πόνο που πρέπει να περάσουν. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και για όλα, ακόμη και τα πιο πείσμονα, θα έρθει η ώρα όπου σαν δυστυχισμένα παιδιά θ’ ανοίξουν την καρδιά τους και θα επιστρέψουν στον Πατέρα. Η σημερινή Χριστιανοσύνη δεν καταλαβαίνει τα μεγάλα κοσμικά γεγονότα, γι’ αυτό βρίσκεται σε τέτοια αμηχανία μόλις πρόκειται για σημαίνοντα θέματα που αφορούν το Υπερπέραν. Γι’ αυτό δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε την αρχή του ανθρώπινου πνεύματος, ούτε την αμαρτία της πτώσης από τον Θεό που βαραίνει πάνω του, ούτε το Σκοπό της υλικής Δημιουργίας. Για όλα αυτά τα θέματα έχει τελείως λανθασμένες διδασκαλίες».

 

Ελεύθερη βούληση

Ο Παύλος δίνει σύντομες αλλά σαφείς μαρτυρίες για τον δρόμο προς την Σωτηρία του Θεού, στην Α΄επιστολή του προς Κορινθίους (15,22-28): «Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθή-σονται. Έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι, απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία αυτού, είτα το τέλος, όταν παραδώ την βασιλείαν τω Θεώ και πατρί, όταν καταργήση πάσαν (άλλην) αρχήν και πάσαν (άλλην) εξουσίαν και δύναμιν. Δει γαρ αυτόν βασιλεύειν άχρις ου αν θη πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος, πάντα γαρ υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού. Όταν δε είπη ότι πάντα υποτέτακται, δήλον ότι εκτός του υποτάξαντος (του Θεού) αυτώ τα πάντα. Όταν δε υποταγή αυτώ (τω Χριστώ) τα πάντα, τότε και αυτός ο υιός υποταγήσεται τω υποτάξαντι αυτώ τα πάντα, ίνα η ο Θεός τα πάντα εν πάσιν». Όσα, λοιπόν, αποχωρίστηκαν από τον Θεό θα επιστρέψουν στον Θεό. Ο Χριστός θα τα οδηγήσει πίσω. Αυτός είναι ο πρώτος που βγήκε από τον Άδη, το βασίλειο του άρχοντα του θανάτου, αφού κατέβηκε για να πολεμήσει τον Εωσφόρο και τον νίκησε. Αυτή ήταν η πρώτη Ανάσταση εκ των (πνευματικά) νεκρών. Σιγά σιγά θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, φτάνοντας ένας ένας με την σειρά του στο σημείο από όπου αναγνωρίζει τον Θεό και την Αγάπη Του. Η σειρά εξαρτάται από τους ίδιους. Όποιος προοδεύει αναζητώντας τον Θεό, θα βρει την σειρά του ταχύτερα από εκείνον που αδιαφορεί πλήρως για την επιστροφή του ή  προχωρεί αργά και αφρόντιστα. Όλα εξαρτώνται από την ελεύθερη βούληση του καθενός. Όποιος αποτυγχάνει πάλι και πάλι στις δοκιμασίες, θα αργήσει να φτάσει στο σκοπό του. Έτσι συμβαίνει στην ανθρώπινη ζωή σας, έτσι και στο Υπερπέραν. Ο τελευταίος που θα φτάσει στον Θεό είναι ο ίδιος ο Εωσφόρος. Ο Παύλος τον ονομάζει ο θάνατος. Διότι είναι η αιτία της πτώσης από την Βασιλεία του Θεού, δηλαδή η αιτία του πνευματικού θανάτου. Εκείνος ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής (Ιω. 8,44), πρωταίτιος του πνευματικού θανάτου όλων εκείνων που αποχωρίστηκαν από τον Θεό, κι εδώ και εκατομμύρια χρόνια κάνει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει την επιστροφή των υπηκόων του στη Βασιλεία της Ζωής εν Θεώ. Όταν ο Ιωάννης γράφει στην Αποκάλυψη (20,13) και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτοίς, σημαίνει ότι ο Εωσφόρος αναγκάστηκε να αφήσει τους πνευματικά νεκρούς που ανήκαν στο βασίλειό του να επιστρέψουν. Όταν όμως σου λέω ότι η σειρά της επιστροφής εξαρτάται από την ελεύθερη θέληση των πεπτωκότων πνευμάτων, θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να προσθέσω την μοναδική εξαίρεση: ο ίδιος ο Εωσφόρος δεν μπορεί να επιστρέψει πίσω στον Θεό, πριν να φτάσει στον Θεό και ο τελευταίος από αυτούς που επλάνησε. Δεν μπορεί ακόμη και αν, αλλάζοντας γνώμη και τρόπο σκέψης, το προσπαθούσε. Επίσης δεν του επιτρέπεται, ακόμη και αν έφτανε σε  μεγα-λύτερη επίγνωση, να προτρέψει κανένα από τα εκπεσόντα πνεύματα να καλυτερέψει ή να τα βοηθήσει να φτάσουν στην ορθή επίγνωση προσπαθώντας έτσι ο ίδιος να συντομεύσει τον δρόμο του προς τον Θεό. Αυτό είναι το δίκαιο ριζικό που βαραίνει πάνω στους ώμους του και που του είναι αδύνατο να το αλλάξει, επειδή εκείνος ήταν ο αρχισυνωμότης. Η Σωτηρία όμως, ακόμη και του Εωσφόρου, είναι τα μεγάλα καλά νέα, τα Ευαγγέλια, για τα οποία δεν μαρτυρεί μόνον ο Παύλος στις επιστολές του, αλλά αποκαλύφθηκαν σε οράματα στους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Πρόκειται για τα χαρού-μενα νέα που αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη (10,7) : Αλλ’ εν ταις ημέραις της φωνής του εβδόμου αγγέλου, όταν μέλλη σαλπίζειν, και ετελέσθη το μυστήριον του Θεού, ως ευηγγέλισε τους δούλους αυτού τους προφήτας. Αν ήταν αλήθεια αυτό που διδάσκετε εσείς σήμερα, ότι δηλαδή η κόλαση θα υπάρχει αιώνια, τότε πού θα ήταν τα καλά νέα σε εκείνες τις ημέρες όταν τελεσθή το μυστήριον του Θεού; Ένα τέτοιο τελείωμα με την αιώνια καταδίκη απειράριθμων πνευμάτων δεν θα ήταν μέρα χαράς, αντίθετα θα ήταν μέρα φρίκης για όλη την Δημιουργία του Θεού. Και πού είναι η αλήθεια της προφητείας ότι όλοι θα σωθούν, την οποία μαρτυρεί τόσο συχνά και τόσο πειστικά ο Παύλος; Και πού είναι η αλήθεια του όρκου που έδωσε ο Θεός στον Προφήτη Ησαΐα (45,22-25); «Εγώ ειμί ο Θεός, και ουκ έστιν άλλος. Κατ’ εμαυτού ομνύω, η μην εξελεύσεται εκ του στόματός μου δικαιοσύνη, οι λόγοι μου ουκ αποστραφήσονται, ότι εμοί κάμψει παν γόνυ και εξομολογήσεται πάσα γλώσσα τω Θεώ λέγων Δικαιοσύνη και Δόξα προς αυτόν ήξουσιν και αισχυνθήσονται πάντες οι αφορίζοντες εαυτούς από Κυρίου δικαιωθήσονται και εν τω Θεώ ενδοξασθήσονται παν το σπέρμα των υιών Ισραήλ». Πού θα ήταν η εκπλήρωση όλων των μαρτυριών που σου ανέφερα; Όλοι οι εχθροί του Θεού θα πέσουν στα Πόδια του Πατέρα με την βοήθεια του Χριστού, χωρίς βία, μόνο με αγάπη και ευσπλαχνία, στις οποίες δεν μπορεί να αντισταθεί αιωνίως μήτε ένας Εωσφόρος. Ο Θεός δεν αναγκάζει με βία κανένα από τα πεπτωκότα πνεύματα να πέσει στα πόδια Του. Αν το ήθελε αυτό, δεν θα χρειαζόταν να περιμένει τόσο. Θα το είχε κάνει από καιρό. Όταν μια μέρα η Κόλαση ταπεινώσει τον εαυτό της μπροστά στον Θεό, αυτό θα συμβεί σύμφωνα με την ελεύθερή της βούληση, διότι θα αναγνωρίσει την Δικαιοσύνη, την Αγάπη και την Υπομονή του Θεού. Έχετε αρπαχτεί γερά σε αυτή την διδασκαλία της αιώνιας κόλασης, που δεν την γνώριζαν οι πρώτοι χριστιανοί. Μοιάζει σαν να μην θέλετε να στερηθείτε αυτό το μέτρο φρίκης. Νομίζετε ότι θα πετύχετε περισσότερα για τους φτωχούς ανθρώπους με ένα απάνθρωπο ψέμα, παρά με την Αλήθεια της Αγάπης και της Ευσπλαχνίας; Και τι προσπά-θειες δεν κάνετε για να αποδείξετε αυτή την λανθασμένη διδασκαλία! Λέτε ότι μια -θεωρούμενη ως θανάσιμη- αμαρτία έχει αναγκαστικά αιώνια τιμωρία. Αυτοί είναι λανθασμένοι όροι που εσείς επινοήσατε. Ένα δημιούργημα δεν μπορεί να προσβάλει τον Θεό, γι’ αυτό και δεν αξίζει αιώνια τιμωρία για το πλημμέλημά του. Όσο πιο χαμηλά βρίσκεται εκείνος που σε προσβάλει, τόσο πιο μικρή θεωρείς την προσβολή. Αλλά τι είναι ένα δημιούργημα απέναντι στον Δημιουργό του; Ένας κόκκος σκόνης. Η προσβολή σας δεν φτάνει καν στον Θεό. Δεν κάνετε σε Εκείνον κακό αλλά στον εαυτό σας. Αλλά και να ήταν θανάσιμη αμαρτία, μια άπειρη προσβολή προς τον Θεό, τότε δεν θα μπορούσε να συγχωρεθεί ούτε όσο ζείτε. Αν όμως, σύμφωνα με την διδασκαλία σας, συγχωρείται στον άνθρωπο που ζει, γιατί να μην μπορεί να συγχωρεθεί στα πνεύματα του Υπερπέραν; Πρόκειται για τα ίδια πνεύματα, είτε βρίσκονται ενσαρκωμένα σε υλικό σώμα, είτε έχουν εγκαταλείψει αυτό το σώμα με τον γήινο θάνατο. Πρόκειται για το ίδιο άτομο, για το ίδιο εγώ, με τις ίδιες πνευματικές ικανότητες στον εδώ κόσμο και στον άλλο. Γι’ αυτό το πνεύμα μπορεί και στο Υπερπέραν να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται, όπως το μπορεί και στην επίγεια ζωή του.

Για την αιωνιότητα της τιμωρίας των κολασμένων ψάχνουν την απόδειξη στην Βίβλο. Αρπάζονται από την λέξη αιώνιος, που βρίσκεται σε όλες τις μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης πάντα σε συσχέτιση με τις τιμωρίες του Υπερπέραν. Αλλά τι σημαίνει αιώνιος στα ελληνικά; Διότι δεν έχει σημασία πώς κάτι μεταφράζεται, αλλά η αρχική του έννοια στο κείμενο. Η λέξη αιών σημαίνει μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν σημαίνει για πάντα. Αιών σημαίνει λοιπόν μεγάλο χρονικό διάστημα αορίστου διαρκείας. Για τους Ρωμαίους ο αιώνας αντιπρο-σώπευε ένα διάστημα εκατό ετών. Στη Βίβλο λοιπόν αιώνας σημαίνει ένα διάστημα άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο, καμιά φορά σημαίνει και την ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά ποτέ δεν εκφράζει μια χρονική περίοδο δίχως τέλος. Γι’ αυτό δεν επιτρέπεται να του δίνεις την έννοια της αιωνιότητας ή να το συγχέεις με την έκφραση δια παντός, αλλά να έχεις πάντα υπόψη σου την έννοια του χρονικού διαστήματος.

 

Παντού υπάρχει ζωή

Όσες εντολές δεν πρέπει να εκπληρώσει ο ίδιος, τις δίνει σε εκείνα τα Πνεύματα που είναι τα κατάλληλα, ανάλογα με την αποστολή και τις ικανότητές τους. Τα Πνεύματα εκπληρώνουν τις αποστολές τους με άμεση εντολή του Υιού και έμμεση εντολή του Θεού. Αυτή είναι και η έννοια των λόγων του Χριστού όταν έστειλε τους μαθητές Του (που η Βίβλος σας δίνει λανθασμένα): «Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού εν Αγίω Πνεύματι» και όχι όπως γράφει το κείμενό σας και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 28,19). Αυτή την εντολή που έδωσε ο Χριστός στους μαθητές Του την έλαβε από τον Πατέρα. Γι’ αυτό οι Απόστολοι εκτελώντας την εντολή δρούσαν έμμεσα εις το Όνομα του Πατρός. Και επειδή είχαν λάβει την εντολή άμεσα από τον Υιό, δρούσαν άμεσα εις το όνομα του Υιού. Αλλά επειδή η εκπλήρωση της εντολής ήταν δυνατή μόνο με την βοήθεια ενός Πνεύματος του Θεού, γι’ αυτό δρούσαν εν Αγίω Πνεύματι. Τα άγια Πνεύματα που χρειάζονταν για την εκπλήρωση της εντολής, τους στέλνονταν από τον ίδιο τον Χριστό. Οι Απόστολοι αναφέρονταν συνεχώς στα άγια Πνεύματα όταν δίδασκαν, και τόνιζαν ότι λάβαιναν αυτές τις αλήθειες μέσω ενός αγίου Πνεύματος. Έτσι συμβαίνει με όλα τα θεοθέλητα έργα σας. Τα εκτελείτε εκπληρώνοντας την Θέληση του Θεού, δηλαδή εις το όνομα του Θεού. Η Θέληση του Θεού κοινοποιείται μέσω του Υιού, και εσείς πράττετε εις το όνομα του Υιού. Και την δύναμη που χρειάζεστε για να εκτελέσετε ένα θεοθέλητο έργο, την παίρνετε από ένα άγιο Πνεύμα. Κι εσείς λοιπόν εργάζεστε εν αγίω Πνεύματι.

Για την δημιουργία του Θεού και την ιστορία της, η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει πολλά. Διότι αυτές οι αλήθειες δεν είναι εύκολο να δοθούν γραπτώς. Μόνο προφορικά μπορούσε αυτή η διδασκαλία να γίνει κάπως περισσότερο κατανοητή στους πιστούς. Ο Παύλος όμως αναφέρεται εδώ κι εκεί στις επιστολές του, σ’ αυτές τις αλήθειες. Δεν καταλαβαίνετε τα λόγια του, διότι αυτά τα πράγματα είναι ξένα προς την σημερινή θρησκευτική σας αντίληψη. Γράφει στην προς Ρωμαίους επιστολή (8,19-23): «Η γαρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται. Τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ’ ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν, ου μόνον δε, αλλά και αυτοί την απαρχήν του Πνεύματος έχοντες και ημείς αυτοί εν εαυτοίς στενάζομεν υιοθεσίαν απεκδεχόμενοι, την απολύ-τρωσιν του σώματος ημών». Μετά από όσα έχουμε πει μέχρι τώρα, γνωρίζεις περί τίνος πρόκειται σε αυτό το σημείο. Ο Παύλος λέει ότι όλη η Κτίση περιμένει να ελευθερωθεί από την ύλη. Περιμένουν λοιπόν και οι πέτρες, και τα φυτά, και τα βότανα, και τα λουλούδια, και τα ζώα και οι άνθρωποι. Αλλά ελπίδα μπορεί να υπάρχει μόνο σε ένα ον στο οποίο βρίσκεται ενσαρκωμένο ένα πνεύμα. Λοιπόν σε όλη την Κτίση βρίσκονται κρυμμένα πνεύματα σε όλα τα είδη της ύλης. Είναι τα πνεύματα που αποστάτησαν, που άλλοτε ήταν υπάκουα παιδιά του Θεού και άγια Πνεύματα με όλη την δόξα και το μεγαλείο του Ουρανού, στην συνέχεια όμως έγιναν ανυπάκουα και αποκλείστηκαν έτσι από την Πατρική Οικία του Θεού. Εντούτοις είναι παιδιά του Θεού ακόμη και σήμερα, αν και πεπτωκότα. Νοσταλγούν το Πατρικό Σπίτι και αγωνίζονται να ελευθερωθούν από το υλικό περίβλημα, αλλά ο Θεός τους το έδωσε με την ευσπλαχνία Του για να τα σώσει εξαγνίζοντάς τα και δοκιμάζοντάς τα. Όλα τα υλικά όντα νοσταλγούν αυτή την Σωτηρία, χωρίς να ξέρουν ποιος είναι ο δρόμος και πού οδηγεί η Σωτηρία. Και περιμένουν την ημέρα όπου θα τελειώσει ο εξαγνισμός, και θα τους αφαιρεθεί το υλικό σκήνωμα όταν θα είναι ξανά παιδιά του Θεού. Αυτή την νοσταλγία την έχουν κυρίως οι πιστοί στον Θεό άνθρωποι. Διότι και όταν, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί, βρίσκονται σε καθημερινή επικοινωνία με τους αγγέλους της ουράνιας Πατρικής Οικίας και έχουν την  απαρχήν του Πνεύματος και έχουν δεχθεί τα νέα για την Βασιλεία του Θεού, δεν μπορούν ακόμη να την συμμεριστούν όσο ζουν με το υλικό τους σώμα. Ο Παύλος αναφέρεται στα φυσικά επίπεδα βελτίωσης στην επιστολή του προς Εφεσίους (1,9-10): «…Γνωρίσας ημίν το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, ην προέθετο εν αυτώ εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, ανακεφαλαιώσασθαι τα πάντα εν τω Χριστώ, τα επί τοις ουρανοίς και τα επί της γης, εν αυτώ». Στην γη όμως δεν ζουν μόνον άνθρωποι. Οι άνθρωποι είναι μόνον ένα ελάχιστο τμήμα των όντων που υπάρχουν στην γη. Αν θέλει ο Θεός λοιπόν να τα ενώσει όλα, τότε έπεται ότι σε όλα υπάρχουν πνεύματα που με την εξέλιξη που όρισε ο Θεός (οικονομία του πληρώματος των καιρών), ανεβαίνουν όλο και  ψηλότερα ώσπου να προσαρτηθούν ως αγνά πλέον Πνεύματα στην μεγάλη κοινότητα (Εκκλησία) του Χριστού, στην οποία ανήκαν άλλοτε πριν από την πτώση τους. Ότι είναι ο Σκοπός της Σωτηρίας του Θεού να επιστρέψουν όλα πίσω στον Θεό και όχι μόνον οι άνθρωποι αλλά ολόκληρη η υπόλοιπη Δημιουργία, το γράφει ο Παύλος στην επιστολή του Προς Ρωμαίους (11,25-26): «Ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, το μυστήριον τούτο, ίνα μη ήτε παρ’ εαυτοίς φρόνιμοι, ότι πώρωσις από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθη, και ούτω πας Ισραήλ σωθήσεται… συνέκλεισε γαρ ο Θεός τους πάντας εις απείθειαν, ίνα τους πάντας ελεήση». Διότι όλα βρίσκονται κλεισμένα μέσα στην ύλη που αναλογεί στο κάθε επίπεδο βελτίωσης. Στο Ισραήλ των προηγουμένων χιλιετιών ανήκαν εκείνοι στους οποίους είχε κοινοποιηθεί η αγνή και αληθινή Πίστη στον Θεό. Καθήκον τους ήταν να διαβιβάσουν αυτή την Πίστη στους συνανθρώπους τους, ενεργώντας ως προζύμι της Αλήθειας. Εκπληρώνοντας πιστά αυτή την αποστολή θα εισέρχονταν, μετά το Έργο της Σωτηρίας, πρώτοι στην προσιτή, μέσω του Σωτήρος, Βασιλεία του Θεού. Το μεγαλύτερο μέρος όμως του Ισραήλ αποδείχθηκε ανάξιο γι’ αυτή την αποστολή. Γι’ αυτό θα συμμεριστούν την Σωτηρία πρώτα οι μη Ισραηλίτες, δηλαδή εκείνοι που άλλοτε δεν γνώριζαν τίποτα για τον Θεό. Και μόνον αφού φτάσουν όλοι οι μη Ισραηλίτες στον Θεό, θα σωθούν κι εκείνοι που είχαν άλλοτε την σωστή Πίστη αλλά δεν ζούσαν ανάλογα. «Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι» (Μάρκ. 10,31). Αλλά όλοι και όλα θα σωθούν χωρίς εξαίρεση.

 

Παραδείγματα παραποιημένων κειμένων

Ο Παύλος γράφει στους Ρωμαίους (9,3-5): «Ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των συγγενών μου κατά σάρκα, οίτινές εισιν Ισραηλίται, ων η υιοθεσία και η δόξα και αι διαθήκαι και η νομοθεσία και η λατρεία και αι επαγγελίαι, ων οι πατέρες, και εξ ων ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας», γεμάτος ευγνωμοσύνη που ο Μεσσίας γεννήθηκε στον λαό του, ευχαριστεί υμνώντας τον Θεό. Αυτό το σημείο εκμεταλλεύτηκαν παραποιώντας την έννοια αυτή και ερμηνεύουν: «Από τους οποίους προήλθε και ο Μεσσίας, όσον αφορά τη σάρκα Του, ο οποίος είναι ο Θεός…» Έτσι επισφραγίζουν την θεωρία ότι ο Μεσσίας είναι ο Θεός. Μια παρόμοια παραποίηση βρίσκεται στο εδάφιο της επιστολής του Παύλου προς τον Τίτο (2,13): «Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και του σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Εδώ μιλάει για την Δόξα του Μεγάλου Θεού στην οποία ελπίζει να φτάσει κάποτε όλη η υλική Πλάση και για την δόξα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού μέσω της οποίας θα φτάσουμε στην Δόξα του Θεού, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιω. 14,6) διότι συνεχίζει το κείμενο, «ος έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών…» Ο Παύλος, λοιπόν, ξεχωρίζει την Δόξα του Μεγάλου Θεού και την δόξα του Χριστού. Εδώ το κείμενο παραποιήθηκε ως εξής: «Προσδε-χόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού». Αυτού του είδους οι παραποιήσεις γίνονται αμέσως αντιληπτές από οποιονδήποτε γνωρίζει καλά τις επιστολές του Παύλου. Διότι γνωρίζει πόσο ακριβής είναι στα λόγια του αυτός ο Απόστολος σε όλες του τις επιστολές, διαχωρίζοντας το πρόσωπο του Χριστού από το πρόσωπο του Θεού. Ονομάζει τον Πατέρα Θεό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ενώ τον Χριστό τον ονομάζει Κύριο. Ο χαιρετισμός του ήταν πάντοτε χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού. Ποτέ δεν έγραψε και από Θεού Υιού. Γι’ αυτό και αν σε κάποιο από τα κείμενά σας διαβάζετε κάτι άλλο από την αλήθεια - ότι μόνον ο Πατέρας είναι Θεός - τότε ή είναι λάθος η μετάφραση στην γλώσσα σας, ή το αρχικό ελληνικό κείμενο, βάσει του οποίου γίνονται οι μεταφράσεις, έχει παραποιηθεί. Συχνά συμβαίνουν και τα δύο: και το ελληνικό κείμενο είναι αλλαγμένο και η μετάφραση σκόπιμα γίνεται λάθος στο ίδιο σημείο. Ένα τέτοιο σημείο βρίσκεται στην επιστολή του Παύλου προς τους Φιλιππησίους (2,5-8): «Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού, ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου». Το σωστό κείμενο είναι: «Ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρ-παγμόν ηγήσατο ταπεινωθήναι, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών». Το ότι ο Χριστός με την μορφή του ουράνιου σώματός Του, όντας Πνεύμα, μοιάζει με τον Θεό, είναι αλήθεια, και όλα τα πνεύματα που Τον βλέπουν για πρώτη φορά νομίζουν ότι βλέπουν τον Θεό. Τέτοια δόξα έδωσε ο Θεός στον πρωτότοκό Του. Η μεγάλη νοθεία του κειμένου βρίσκεται στην αντικατάσταση της λέξης ταπει-νωθήναι με την φράση  είναι ίσα Θεώ. Εδώ να προσθέσω και λίγα λόγια για την αρχή του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Δεν γράφει και ο Θεός ήν ο Λόγος. Χωρίς το άρθρο ο σημαίνει ένας Θεός. Ο Ιωάννης μεταχειρίζεται τον όρο θεός με την έννοια που έδιναν στην λέξη την εποχή του, όπου θεός λεγόταν εκείνος που ήταν ένας Απεσταλμένος του Θεού, ένα ιδιαίτερο εργαλείο στα χέρια του Θεού, που ερχόταν σε άμεση επαφή μαζί Του. Με την ίδια σημασία την χρησιμο-ποίησε άλλοτε ο Θεός λέγοντας στον Μωυσή, τον άλλο μεγάλο Απεσταλμένο του Θεού: «Και αυτός (ο Ααρών) σοι λαλήσει προς τον λαόν, και αυτός έσται σου στόμα, συ δε αυτώ έση θεός»* (Έξοδ. 4,16 κατά το εβραϊκό κείμενο).

 

*Ο ίδιος όρος θεός αντί άγγελος του Θεού βρίσκεται στα κείμενα που βρέθηκαν στη Νεκρή Θάλασσα το 1947 στο Qumran. Βλέπε The Dead Sea Scrolls, Penguin Books ή Die Botschaft vom Toten Meer, Fischer Bucherei, σελ. 55.

 

Στην μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) λέγεται: «Συ δε αυτώ έση τα προς τον Θεόν». Και ο Χριστός επιβεβαιώνει το ίδιο στους Ιουδαίους που τον κατηγορούν:  «Άνθρωπος ων ποιείς σε αυτόν Θεόν;» Επειδή ονόμαζε τον εαυτό Του Υιό του Θεού. Ο Χριστός απαντάει (Ιω.10,33-37): «Ουκ έστι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, εγώ είπα, θεοί εστέ; Ει εκείνους είπε θεούς, προς ους ο λόγος του Θεού εγένετο, και ου δύναται λυθήναι η γραφή, ον ο πατήρ ηγίασε και απέστειλεν εις τον κόσμον, υμείς λέγετε ότι βλασφημείς, ότι είπον, υιός του Θεού ειμί;» (Ο Χριστός αναφέρεται στον Ψαλμό 81,6: «Εγώ είπα θεοί εστέ και υιοί υψίστου πάντες»). Το νόημα του Χριστού είναι το εξής: «Ακόμη και αν ονόμαζα τον εαυτό μου θεό δεν θα ήταν βλασφημία, αφού έτσι ονομάζονται οι Απεσταλμένοι του Θεού. Πολύ περισσότερο θα μπορούσα να μεταχειριστώ εγώ αυτόν τον όρο, αφού μου έχει δοθεί η ανώτατη Εντολή που δόθηκε ποτέ σε Απεσταλμένο του Θεού. Αλλά επίτηδες αποφεύγω αυτόν τον όρο, ώστε να αποφευχθεί κάθε λανθασμένη ερμηνεία, και ονομάζω τον εαυτό μου υιό του Θεού». Για τον ίδιο λόγο γράφει και ο Παύλος: «Και γαρ είπερ εισί λεγόμενοι θεοί είτε εν ουρανώ είτε επί της γης, ώσπερ εισί θεοί πολλοί και κύριοι πολλοί, αλλ’ ημίν είς Θεός ο πατήρ… και είς Κύριος Ιησούς Χριστός» (Κορ. Α΄ 8,5-6). Ο Παύλος λέει ότι δεν θέλει πια να μεταχειρίζονται τον όρο Θεός για πλάσματα του Θεού, αλλά μόνον για τον Ένα και Αληθινό Θεό, τον Πατέρα, και τον όρο Κύριος μόνο για τον Ιησού Χριστό. Μια ακόμη παραποίηση βρίσκεται στο τέλος της επιστολής του Ιωάννη (Α΄ 5,20). Το σωστό κείμενο είναι: «Οίδαμεν δε ότι ο υιός του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν Θεόν, και εσμέν εν τω αληθινώ, εν τω υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτός εστιν αληθινός και ζωή αιώνιος». Εδώ μεταξύ των άλλων πρόσθεσαν την λέξη ο Θεός στην τελευταία φράση: «Ούτος εστίν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος». Ο Ιωάννης διδάσκει εδώ το ίδιο που δίδαξαν ο Χριστός και οι Απόστολοι σε τόσα σημεία. Ο Θεός είναι αληθινός, αλλά και ο Υιός είναι αληθινός, διότι διδάσκει το λόγο του Θεού. Διδάσκει μόνον ό,τι του έδωσε ως Εντολή ο Θεός. Είναι λοιπόν σε ό,τι διδάσκει εξίσου αληθής όπως ο ίδιος ο Πατέρας. Όποιος λοιπόν είναι με τον Υιό, είναι ταυτόχρονα με τον αληθινό Θεό. Και επειδή ο Θεός έδωσε στον Υιό Του αιώνια ζωή, γι’ αυτό ο Χριστός σημαίνει για όλους όσους είναι μαζί Του αιώνια ζωή. Η κύρια απόδειξη όμως για το δόγμα του ενός Θεού με τρία πρόσωπα που εντούτοις παραμένει ένας Θεός, βρίσκεται στην παραποίηση του κειμένου της επιστολής του Ιωάννη στην αρχή του κεφαλαίου (Α΄ 5,7-8). Το σωστό κείμενο λέει: «Ότι τρεις εισιν οι μαρτυρούντες το Πνεύμα και το ύδωρ και το αίμα, και οι τρεις εις το έν εισιν», και τα τρία δηλαδή συμφωνούν στο ένα, έχουν κοινή μαρτυρία. Εδώ το κείμενο νοθεύτηκε σε ολόκληρη την φράση: «Ότι τρεις εισιν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα, και ούτοι οι τρεις έν εισι, και τρεις εισιν οι μαρτυρούντες εν τη γη, το Πνεύμα και το ύδωρ και το αίμα, και οι τρεις εις το έν εισιν».

 

Η πίστη του Πέτρου

Με την πέτρα πάνω στην οποία θα έχτιζε ο Χριστός την Εκκλησία Του, δεν εννοούσε τον άνθρωπο Πέτρο. Απευθυ-νόταν προς την πίστη του Πέτρου και μόνο. Η πίστη του Πέτρου στον Χριστό αυτό είναι το αιώνιο, το μη παροδικό, το αδιάσειστο, όχι το άτομο του Πέτρου. Διότι αυτόν τον ίδιο τον Πέτρο, τον υπερνίκησε αργότερα ο φόβος όταν απαρνήθηκε ορκιζόμενος τρεις φορές απανωτά τον Χριστό. Ο Πέτρος μας δείχνει πόσο λίγο μπορεί να βασιστεί ο Θεός πάνω στους ανθρώπους και ότι δεν μπορεί να χτίσει ένα Δρόμο Σωτηρίας εμπιστευόμενος μόνο στους ανθρώπους. Είναι σαν να χτίζεις πάνω στην άμμο. Αμετάβλητο είναι μονάχα ένα: η Αλήθεια και η Πίστη στην Αλήθεια που ανακοινώνουν τα Πνεύματα του Θεού. Και ο Πέτρος είχε λάβει αυτή την αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, από αγγέλους του Θεού. Διότι ο Χριστός του είπε: «…Ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 16,17). Και επειδή ο Πέτρος έλαβε αυτή την αλήθεια από Πνεύματα του Θεού, την πίστεψε. Και με αυτή την πίστη στεκόταν πάνω σε αδιάσειστο βράχο. Όποιος είναι έτοιμος να δεχτεί την Αλήθεια του Θεού, ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό και είναι Μία Πνευματική Εκκλησία. Δεν γνωρίζει καμιά επιφανειακή συνάρτηση όπως αυτήν που παρουσιάζουν τα μέλη της οργανωμένης, επίγειας Εκκλησίας. Δεν γνωρίζει ιερείς και επισκόπους με εξουσίες, όπως αξιώνει το ιερατείο. Δεν γνωρίζει αλάθητο Πάπα. Ο Χριστός δεν έχει αντι-πρόσωπο στην γη. Και στην Εκκλησία του Χριστού ανήκουν άνθρωποι από όλες τις θρησκείες του κόσμου. Αυτή η Πνευματική Εκκλησία του Χριστού δεν μπορεί να υπερνικηθεί από το κακό. Διότι είναι η Πηγή της Αλήθειας, και η Αλήθεια είναι ανυπέρβλητη. Οι Κήρυκες της Αλήθειας δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι πάπες, δεν είναι επίσκοποι, δεν είναι παπάδες, αλλά τα Πνεύματα του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα. Τα κλειδιά της Βασιλείας που υποσχέθηκε ο Χριστός να δώσει στον Πέτρο με βάση την πίστη του, είναι οι Αλήθειες του Θεού. Όποιος άπλωνε τα χέρια και έπαιρνε τα κλειδιά, αυτουνού οι αλυσίδες της πλάνης θα λύνονταν. Την ίδια εικόνα μεταχειριζόταν ο Χριστός όταν αναφερόταν στους ιερείς του τότε Ιουδαϊκού λαού. Διότι με την λανθασμένη τους διδασκαλία είχαν δώσει στον λαό ψεύτικο κλειδί με το οποίο δεν μπορούσε να ανοίξει την πόρτα της Βασιλείας. Γι’ αυτό τους φώναζε: «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την Βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων, υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. 23,14-Λουκ. 11,52). Τα λόγια που απηύθυνε ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του στον Πέτρο: «Βόσκε τα αρνία μου,… ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιω. 21,15-16) τα εξηγείτε ως προτίμηση του Χριστού προς τον Πέτρο. Άδικα. Ο Πέτρος απαρνήθηκε τρεις φορές, δημόσια, ορκιζόμενος, τον Διδάσκαλό του. Με ανθρώπινα μέτρα θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς ότι ο Χριστός θα έδιωχνε τον άπιστο μαθητή Του αφαιρώντας του το δικαίωμα να Τον υπηρετήσει ως Απόστολος. Και ο ίδιος ο Πέτρος ήταν πεπεισμένος ότι ο Διδάσκαλος θα τον απόδιωχνε, σύμφωνα με τα λόγια Του: «Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 10,33-Λουκ. 12,9). Πάντως έτσι θα κάνατε εσείς οι άνθρωποι σε παρόμοια περίπτωση. Όμως ο Χριστός λυπήθηκε τον μετανιωμένο Πέτρο. Τον αποκατέ-στησε ανάμεσα στους άλλους Αποστόλους δίνοντας και σ’ αυτόν την ποιμαντική ράβδο. Έπρεπε και αυτός, όμοια με τους άλλους αποστόλους, παρ’ όλη την άρνησή του, να οδηγήσει τους συνανθρώπους του στα βοσκοτόπια της Αλήθειας. Ο Ιησούς ρώτησε τρεις φορές τον Πέτρο: «Αγαπάς με;» (Ιω. 21,16-17) υπενθυμίζοντας την τριπλή άρνηση του πεπτωκότα Πέτρου, για να τον κάνει να συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη είναι η καλοσύνη του Θεού, που παρ’ όλα όσα είχαν συμβεί, τον κρατούσε κήρυκα της Βασιλείας Του και εργαλείο των Πνευμάτων Του. Βλέπεις πόσο λανθασμένα ερμηνεύονται αυτά τα σημεία της Βίβλου από την Εκκλησία στην οποία ανήκες ως τώρα, καθώς και ότι δεν αποτελούν απόδειξη για προτίμηση του Πέτρου από μέρους του Χριστού, ούτε για το αλάθητο του Πάπα της Ρώμης; Η Κόλαση έχει υπερνικήσει αυτή την Εκκλησία εδώ και καιρό, και το δόγμα του αλάθητου δημιουργήθηκε από το κακό. Διότι δεν μπορεί με το δόγμα του αλάθητου να διορθώσει τα λάθη της. Αν αναιρέσει αυτά τα λάθη θα αυτοκαταστραφεί. Άλλη ανακρίβεια, ιστορική αυτή την φορά, είναι ότι ο επίσκοπος της Ρώμης ήταν άμεσος διάδοχος του Πέτρου στην αποστολική ράβδο. Οι επίσκοποι των πρώτων Χριστιανικών Κοινοτήτων δεν διορίζονταν μήτε από έναν Απόστολο μήτε από ανθρώπινη εκλογή, αλλά μόνο από τα Πνεύματα του Θεού που εκδηλώνονταν. Και όταν σε ορισμένες περιπτώσεις ένας Απόστολος ή μαθητής Αποστόλου εισήγαγε κάποιον στην υπηρεσία του ως επίσκοπο, αυτό συνέβαινε μόνον όταν ένα Πνεύμα του Θεού τον είχε υποδείξει. Εκτός αυτού κανένας επίσκοπος δεν είχε προνόμια απέναντι στους άλλους, και κανένας Απόστολος δεν είχε περισσότερη εξουσία από τους άλλους συναποστόλους. «Από δε των δοκούντων είναι τι, οποίοι ποτε ήσαν ουδέν μοι διαφέρει, πρόσωπον Θεός ανθρώπου ου λαμβάνει» (Γαλ. 2,6). Και στην συνέχεια αναφέρει πώς διαφώνησε με τον Πέτρο μπροστά σε όλη την κοινότητα, λέγοντάς του ότι δεν προχωρούσε σύμφωνα με την Αλήθεια του Ευαγγελίου. Δεν θα χρειαζόταν να έρχονται τα Πνεύματα του Θεού στις πρώτες χριστιανικές Κοινότητες, αν είχε αποκαλύψει ο Θεός τις Αλήθειες της Σωτηρίας στον Απόστολο Πέτρο, τον πρώτο δήθεν αλάθητο Πάπα. Διότι τότε θα είχαν στο πρόσωπο του Πέτρου μιαν αλάθητη πηγή αλήθειας. Και τότε γιατί δεν στάλθηκε ο Παύλος στον Πέτρο για να μάθει την αλήθεια; Αφού ήταν κοντά του. Γιατί διδάχτηκε από τον ίδιο τον Χριστό, όπως το αναφέρει ο ίδιος; «Ουδέ γαρ εγώ παρά ανθρώπου παρέλαβον αυτό ούτε εδιδάχθην, αλλά δι’ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού» (Γαλ. 1,12)».

Tweet

by Νέο Άστρο

Φως και Χαρά

Follow him @ Twitter | Facebook | Google Plus

Tags: